Een klein spook - Deel 2

Niet echt mijn spontane droombevalling.

Onmiddellijk na dat oordeel viel werd mijn lichaam voorbereid d.m.v. baarmoederhals-rijping. Vervolgens kregen we een kamer om de nacht door te brengen, morgenvroeg zou ik worden ingeleid. "Rust nog maar even uit, morgen zal je je energie kunnen gebruiken. Het zal snel 6 uur zijn."Nog geen uur later, toch nog spontane weeën.

De weeën zijn regelmatig, maar eerder zacht van aard. Toch zijn ze hard genoeg dat ik niet kan rusten. Ondertussen passeren we middernacht met minder dan een centimeter ontsluiting en krijg ik toch een tweede rijping. De tijd tussen de weeën verkort en we gaan, zonder slaap, terug naar het verloskwartier.

6 uur kwam helemaal niet snel. Het leek een eeuwigheid te duren. Terwijl ik de nacht door suf rust mijn partner even uit. Aangezien de bevalling niet vordert  en de zwangerschapsvergiftiging gevaarlijk wordt krijg ik om 6 uur dan toch wee-opwekkers. Iedere uur worden ze verhoogd.

Tegen 12 uur komt de gynaecologe overleggen. Ik heb reeds 15 uur weeën, 6 uur opwekkers en zit eindelijk op 2 cm ontsluiting. De schatting om te bevallen is pas na middernacht. Aangezien ik toch echt een natuurlijke bevalling wens zijn de opties: gewoon verder gaan en de opwekkers sneller verhogen of de weeën even te remmen om me slaap te gunnen en enkele uren erna opnieuw opstarten.Ik beslis om door te gaan terwijl mijn partner zijn tweede maaltijd krijgt voorgeschoteld.

Rond 14 uur verlies ik een beetje vruchtwater.

Een vroedvrouw checkt het vocht en bevestigd dat het vruchtwater is, maar kan niet zeggen of mijn vliezen gebroken zijn. Wanneer twee uur later de derde shift van vroedvrouwen zich aan me komt voorstellen kunnen ze zien dat mijn vliezen onderaan nog in tact zijn. Na overleg breekt een vroedvrouw ze verder en al snel ga ik al snel van 3 naar 4 cm ontsluiting.

Ondertussen zijn de weeën intens. Iedere keer puff ik ze weg op een gymbal of al staande. Ik begin te vrezen dat ik geen energie zal hebben om mijn kind op de wereld te zetten en geef toe dat met een epidurale verdoving mijn lichaam terug wat meer zal kunnen ontspannen. Mijn bevalling is al lang niet meer zo spontaan en natuurlijk als ik droomde, noch zo kort. Ik krijg een verdoving, maar voel iedere wee zeer intens in mijn linker lies.

Ik blijf stil en kalm, ondanks de pijn dat iedere keer in mijn lies schiet. Voor haar. Want zelfs al word mijn bevalling door medische hulp in een hogere versnelling geschakeld, ging ik mijn idyllisch beeld van een kalme mama dat haar baby op haar borst trekt niet laten schieten.

Alweer een uur later geeft de verdoving alarm. De epidurale naald zit dicht en anesthesie kan ze niet vrij maken. Een uur tikt voorbij waarbij maximale wee-opwekkers door mijn lijf gieren en de naald in mijn rug wordt vervangen.

Het is 19u, eindelijk steekt de epidurale naald juist. Dit keer ontspant mijn gehele lichaam door de verdoving en voel ik plots een enorme druk opkomen. Ik krijg een persdrang en laat de vroedvrouw toch even controlleren. Ja hoor, 10cm.

Ze legt alle nodig attributen klaar en geeft uitleg bij de arbeid, en ze begint me aan te moedigen "Adem diieeeeep in! En duwen, duwen, duwen! Komaan! En nog een keer! Adem in, en duwen, duwen, duwen!" Net mijn persoonlijke cheerleader. De gynaecoloog en haar assistente wandelen met een brede glimlach van de andere bevalling de mijne binnen en beginnen mee te roepen: "Goed zo! En nog een keer!"

Plots merk ik mijn partner op, na een nacht en dag te suffen, enkele rondjes in het ziekenhuis te wandelen, baby's eerste outfit kiezen, dutjes te doen, spelletjes op zijn mobiel te spelen en rustig drie maaltijden te verorberen voor mijn ogen terwijl ik lekker op mijn kin kan kloppen, schiet hij mentaal wakker met de woorden: "Oh, ik moet de camera nog op zetten!" en excuseert hij zich als hij de gynaecoloog passeert. "Ik dacht dat je nog maar aan het oefenen was," zei hij achteraf.

Hij komt naast me zitten als de gynaecoloog het heugelijke nieuws meld: "Oh, wat veel haartjes, papa, kom kijken! Mama, als je je hand geeft kan je ze voelen!" Na 24u in het ziekenhuis twijfel ik aan het enthousiasme om mijn hand tussen mijn benen te steken. Ik ben moe en ze merken het, "zullen we van buitenaf mee duwen?" Ik ga in op hun voorstel en kan enkele minuten later mijn dochter op mijn borst trekken. Spontaan pakt ze mijn vinger terwijl ze haar longen vult en huilt.

"Wat is haar naam?" Mijn stem begint te trillen en mijn ogen lopen vol. Na me de hele nacht en dag rustig en sterk te houden, gieren plots alle emoties door mijn lijf.

Mijn dochter heet Alix.