Een helse zwangerschap: tijd om te gaan bevallen

Dit is het vervolg op mijn zwangerschaps verhaal, die kan je lezen via mijn profiel.

Woensdag 20 december 2023 - 9:30u - 38 weken zwanger. Wij melden ons op de afdeling verloskunde. De zenuwen beginnen dan nu toch wel te komen, maar het is een positieve spanning die ik voel. Hoe dan ook is ons Truusje met kerst bij ons. We worden naar binnen geroepen en er word een CTG gemaakt die er goed uit ziet en we worden meegenomen naar een privé kamertje. 

Het is tijd om te voelen of ik misschien al voldoende ontsluiting heb om mijn vliezen te breken want dan is een ballon plaatsen helemaal niet meer nodig. Terwijl ik voor de zoveelste keer deze zwangerschap met m’n benen in de lucht lig fantaseer ik over wat er de aankomende 48 uur allemaal zou kunnen gebeuren. Over het algemeen zijn het hele fijne fantasieën, maar ook is daar, wederom, de angst. De angst die ik al maanden lang, 24/7, voel: wat als het alsnog op het laatste moment fout gaat? Door mijn openheid na het verlies van Noah* ben ik met zo ontzettend veel lotgenoten in contact gekomen en weet ik dat wat er met Noah* is gebeurd slecht 1 van de 300 redenen is dat er iets mis kan gaan. Maanden lang heb ik duizenden beren op de weg gezien …

Ik kom terug in de ‘bewoonde’ wereld, weg uit mijn fantasieën, en hoor de arts zeggen: “je hebt 2 cm ontsluiting. Dit is niet voldoende om je vliezen door te prikken, maar wel goed om een ballon te plaatsen.” Check check! ‘Hup, ballon erin en gaan met die banaan!’ dacht ik. Een co-ass kijkt mee en moet helpen om de ballon te vullen. Jus en ik worden hier een beetje melig van, want eerder vanmorgen moest hij mijn bloeddruk meten en deed de band binnenstebuiten. Ik kom zelf uit de medische wereld, dus kon ik hem vertellen wat hij verkeerd deed en wat hij wèl moest doen, maar het was wel echt een lomperikje. Gelukkig heb ik in mijn bevalplan héél duidelijk aangegeven dat er niemand anders dan verpleegkundige, verloskundige/arts tijdens de bevalling aanwezig mag zijn, want deze schattige co-ass had mij denk ik mateloos geïrriteerd tijdens de bevalling.

De ballon is geplaatst en het protocol is dat je dan even in het ziekenhuis moet blijven om te kijken wat het doet en of het de kleine niet stoort. We lopen even een rondje door het ziekenhuis, we eten wat en daarna lopen wij terug naar de afdeling voor weer een CTG. Alles ziet er prima uit en we worden naar huis gestuurd in afwachting van..... De kans is groot dat er niets gebeurd, buiten de krampen om, maar mocht er wel iets gebeuren zoals overduidelijke weeën, bloedverlies òf de ballon die eruit valt, dan moeten wij contact opnemen met de afdeling.

De middag en avond vullen zich met behoorlijk veel krampen, maar niet iets wat doorzet (jammer genoeg). Al weken lang heb ik contact met een bekende die verpleegkundige is op de verloskunde en zij zei al: “niet vandaag bevallen hoor! Ik heb geen dienst, maar morgen wel!” Nou, ze heeft haar zin gekregen, want er gebeurde helemaal niets op deze spannende woensdag. De hele avond heb ik over een yogabal gehangen en rondjes gedraaid met mijn heupen, ik heb dadels gegeten, heb van alles geprobeerd, maar die ballon bleef stevig zitten.

Donderdag 21 december - 06:07u - 38+1 weken zwanger

Ik word wakker en voel stiekem om mij heen of ik nattigheid voel op bed. Nee.. alles droog. Ik loop naar beneden om mijn ochtend plasje te plegen en ineens hoor ik ‘PLOP’ en ik voel dat er iets aan mijn bovenbeen trekt: het is de ballon! Hij is eruit gevallen! Vol trots maak ik een foto (voor mezelf), spoel ‘m even goed af, was mijn handen en ik loop weer naar boven. Ik vind het niet nodig om Jus wakker te maken, want buiten het feit dat de ballon eruit is, is er verder niets veranderd. Toen Jus wakker werd en ik hem de ballon liet zien had hij niet verwacht dat het er zo uit zou zien zoals het eruit ziet.. Ik had er zelf ook hele andere beelden bij, maar het is een geinig ding.

Om 8:30u worden wij weer verwacht op de afdeling. Dit was gisteren al ingepland omdat het vaak voorkomt dat de ballon niet direct dezelfde dag eruit valt. De auto hebben wij ingeladen met alle spullen, want 1 ding is zeker: de eerst volgende keer dat wij naar huis rijden is met Truusje bij ons!

Eenmaal op de afdeling aangekomen word er weer eerst een CTG gemaakt. Wederom weer prachtig en mijn ontsluiting is 3cm. Het is enorm druk op de afdeling en er is dus niet direct een kamer vrij voor ons. Er word ons gevraagd om rond 11u terug te komen omdat ze dan een kamer vrij hebben. Ondertussen heb ik contact met Sharona (de verpleegkundige waar ik het eerder over had) en zij heeft ervoor gezorgd dat zij onze verpleegkundige zal zijn vandaag (droomscenario!). Jus en ik lopen even het centrum in en besluiten bij de Hema een taartje te eten. Ik kies voor een regenboog cupcake en een unicorn gebakje, het is namelijk een feestdag vandaag!

Om 10:00u krijg ik een appje van Sharona dat de kamer al vrij is en dat we mogen komen. We halen gauw de koffer en maxi-cosi uit de auto en lopen rustig weer naar de afdeling.

Om 11:30u komt de arts binnen. We nemen even gauw het bevalplan door: verloskundige/arts, verpleegkundige, geboortefotograaf en Jus. Meer mensen zijn er niet welkom in deze kamer. Het licht zo gedimd mogelijk, maar voldoende voor het personeel en fotograaf om hun ding te doen, onze eigen muziek op, als ik om pijnbestrijding vraag dan neemt men dit serieus en Jus pakt de kleine aan bij de laatste pers wee (mits het medisch toe laat).

Ik heb voldoende ontsluiting om de vliezen door te prikken en dit is dan ook zo gedaan. Mooi helder vruchtwater, de geur zoals het hoort te zijn (dit was bij Noah* heel anders, daardoor wisten de artsen al vrijwel direct dat er iets niet goed was ìn de baarmoeder waardoor het mis is gegaan). Het gaf wel een beetje rust dat het vruchtwater is zoals het hoort.

De meligheid slaat toe wanneer ik oneindig veel vruchtwater verlies (voor mijn gevoel) en er in 10 minuten tijd al 5 matjes zijn vervangen. Inmiddels heb ik Sanne, de geboortefotograaf, groen licht gegeven om vanuit huis te vertrekken. Zij moet namelijk vanuit Nijmegen komen en storm ‘Pia’ hangt boven Nederland, dus ze heeft nog een behoorlijke rit voor de boeg.

Sharona prikt mijn infuus (in 1x goed, joehoe) en we starten met de weeën opwekker. Dit gaat prima. Voel aardig wat krampen, maar is nog allemaal goed te doorstaan. We maken grapjes, om de zoveel tijd word er gecheckt of alles oké gaat en word ook de weeën opwekker verhoogd (want ik met m'n grote muil zeg steeds dat ik niet voldoende merk…)

Ondertussen is Sanne gearriveerd en voel ik enorm veel rust in mijn lijf: iedereen die erbij moet zijn, die zijn er. De weeën volgen sneller op elkaar en worden heftiger, alsof mijn lijf ook denk: let’s go! Ik begin ongemak te voelen in mijn benen… hier was ik het meest ‘bang’ voor: beenweeën. Ik heb dit echt als enorm vervelend ervaren tijdens mijn bevalling van Noah*, tot bijna kotsen aan toe, maar ik doe m’n best om ze nu beter op te vangen. Ik voel de behoefte om op een yogabal te zitten, te leunen op het bed en dat Jus tegendruk geeft op m'n onderrug/stuitje. Dit hou ik 3 weeën vol en kwam er toen gelijk achter dat dit niet de positie gaat zijn om mijn weeën goed op te vangen. Ik ga gauw weer liggen, maar ik merk op dat ze nu wel heel snel achter elkaar komen en ook elke wee pijnlijker en pijnlijker worden. Jus kan geen seconde weglopen omdat ik zijn reuze handen nodig heb om in te knijpen. De weeën zucht ik behoorlijk goed weg, er komt geen schreeuw aan te pas, maar ik kan ze steeds minder goed opvangen omdat er steeds maar 30 seconden tussen zit.

We zijn al een paar uur bezig en ik vraag dan toch aan de arts of ze eerder dan afgesproken wilt kijken wat mijn ontsluiting heeft gedaan met deze storm aan weeën: 4 a 5 cm… De moed zakt mij toch een beetje in mijn denkbeeldige schoenen en denk eigenlijk gelijk: de zwangerschap was een ware hel, de bevalling moet een mooie afsluiter worden. “Ik wil een ruggenprik, alsjeblieft”. De arts wist dat ik dit niet zomaar zou zeggen, dus ze zegt: “Oké, gaan we regelen, maar het kan wel nog zeker een uur duren voordat het gedaan wordt”. Ik wil mij net gaan klaar maken om even onder de douche te gaan zitten toen de anesthesioloog binnen komt lopen, slechts 15 minuten na het aanvragen van de prik! Wat een verademing. Ik voel bijna niets van de prik die wordt gezet, probeer zo stil mogelijk de heftige weeën op te vangen en dan voel ik dat de prik begint te werken. Ergens ben ik bang dat ik weer een paniekaanval krijg zoals de vorige ruggenprik bij m'n spoedoperatie, maar met deze dosis kan ik gewoon nog mijn benen bewegen en heb ik controle, gelukkig!

Er gaan een paar kleine uurtjes voorbij waarin ik een beetje ‘wappie’ ben en menig mens in de kamer tot lachen krijg. “Druk op m’n poepertje” is toch wel de slogan van de avond. Jus houdt de hele tijd de weeën in de gaten terwijl ik geniet van een druk meisje in mijn buik en soms wat harde buiken voel (wat heftige weeën waren geweest zonder de ruggenprik).

Op een gegeven moment roep ik wel héél vaak melig dat ik ‘druk op m'n poepertje’ voel en de verloskundige gaat toch maar even voelen hoe het ervoor staat met de ontsluiting…

“Carina, je hebt volledige ontsluiting, de kleine zit al in het geboortekanaal, dus we gaan beginnen!” Dit moment ga ik nooit meer vergeten. Het gaat nu ècht gebeuren. Jus en ik geven elkaar een hele dikke kus met beide tranen over onze wangen… Ik kijk Sharona aan en zeg: “ik hoop zo dat ze gelijk huilt… Wil haar zo graag horen en niet weer de stilte meemaken zoals bij Noah*…” Sharona aait over m'n schouder en zegt: “hou er rekening mee dat het echt wel even kan duren voordat ze gaat huilen, maar dat is niet erg. Het komt goed..” De verloskundige maakt ondertussen alles gereed en ze zegt: “Carina, trek je benen maar op, handen in je knieholten en zodra je druk voelt mag je mee gaan persen.” Als snel voel ik weer de bekende druk, doe mijn kin op m'n borst en ik pers naar beneden. “Goedzo goedzo goedzo” hoor ik de verloskundige zeggen. Ik voel daadwerkelijk, zonder pijn, dat de kleine meid haar weg naar buiten vindt. De wee zwakt weer af en we zijn een top team zo. Ik voel weer druk opkomen en mag weer mee persen. De wee zakt weer af en hoor de verloskundige tegen Jus zeggen: “de kleine gaat zo geboren worden, dus sta maar klaar.” Jus kijkt mee met wat er allemaal gebeurd en hij ziet wat haartjes (die niet van mij zijn, haha). Er komt weer een wee en ik hoor eigenlijk direct dat ik niets mag doen, alleen wegzuchten. Ik weet niet wat er gebeurde daar beneden, maar ik zeg: “ze doet dit zelf.. ik voel dat ze zichzelf naar beneden duwt! Ik doe echt niets!” “Dat is prima Carina. Alles wat zij zelf doet, is prima. Jij mag alleen nu niet persen, alleen wegzuchten.” 

10 seconden later zie ik Jus in 1x met zijn handen tussen mijn benen schieten en hoor ik het mooiste geluid wat er is: Emily-Mae is geboren en ze leeft! Ze huilt direct en er komt een vloedgolf van rust over mijn héle lijf. Ze leeft echt. Het is gelukt! Ze wordt op mijn borst gelegd door Jus en we zijn compleet. Het mooiste wat ons ooit is overkomen. Gezin van 3, met een beschermengel die over ons waakt.

Ik heb in totaal 9 minuten geperst. Emily, geboren om 18:56u, doet het direct al fantastisch: APGAR 3x10, placenta word een paar minuten later compleet geboren en er is niets afwijkend te zien. De navelstreng ziet er goed uit en heeft Jus doorgeknipt en ik heb alleen een klein schrammetje ‘down under’ (het resultaat van goed luisteren naar het personeel!). Emily hapt goed aan aan de borst en is ook gelijk weer rustig en tevreden. Ons meisje, zo een prachtig mensje. Ik heb zoveel ellende moeten doorstaan afgelopen maanden, maar het is het allemaal waard geweest.

We kiezen ervoor om heel even in onze bubbel te zitten, samen met Sanne die prachtige foto’s maakt. Na een uurtje gaan wij beginnen met onze familie en beste vrienden te (video)bellen. Iedereen wist dat het binnenkort zou gaan gebeuren, maar niemand wist dat het vandaag zou zijn.

Het gaat vrijwel direct lichamelijk beter met mij dan voor de bevalling. Wil niet zeggen dat alle pijn als sneeuw voor de zon is verdwenen, maar ik kan wel weer bewegen zonder te creperen van de pijn (mede dankzij de ruggenprik die nog een beetje zijn werk doet). Het is enorm druk op de afdeling, dus voordat er iemand was die mij kon helpen met douchen etc. vind ik het een goed plan om zelf de kamer op te ruimen, de koffer in te pakken, beetje te eten, grapjes te maken en natuurlijk 1000% te genieten van het feit dat Emily er eindelijk is. Ze ligt heerlijk huid op huid met Jus nadat ik een uur lang met haar huid op huid heb gelegen. Emily is al niet mega groot (3180gr en 48cm), maar in de armen van Jus is het helemaal een mini poppetje.

Om 23:45u worden wij dan eindelijk ontslagen en mogen wij naar huis. Ons avontuur is begonnen en is dagelijks te volgen op mijn Instagram pagina!

Ik wil Sharona enorm bedanken dat ze úren langer is gebleven om ons te ondersteunen tijdens de bevalling (terwijl haar dienst er allang op zat) & Sanne voor de meest dierbare, prachtige foto's. Mede dankzij hun speciale aanwezigheid is deze bevalling een droombevalling geworden.