Een groot bloedbad

Ja, ik mag weer naar het ziekenhuis voor partusassistentie. Daar is een aanstaande mama aan het bevallen van haar eerste kindje. Ik ken de verloskundige die erbij is; met haar heb ik al meerdere bevallingen meegemaakt. We hebben een goede klik samen en vullen elkaar goed aan. Het regent, en ik ren snel van de auto naar de ingang van het ziekenhuis. Een andere ingang, namelijk die van de verloskamers.

In dit ziekenhuis is er een speciaal 'kraamhotel': een grote afdeling met meerdere verloskamers. Deze is opgedeeld in drie hoeken: groen, dit is lang verblijf of speciale opname; rood, de reguliere bevalkamers; blauw, dit was oorspronkelijk het hotelgedeelte waar je na de bevalling nog kon blijven en zorg kon krijgen. Helaas bestaat dit nu niet meer en wordt het gebruikt als moeder of kind nog een paar dagen moet blijven zonder de belangrijke apparatuur. Ik mag naar rood 4.

Als ik binnenkom, is het kindje helaas al geboren, en ik zie ook dat er een verloskundige en verpleegkundige van het ziekenhuis bij zijn. Dit betekent dat het al medisch is geworden.

'Hallo iedereen, ik ben Jackie, de kraamverzorgende. Ik neem aan dat het medisch is geworden?' vraag ik.

'Ja, dat klopt. Mevrouw heeft hevige pijn in de buik sinds het kindje geboren is. Ook vloeit ze ruim,' vertelt de klinisch verloskundige mij. 'Mag ik rustig in een hoekje staan om mee te kunnen observeren?' Altijd leuk als je wat ervaring mag opdoen bij situaties die je anders niet ziet. De verpleegkundige knikt, en ik ga in een hoekje staan waar niemand last van mij heeft.

De kraamvrouw schreeuwt het uit. Haar man staat er met open mond naast en weet niet wat hem overkomt. Gelukkig heeft hij de verloskundige van de praktijk die hen grotendeels heeft begeleid naast zich staan voor ondersteuning.

'Oh, dit doet zo'n pijn!' roept de kraamvrouw.

Ik kijk naar haar. Haar buik staat best gespannen, en dat ziet er wat gek uit.

Niet veel later, als de verloskundige de stand van de fundus gaat voelen, wordt er een groot stolsel gelanceerd uit haar vagina. Er komt meteen ook wat bloed mee uitstromen. Ik sta werkelijk met open mond te kijken. De medisch verloskundige roept voor extra hulp de gynaecoloog erbij, en hij komt al snel de kamer binnenlopen. Weer komen er twee grote stolsels uit, gevolgd door ruim bloedverlies. Er wordt direct medicatie gegeven, en de gynaecoloog besluit dat er direct een manuele placentaverwijdering nodig is. Hij instrueert iedereen, de kraamvrouw moet worden voorbereid. Hij belt met de o.k.

Gek genoeg is er geen paniek in de kamer. Iedereen weet wat er gedaan moet worden. De verloskundige die op dit moment geen taak heeft, besluit het kindje over te nemen. Ze laat mama nog even een kus geven en gaat het kindje controleren en aankleden. De ouders nemen afscheid van elkaar. De vader mag voor deze ingreep niet mee de o.k. op. Zodra ze weggereden is, richt hij zich op de baby en luistert aandachtig naar wat de verloskundige vertelt. Ik begin alvast met opruimen; dat is toch het minste wat je kan doen op zo'n moment. Er heerst een stilte in de kamer, ondanks dat het kindje wat huilt omdat hij het koud heeft. Wat een gekke situatie.

'Kom maar lekker hier op deze stoel zitten,' zeg ik tegen de papa. Dan kan hij even lekker knuffelen met zijn pasgeboren zoon.

'Ik ga even alle rommel wegbrengen; ik ben zo terug.' Ik stap de deur uit, en de verloskundige loopt even met me mee.

'Zo, dat was wel heftig,' zegt ze.

'Ja, niet normaal, echt veel bloedverlies ook. Als ik zo alle spullen heb weggebracht, dan ga ik wel naar huis. Eigenlijk blijven wij niet helpen bij een medische bevalling,' geef ik aan.

We bespreken nog wat zaken en concluderen dat we allebei met een enigszins goed gevoel naar huis gaan.

'Nou, papa, gefeliciteerd met je mooie zoon. Ik wens je veel sterkte voor je vrouw. Dit zal best een impact zijn; hier zal ze goed van bij moeten komen. Bel in ieder geval even naar het kraambureau als jullie naar huis mogen,' zeg ik tegen de vader.

We nemen afscheid, en ik vertel het kantoor beknopt aan de telefoon dat het medisch is geworden en dat ik nu weer beschikbaar ben.

Er is ook werkelijk geen dag saai in dit vak.

Volg mij op Instagram @Zuster Jackie voor meer verhalen, en leuke content.