Een geplande keizersnede die helemaal mis ging

27 augustus 2021 was de dag dat de keizersnede gepland stond. Waarom een geplande keizersnede? Dat lees je hier. Rosie zou met precies 38 weken geboren worden, als ze niet eerder zou komen natuurlijk.

De keizersnede zelf was een fijne, rustige ervaring, net als bij Evy, maar daarna ging het mis. Lees je dus liever alleen positieve bevallingsverhalen, lees dan niet verder of kijk even bij mijn vorige bevallingsverhaal.

Toen was eindelijk de dag daar. Mike en ik moesten ons om 06:45 melden op de kraamafdeling. Mijn moeder bleef vanaf dat moment bij ons in huis om voor Evy te zorgen, zodat Mike bij mij kon zijn wanneer dat nodig was. Om 07:00 lag ik in een bed aan de CTG. Ik zou om 09:00 aan de beurt zijn, wat duurde dat nog lang..

In de tussentijd werd een infuus geprikt, maar dat lukte niet. Uiteindelijk is er 4 keer geprikt. Op dat moment heel pijnlijk, maar nu achteraf iets onbenulligs.

Om 08:40 mochten we komen. Ik trok een operatiejasje aan en ging in bed liggen. Mike en 1 verpleegkundige reden me naar de operatiekamers beneden. We kwamen op een zaal waar iemand te slapen lag, daar vroegen 2 vrouwen mij mijn naam en geboortedatum ter controle. Ondertussen gingen de verpleegkundige en Mike zich omkleden en kwamen terug in een soort operatiepak. Nu konden we naar de operatiekamers. Het was inmiddels 09:00.

In de operatiekamer stonden 7 vrouwen. Allemaal een andere functie, nog steeds geen idee wie wat deed daar. Mijn bed werd naast zo’n harde operatietafel gezet en ik moest daarop overstappen. Ze gaven aan dat het bloed dat de dag ervoor bij mij was afgenomen, opeens antistoffen bevat. Waardoor er dus speciaal bloed voor me klaar stond (voor het geval ik te veel bloed zou verliezen) en Rosie na de geboorte een aantal extra controles zou krijgen door mijn medicijngebruik.

Eerst zouden ze het infuus weer opnieuw prikken, want die zat toch weer niet goed. Vervolgens moest ik rechtop op de operatietafel gaan zitten met mijn rug bloot. De ruggenprik zou gezet gaan worden.

De vorige keer werd de ruggenprik 2x verkeerd gezet en het was een erg rotgevoel. Dus ik zag er wel tegenop. Dit keer viel het reuze mee. Wel een rotgevoel, en een klein schokje in mijn been (wat ik de vorige keer niet had), maar deze ruggenprik ging een stuk sneller. Al snel werden mijn billen en benen warm en begonnen te tintelen. Ik werd op mijn rug gelegd. Wat best bijzonder is, is dat als het gevoel uit je benen verdwijnt, je een enorme behoefte krijgt om je benen en tenen te bewegen.

De katheter werd ingebracht (heel fijn trouwens dat ze dit ná de ruggenprik doen) en in de tussentijd werd alles klaargezet. Ik voelde precies wat ze in mijn buik aan het doen waren. Maar pijn voelde ik niet. De pijnzenuwen zijn uitgezet, de aanrakingszenuwen niet. De vorige keer werd Evy al geboren na 15 minuten. Dit keer duurde het veel langer omdat er veel verklevingen zaten van het oude littekenweefsel. Mijn hele lichaam begon enorm te trillen en ik begon te klappertanden (niet door de kou). Gelukkig wist ik dit van de vorige keer. Dit komt door de verdoving, in combinatie met hormonen en zenuwen.

Eenmaal aangekomen bij de baarmoeder begonnen ze onwijs hard te drukken op mijn ingewanden, inclusief mijn longen, waardoor ik riep: “ik kan niet ademen!”. Nog voordat iemand op mij reageerde werd het luikje voor mijn hoofd weggehaald en is Rosie Louise geboren, om 09:44. Ze begon meteen te huilen.

Dit schreef ik in mijn bevallingsverhaal van Evy:

“De dokter zette haar voor het luikje zodat we haar konden zien. Het eerste wat ik dacht was wie is dit? Ik ken haar niet. Heeft zij al die tijd in mijn buik gezeten? Het voelde niet meteen als mijn dochter”

Nu had ik precies hetzelfde gevoel, maar dat gevoel was bijna direct ook weer helemaal verdwenen. Bij Evy bleef dit nog een dagje zo en moest ik echt aan haar wennen.

Rosie werd meteen meegenomen naar een speciale baby ruimte waar ze gecontroleerd werd door de kinderarts. Mike mocht mee en mocht haar navelstreng doorknippen. Toen ik daar lag vond ik het best lang duren, Evy werd de vorige keer direct bij me gelegd. Ik vroeg de hele tijd hoe het met haar ging. Gelukkig werd ik op de hoogte gehouden door een van de medewerkers. Ze zagen een mooie, roze baby. Het ging goed.

Nog steeds zwaar trillend werd ik dicht gehecht en luisterde naar de medische termen die de dokters gebruikte. In combinatie met de plek waar ik de handen in mijn buik voelde probeerde ik me voor te stellen wat ze aan het doen waren. Ik wilde zo graag meekijken.

Even later kwam Mike bij me zitten met Rosie en kon ik naar haar kijken. Het hechten was klaar en ik werd getild naar mijn eigen bed. Daar zag ik mijn blote buik, hij was een stuk kleiner en heel slap. Heel bijzonder om je buik opeens leeg te zien.

Om 11:30 waren we allemaal terug op de kraamafdeling. Ik kreeg morfine tegen de pijn, we aten beschuit met muisjes, appte en belde iedereen om het nieuws te delen en knuffelde met Rosie. Na een paar uurtjes ging Mike naar huis, naar Evy toe, en was het tijd voor mijn moeder om Rosie te ontmoeten. Daarna moest mijn moeder weg en mocht mijn vader komen (corona maatregelen).

Gedurende de dag werd mijn buikpijn steeds erger.

De pijn zat in mijn bovenbuik en schouder. En met name bij inademen en plat liggen. Toen mijn vader er was om 18:00 was ik niet meer in staat om Rosie vast te houden en hij nam haar over. Toen hij naar huis was kreeg ik wederom morfine en de pijn werd iets minder. Ik was de hele avond alleen en probeerde de hele tijd te appen met Mike en mijn moeder. Mijn appjes naar hun toe werden steeds meer kortaf en vager. Ik kon niet meer lezen. Bij het lezen van 1 letter hield ik het voor gezien, ik kon me nergens meer op concentreren.

Op een normale manier ademen ging niet. Als ik in- en uitademde deed mijn hele bovenlichaam zeer, waardoor ik dus steeds heel oppervlakkig ademde en eigenlijk probeerde zo min mogelijk te ademen. Maar ik was zo erg moe, iedere keer dat ik in slaap viel begon ik direct normaal te ademen en was dus meteen weer wakker door de pijnscheut van dat ademen. Uren lang gaf ik dit aan en probeerde ik houdingen aan te nemen in mijn bed. Het was lucht en dat lucht moest eruit, volgens de verpleegkundige. Ik moest laag liggen, dan zou de lucht weg gaan. Maar dat was bijna onmogelijk en de lucht ging niet weg. Het zuurstof in mijn bloed werd gecontroleerd. “Hm rare uitslag” vond de verpleegkundige. Ze probeerde het nog een keer en weg was ze. Ze zal dit keer een goede uitslag hebben gehad ging ik vanuit? Rond 12 uur snachts kreeg ik weer controle van mijn zuurstof gehalte en bloeddruk. Die was afwijkend, maarja ik had pijn en ademde raar dus dat was logisch volgens de verpleegkundige. Wederom deed ik een poging tot slapen met morfine, maar de morfine werkte niet meer. Er zou een arts langs komen. Dit was om 1 uur. Ook zij gaf aan dat het lucht was en raadde een schoorsteen aan in mijn anus (wtf, een schoorsteen??), zodat het lucht eruit kon. Maar eerst zou ze aan mijn buik voelen. Van een aaitje op mijn buik schreeuwde ik het nog net niet uit en toen besloot ze een echo te maken. Wederom lag ik weer rillend op mijn bed. Ze zag bloed in mijn buikholte en zou direct gaan overleggen met een collega. Ze zegt trek je OK jasje aan, sierraden af en lenzen uit. Ik kom je zo halen. Shit ik moet onder narcose, dat wil ik helemaal niet. Dat is mijn grootste angst.

Ik belde Mike en vertelde dat ik geopereerd zou worden. “Blijf maar thuis, er is niks aan de hand. Ik app je als ik terug ben”.

Op dat moment wilde ik alleen maar slapen en deed af en toe mijn ogen dicht. Om 1 sec later weer wakker te schrikken van de pijn. Er werden controles gedaan en mijn hartslag en zuurstofgehalte in mijn bloed waren zo afwijkend, dat de kamer volstroomde met mensen die ik nog nooit had gezien met hele ernstige gezichten en paniek in hun ogen. Vooral omdat ze mijn ‘speciale’ bloed, waar ik eerder over vertelde, wilde bestellen en die verdwenen was. Het moest opnieuw ‘gemengd’ worden en daar ging tijd in zitten. Die tijd had ik niet. Je zag dat ze rustig probeerde te blijven tegenover mij, maar de angst stond hun in de ogen. “Komt dit wel goed?” Vroeg ik steeds. Inmiddels wist de hele gang dat er bloed nodig was want ik hoorde dokters schreeuwend aan de telefoon met het lab.

Een verpleegkundige zat bij me op bed en probeerde me af te leiden door over Evy en Rosie te praten. Ook ik zelf probeerde nu wakker te blijven, want wat als ik even mijn ogen dicht deed en ik nooit meer wakker werd? Ik werd met de minuut beroerder, benauwder en de druk op mijn borst werd extreem.

De lieve verpleegkundige die op mijn bed zat nam Rosie mee. Ze zou de hele nacht voor haar zorgen. En voordat ik wist gingen we heel snel over de gang. Ik moest terwijl ik in bed lag, ademen door een zuurstof masker en focuste me daarop. Ik moest wakker blijven van mezelf, terwijl ik zo moe was. Ik dacht alleen maar schiet alsjeblieft op, de druk op mijn borst werd met de seconde erger. Dit kan niet lang meer goed gaan zo.

Op de operatiekamer moest ik weer van ziekenhuis bed naar de harde, platte, operatietafel. Nee dat was onmogelijk. Ik kon ONMOGELIJK op mijn rug liggen met een hele buik vol bloed. Maar ik moest, ik had geen keus. En het moest NU. Ze legde me neer en ik heb de longen uit mn lijf geschreeuwd en lopen happen naar lucht. Zo’n erge pijn wens je niemand toe, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Waar bleef die narcose??? Het zuurstofmasker werd ingewisseld voor een ander masker en ik herkende de geur van vroeger. Dit was de narcose. Ik probeerde zoveel mogelijk in te ademen want ik wilde zo graag slapen, maar waarom viel ik niet in slaap?

Een week voor de operatie had ik mijn moeder als contactpersoon opgegeven. Later heb ik begrepen dat zij gebeld is. Daar baalde ik van. Want mijn moeder en ik spreken altijd af, als er wat is en je kunt zelf bellen, bel dan zelf. Anders denken we meteen het ergste door dingen die vroeger zijn gebeurd. Daarom heb ik voor de operatie Mike nog snel gebeld. De persoon aan de telefoon vertelde mijn moeder dat het ging om een levensbedreigende situatie en dat het beter was dat er iemand naar het ziekenhuis kwam. Mijn moeder kwam eraan en ze heeft hele tijd met Rosie gewacht op de kraamafdeling. Mike bleef thuis bij Evy.

Nog geen seconde nadat ik in slaap viel werd ik wakker in dezelfde operatiekamer, in mijn hoofd ging ik mijn hele lichaam af… geen pijn?? Het enige dat ik voelde was een pijnlijk litteken in mijn onderbuik. De bloeding is weg.

“Is het nu al klaar?”. Ja het was klaar. Wat snel? Het voelde als 1 seconde, maar we waren eigenlijk 2 uur verder. Terwijl ik in bed lag, wederom rillend, met klappertanden, probeerde ik mijn ogen open te houden. We reden naar de IC waar ik opgenomen zou worden. Er stonden twee dokters naast mijn bed. Eentje herkende ik van mijn keizersnede om 9 uur sochtends. Deze 2 gynaecologen hebben mij geopereerd en legde uit hoe het gegaan was. Ik heb geen idee wat er is gezegd. Wel weet ik dat, toen zij klaar waren met hun verhaal, ik mijn moeder zag aan komen lopen met Rosie. Rosie werd even naast me gelegd en en mijn moeder praatte tegen me. Ze vroeg me of ze wilde dat ze bij Rosie bleef of dat ze naar huis, naar Evy, moest gaan. Evy mist oma altijd heel erg dus ik wilde dat ze naar huis ging. Daarna viel ik in slaap tot een uur of 8 sochtends en ben ik langzaam weer een beetje bijgetrokken.

De dokters legde uit dat ik een interne bloeding had in mijn buikholte en daarbij 4 liter bloed ben verloren. Ze hebben al het bloed weggehaald. Maar ze hadden niet duidelijk waar de bloeding precies vandaan kwam. Voor de zekerheid is alles opnieuw dicht gemaakt en hebben ze nog heel lang mijn buik open gehad om te kijken of er ergens nog wat ging bloeden. Daarom gaven ze aan dat er toch nog een kans was dat er wat ging bloeden. Dit is gelukkig niet gebeurd. Mijn lichaam raakte in shock door het snelle en vele bloedverlies (als ik nu terug kijk naar alle symptomen van shock. Had ik die al een tijdje). Ik kreeg een hele hoge hartslag, waardoor ze zo’n paniek hadden en er haast achter gezet moest worden. Wat bijzonder was, volgens de dokter, is dat mijn lichaam mijn bloeddruk redelijk normaal hield. Meestal zie je dat de bloeddruk bij zoveel bloedverlies snel daalt en dat je daardoor bij deze hoeveelheden al orgaanschade oploopt. In mijn geval was dit niet aan de orde en dat was mijn geluk. 

Iedereen zegt dat ik zo’n heftige ervaring moet verwerken. Er niet te licht over moet denken en op tijd hulp moet zoeken. Vanaf het begin praat ik er expres met iedereen over, vertel ik wat er gebeurd is en hou het vooral niet voor mezelf. Juist dan gaat het mis.

Het was natuurlijk heftig en het speelt zich steeds opnieuw in mijn hoofd af. Vooral voordat ik ga slapen. Ook krijg ik een lichte paniek reactie iedere keer als ik de gynaecoloog zie die er de hele tijd bij was en eindverantwoordelijk was. 

Als dit blijft gebeuren ga ik daar zeker wat mee doen. Maar mijn enige gedachte er nu bij is dankbaarheid. Dat ik er nog ben voor Evy en Rosie. Alles wat je meemaakt heeft een reden en ik ben hier sterker uitgekomen. Ik had bepaalde angsten, angsten voor pijn, angst voor het loslaten van de controle en angst voor een narcose (narcose is voor mij het ultieme loslaten van controle). Toen het mis ging heb ik mezelf compleet over moeten geven aan artsen en vertrouwen moeten hebben in een ander. Op dat moment voelt dat zo hulpeloos omdat je geen keus hebt. De controle, over mijn leven, lag in de handen van een ander. Als controlefreak is dat onwijs lastig en toch accepteer je het. Je laat alles over je heen komen en gebeuren. Ook heb ik daar mijn ergste pijn ooit gevoeld, ik heb op een operatietafel liggen schreeuwen van de pijn omdat mijn buik vol liep met bloed, ik ondertussen niet meer kon ademen, mijn hart op hol sloeg, mijn ogen wegvielen en daar lag mét een kap op mijn mond met narcosemiddel (dit is ook het moment dat ik steeds voor me zie). Dit zijn al mijn angsten bij elkaar en toch is alles goed gekomen. De ‘onbenullige’ medische dingetjes die ik daarna nog moest ondergaan, was niks meer, daar lachte ik om. Het herstel van de keizersnede is daarom ook een eitje. Ik weet nu dat ik alles aankan, en dat voelt heel krachtig.