Een gentle sectio

Mijn vorige blog dateert al van 11 maandjes terug. Een wanhopige blog kan ik achteraf wel zeggen, ik vond het zó moeilijk om zelf een beslissing te maken over hoe ik wilde bevallen.

Schandalig eigelijk dat ik nu pas terug kom hierop.

Ik besloot om toch een geplande keizersnede te doen. Deze zou plaatsvinden op 4 dagen voor de uitgerekende datum. Toen de verloskundige me vroeg of ik de baby nog veel voelde, besefte ik me eigelijk dat ik hem of haar die dag helemaal nog niet had gevoeld. Druk geweest zei ik, niks loos. Ze vond zelf dat er weinig beweging in zat na wat trucjes om ons hummeltje wakker te maken en besloot ons naar het ziekenhuis te sturen. Pff, daar had ik echt geen zin in. Bij onze eerste ging dat op het laatst ook zo. Die heb ik vanaf 37 weken niet meer gevoeld en bij iedere controle, was gewoon alles oke. En uiteindelijk pas met 41 weken geboren dus ik zag de bui van ziekenhuis in, ziekenhuis uit alweer hange . En ook nu zag ik geen ernst. En inderdaad, in het ziekenhuis goed onderzocht en alles was goed. Ik moest de rest van de week wel 2x daags op controle komen ivm geen/weinig leven voelen. Daar was ik niet zo happy mee, want we zaten ook nu op 37 weken + een paar dagen. We wonen 22 km van het ziekenhuis vandaan dus dat op en neer gejak 2x per dag is geen feestje. Maargoed, wat moet dat moet en ik wilde ook niet het risico lopen dat er wél iets mis zou zijn of gaan. En toen kwam de dag dat de verloskundige van de kraamafdeling constateerde dat het vruchtwater bijna op was en haalde de gynaecoloog erbij. Die was snel met zn beslissing, de keizersnede vervroegen we met 1 week. Oke prima dacht ik en ik ging weer naar huis. Onderweg belde ik mn man en vertelde dat ons muppie 1 week eerder zou komen. En pas toen besefte ik dat 1 week eerder al over 3 dagen was. Wij waren zo met 40-41 weken bezig dat we niet eens doorhadden dat we week 38 aan het aantikken waren en de bevalling in week 38 plaats ging vinden.

We besloten om niemand iets te vertellen. Zoals ook niemand wist dat we voor de geplande keizersnee gekozen hadden. De opvang werd wel ingelicht, want onze oudste moest ten tijde van de bevalling ergens ondergebracht worden. En uiteraard wist de baas van mijn man het. En zo kwam de dag van de bevalling. Mn beste vriendin appte nog om 7 uur: ik heb gedroomd dat de baby vandaag komt, haha. Maar helaas, zal nog wel een weekje duren. Ik stuurde terug: haha wie weet. Nee, denk op 10-10. Leuke datum toch. Daar gaan we voor....

We brachten onze grote boef naar de opvang en papa beloofde hem in de middag op te halen voor een hele leuke verassing. In het ziekenhuis aangekomen hadden we beide geen spanning. We hadden er zin in en waren enorm benieuwd naar het geslacht. Kort voor ik na de OK ging belde mn moeder met de vraag wat ik aan het doen was. Ik lig aan de CTG, moest vanmorgen al op tijd voor de controle zei ik. Ik beëindigde gauw het gesprek door te zeggen dat ik klaar was en alles goed was met de kleine. Nog ff zei ik, max 2 weken en dan zal hij of zij toch wel geboren zijn. Ik denk over 6 dagen zei mn moeder. Denk ik ook zei ik en toen hing ik op om vervolgens naar de OK te gaan. Ruggenprikje zat er snel in en alles was relaxed. Er werd nog aantal keer gezegd dat er zo’n ontspannen sfeer hing, dat beviel iedereen wel. Niet veel later werd ons kindje geboren. Een jongen riep mijn man blij. Ik hoor het hem nog zeggen. Die trots in zn stem, in zn ogen. Zo mooi. Ons kindje mocht ik bekijken en een kus geven en toen ging hij met papa naar de babytafel naast me. Hij werd afgedroogd en de navelstreng werd doorgeknipt en heerlijk in warme doeken gewikkeld. Daar kwam hij... hij mocht bij mij liggen. Wat een geluk. Wat keek ik hier naar uit. Wat had ik dit gemist bij de eerste. Samen keken en kuste we onze knappe zoon. Hij zich even laten horen bij de geboorte en werd snel stil. Hij vond het meteen goed zo. Ook bij mij op de borst vond hij het prima. Hij hield zn oogjes goed open en keek aardig rond.

Toen mn buik weer mooi dicht was gingen we naar de recovery. Pijn had ik (nog) niet. De verpleegkundige kwam mee en stond voor de rest van de dag voor ons klaar. Alleen voor ons. Ze maakte het eerste flesje en zorgde voor de foto’s. Wat bijzonder. Toen wist ik al: dit was de beste keuze!!!

In een volgende blog vertel

ik over mijn herstel en een terugblik op de eerste maanden