Een gebroken rib na een keizersnede. Of toch niet?

There we go! Weer op naar het werk! Daar aangekomen, vroegen veel collega’s of ik zin had om weer aan het werk te gaan. "Nou, om eerlijk te zijn, had ik nog wel een maand langer verlof gewild", antwoordde ik lachend. Tja, wie wil dat nou niet, dacht ik tegelijkertijd. Maar ik kreeg al vrij snel in de gaten dat de meeste ouders het wel weer fijn vinden om aan het werk te zijn. Even wat anders zeggen ze dan. 

Ik was daar niet. Nog lang niet zelfs, maar die gevoelens liet ik niet toe. Met een lijf vol hormonen kwam ik mijn eerste werkweek aardig door. Het weekend ging er helaas anders aan toe. We hadden een verjaardag van onze beste vrienden en er waren een stuk of 30 mensen uitgenodigd. Wat doen al die mensen hier?! Waar ik normaliter heel veel energie krijg van veel mensen en gezelligheid, wilde ik nu het liefst wegrennen. Maar ook heel hard wegrennen. Dat deed ik niet. Ik nam koffie en ik probeerde me te focussen op dochter Juna, maar die zat er ook niet lekker in. Lees: 39 graden koorts (bleek later). Dus het was één groot feest. Ik merkte dat ik me steeds meer ging afsluiten voor de omgeving en de wijn smaakte me ook niet. Tijd om te gaan dus. "Loes, ga naar huis, nu!", zei ik tegen mezelf. Uiteindelijk zaten we na ruim een uur dus maar weer in de auto terug naar huis. Vol met tranen.

Maandag met frisse tegenzin weer aan het werk gegaan. Gewoon doorgaan was het motto, maar als de mails midden op de dag niet meer tot je doordringen, is er wel iets mis hoor. Dit besefte ik me gelukkig wel, dus ik ben op tijd naar huis gegaan. Daar brak ik. Tijd om hulp in te schakelen. Bloedprikken op het advies van de huisarts, gesprekken met de bedrijfsmaatschappelijk werker en delen van de week thuiswerken op advies van de regiomanager om minder prikkels te ontvangen. De koek was echt op. Ik voelde me zwak, mijn lichaam deed pijn en ik wilde me gewoon weer fit voelen. Toch was er ook opluchting, want ik was blij dat ik hulp had ingeschakeld. Hier kon ik wel mee verder, dacht ik. 

Ik heb het welgeteld twee weken volgehouden. Toen barstte de bom. Er kwam werkelijk niks meer uit m’n handen. Zelfs de vaatwasser uitpakken was al te veel gevraagd. Dit vroeg om nieuwe maatregelen. Gelukkig werden die ook gelijk in werking gesteld. Op het werk hadden ze alle begrip voor mijn situatie, dus de bedrijfsarts werd gelijk ingeschakeld. En waar ik bij het eerste gesprek tegen de bedrijfsmaatschappelijk werker zei dat we niet persé een vervolgafspraak hoefde in te plannen, had ik hier nu heel erg behoefte aan.

Ik werd genoodzaakt om een aantal weken thuis te zitten. Dit voelde heel erg raar, maar het was nodig. Zowel fysiek als mentaal. Ik maakte dubbele afspraken of ik vergat ze en ik bleef maar aan kwakkelen met mijn fysieke klachten. Ik voelde me gewoon zwak, 0 energie, vaak hoofdpijn, buikpijn, duizelig en zere spieren. Er kwam alleen maar geen duidelijkheid. Bloeddruk was weer normaal en uit het bloedonderzoek kwam ook niks geks. Oftewel, zoek het maar uit. 

Er was op dat moment wel een lichtpuntje en dat was dat was dat mijn bekken wel de goede kant op gingen, dus dat betekent dat de chiropractor minder vaak in beeld kwam. Het lichtpuntje was alleen snel weer verdwenen. Begin juni pakte ik Juna op, zoals ik dat uiteraard zo vaak doe, maar dit keer was het mis. Het schoot zo, hup, in de linkerkant van m’n rug. Auw! Blijf bewegen, blijf bewegen, zei ik tegen mezelf. Een paar minuten later hing ik weer aan de telefoon met de assistente van de chiropractor. Gelukkig kon ik snel terecht.

 Een maand later werd ik doorverwezen naar de huisarts. De chiropractor kon me niet verder helpen. Hij was er van overtuigd dat er iets gescheurd of gebroken was, dus ik moest even op mijn strepen gaan staan om een foto te laten maken. Dit kreeg ik niet voor elkaar. De huisarts heeft allerlei checks uitgevoerd en kwam tot de conclusie dat mijn buik- en rugspieren verkrampt zijn. Het was juist goed om mijn spieren te bewegen, dus hier kreeg ik medicijnen voor om dit ook zonder pijn te kunnen doen. Ook de fysio, waar ik inmiddels ook onder behandeling was, gaf aan dat het een verkramping was. Mijn gevoel zei niet zoveel. Zij zijn tenslotte de specialisten. Het zal wel zo zijn. En ik had eindelijk duidelijkheid.

Er waren vijf weken voorbij gegaan, dus het was tijd voor werk. Werk? Dat kwam nog niet in mijn woordenboek voor. Ik was helemaal niet bezig met werk. Ik was bezig met duidelijkheid creëren en mezelf fijn voelen. Gelukkig mocht ik eerst genieten van drie weken vakantie, zodat ik echt even tot rust kon komen. De vakantie deed heel erg goed voor m’n koppie. Fysiek was het helaas niet zo best. Ik had gewoon pijn. De specialisten zeiden dat het beter moest gaan als ik meer zou gaan bewegen. Dit was niet het geval kan ik je vertellen. Ik kreeg juist meer pijn. Hier begon mijn gevoel wel een rol te spelen. Het gaf vooral aan dat er iets niet klopt. Na de vakantie moest ik toch wel toegeven dat het werken nog steeds niet ging lukken. Ik kon wel weer wat meer prikkels aan, maar mijn lichaam was een groot wrak en we kregen allerdrie corona. Voor mijn mentale gesteldheid hielp dit niet echt mee. De bedrijfsarts werd weer ingeschakeld.

De fysio vond het ook merkwaardig dat ik nog steeds zoveel pijn ervoer, dus we besloten een echo te maken. Dit kon gelukkig bij de praktijk zelf. De echoscopist gaf aan dat hij ooit eerder zo’n klacht heeft gehad, maar dat hij toen niks kon vinden dus ik moest geen hoop hebben. De moed zakte me al aardig in de schoenen. Wat doe ik hier dan?, dacht ik. Ik wil duidelijkheid. "Auw", riep ik toen hij het echoapparaat op mijn zere plek had. "Het is hier ook geen pretpark mevrouw", zei hij. "Je rib is afgescheurd en we kunnen er niks aan doen.. Hersteltijd is ongeveer een jaar." 

Ik stond met open mond te kijken. Wat zeg je me nou? Ik moest huilen, maar ik gunde deze man geen traan. Ik heb dus gewoon mijn rib afgescheurd? Huh? Twee dagen later had ik weer een behandeling staan bij mijn eigen fysio. Zij legde me uit hoe het precies in elkaar zat. "Er is een stuk rib losgescheurd of afgebroken (hoe je het wil noemen)" zei ze. "Je lichaam moet dit zelf gaan oplossen, maar het kan zijn dat dit niet gebeurt en dan moet je geopereerd worden." 

Ze vervolgde dat ze dit eigenlijk nooit meemaken. Hier liet ik mijn tranen wel gaan. Ik kon niet meer. Ik was al zeven maanden onderweg en dan duurt het nog een jaar en dat is ook nog niet eens zeker. Waar gaat dit eindigen? Ik belde maar weer met de huisarts en ik wilde nu wel voor elkaar krijgen dat ik een foto kon maken om de diagnose iets te verduidelijken, zodat we een goed herstelplan kunnen opstellen. Dit kreeg ik gelijk voor elkaar. Ook de huisarts gaf aan dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt. Op de foto was te zien dat mijn rib is afgescheurd en dat het om een stuk kraakbeen gaat. Dit is enigszins positief omdat kraakbeen weer in het lichaam kan worden opgenomen en een stuk bot niet. Mijn lichaam kan dit dus naar alle waarschijnlijkheid zelf oplossen. Om alles nog verder uit te sluiten en om een plan te maken werd ik doorverwezen naar de orthopeed. Hier had ik al mijn hoop op gevestigd. Op naar een herstelplan. 

 Eerst nog weer even langs de chiropractor omdat mijn bekkenklachten weer op gingen spelen en vervolgens door naar de orthopeed. Oh ik hier had ik gewoon zin in. Een stap in de goede richting. Deze man ging even voelen, hoorde mijn verhaal aan en kwam vervolgens met een totaal andere diagnose. Wait… What? Paniek! Ik had complete paniek en ik kon me niet meer goed focussen op zijn verhaal. Ondanks dat de orthopeed de foto in handen had waar de gebroken rib op te zien is, ging hij me vertellen dat het om ontstoken pezen gaat. Een gebroken rib had hij nog nooit gezien en het kon sowieso ook niet geopereerd worden, dus het is een ontsteking. Ja, right. Ik kreeg een boekje van Het Rugnetwerk in mijn handen gedrukt en zo kwam ik weer uit bij mijn eigen fysio. Weer terug bij af. Kastje naar de muur. Snap jij het nog? 

Compleet in tranen zat ik voor deze man. En deze man kon hier dan weer niet mee omgaan. Een verbaasde blik keek me aan. Snap je het dan echt niet meneer de orthopeed? Ik wil graag geholpen worden, maar je helpt me juist niet. En met die gedachte ben ik de kamer uit gegaan en vervolgens kon ik alleen nog maar huilen. Gelukkig word ik goed ondersteund door de bedrijfsmaatschappelijkwerker en heb ik inmiddels de praktijkondersteuner ook maar ingeschakeld, want dit is niet echt bevorderlijk voor ’t koppie. Angsten steken de kop op. Er is zoveel onduidelijk. Er zijn zoveel specialisten. Iedereen zegt wat anders. Soms vraag ik me echt af waar ik in ben beland. Dit beeld had ik niet voor ogen bij het krijgen van een kindje.

De fysio blijft bij een afgescheurde rib als diagnose en er staat nog een echo op de planning om alles helder te krijgen. De stekende pijn blijft aanhouden en een echt herstelplan is er nog niet op rustig aan doen na. Waarschijnlijk is het een complicatie van de keizersnede, omdat ik meer druk ga zetten op bepaalde plekken dan waar het hoort. Maar niks is zeker en er is nog veel onduidelijk. Daar moet ik het voor nu mee doen.          We komen er wel. Ooit. 

Gelukkig is Juna het mooiste en leukste meisje op deze aarde. ♥

Lees ook: "Huilend verliet ik het consultatiebureau, ik ga er nooit meer naartoe"