Een feestelijke spoedkeizersnede

Tijdens de autorit naar het ziekenhuis voelde ik vooral euforie en spanning. Zou het dan echt gaan gebeuren? Ondertussen verloor ik nog steeds vruchtwater maar ik voelde verder niks bijzonders. Mijn man zette mij voor het ziekenhuis af in een rolstoel en parkeerde de auto op de parkeerplaats. Tijdens die zit voelde ik af en toe iets in mijn buik maar niks bijzonders.Mijn man reed mij naar boven en we meldden ons bij de balie. We moesten even wachten voordat we opgehaald werden. Tijdens die wacht voelde ik steeds meer in mijn buik, kleine krampjes waren het. Nog goed te doen maar ik dacht wel dat dit het begin van weeën zouden kunnen zijn. Toen we naar onze kamer werden geleid mocht ik op het bed gaan liggen en werd mijn buik aangesloten op zo´n scherm waar je je hartslag en dat van de baby in de gaten kon houden. Al snel werd mijn ontsluiting gevoelt en had ik al 3 centimeter ontsluiting! ¨Je bevalling is begonnen!¨ zei de verloskundige. Ik voelde me erg op mijn gemak in het ziekenhuis. Het gevoel dat er altijd mensen in de buurt zijn die voor je zorgen en alles in de gaten houden voelde echt heel fijn. Al snel kwamen er echte weeën en vond ik het niet meer zo leuk! Na een uurtje begonnen er al weeënstormen te komen die niet meer ophielden. Ieder uur vorderde mijn ontsluiting met 1 centimeter en dat was perfect zeiden ze.Mijn vader kwam toevallig die dag onze voortuin nog even afmaken(we waren 3 maanden geleden verhuist met een verbouwing en alles erop en eraan). Die zou dan dus merken dat ik niet thuis zou zijn... Ook moest ons hondje worden uitgelaten... We moeste het wel vertellen! Mijn man appte mijn vader of hij onze hond mee zou willen nemen naar zijn huis. ¨Ja is goed¨ appte hij terug. Dat was alles, hij had blijkbaar niks door haha!

Na 3 uur in het ziekenhuis zat ik in mijn eigen bubbel en reageerde ik niet meer op anderen. Ik wilde eerst nog in mijn man zijn handen knijpen bij iedere wee maar ook dat wilde ik niet meer. Ik hield constant het bed vast en klampte me daaraan vast. De weeënstormen hielden niet meer op, ze bleven doorgaan. De verloskundige had al vaak gevraagd of ik pijnstilling wilde maar ik kon gewoon echt niet reageren. Ik kon niet nadenken wat ik dan zou willen en praten al helemaal niet. Ik kreeg veel positieve woorden dat ik het heel goed deed en dat deed me heel goed. Die heb ik zeker gehoord maar ik kon echt niks terug zeggen. De weeën kwamen om de minuut en ik was weg van de wereld, zo voelde het althans.Tijdens die middag heb ik nog 3 keer overgegeven, en ik HAAT overgeven maar geloof me, nu was het fijn want in die tijd voelde ik de weeën minder erg. Gek hè? Gek dat je blij kunt zijn dat je even overgeeft?Rond etenstijd brachten ze mijn man een avondmaaltijd, had hij voor VIS gekozen! Wat een vislucht en dat tijdens al die weeënstormen. Dat is iets wat ik toch echt niet meer vergeet haha.Uiteindelijk om 19 uur ´s avonds stak ik 2 vingers op, hiermee bedoelde ik dat ik pijnstilling nummer 2 wilde. Ze snapte het meteen en ik kreeg een infuus en een morfinepomp. En oh my god wat een opluchting. Iedere keer net voordat er een wee kwam drukte ik hem in. Zo kon ik de wee wat beter opvangen!Ik begon weer te praten en zei: ¨Woooooooooow wat is dit fijn!¨, dat herhaalde ik wel 10 keer haha. (ik ben totaal tegen drugs maar dit was echt geweldig).Die avond rond 22 uur wilde ze mijn ontsluiting weer meten, die was nu al 2 uur 9 cm en bij een stuitligging mag hij niet 2 uur op 9 cm zijn. ¨Sorry Naomi maar we gaan over op een spoedkeizersnede¨ zei de verloskundige. Waarop ik zei: ¨Maakt me niks uit zolang ze er maar uit komt!!!¨. Ik was deels ook opgelucht, het einde was in zicht. Maar op dat moment kreeg ik persweeën en ik mocht absoluut niet persen! Ik moest ze dus gaan inhouden, HOE DAN? De rit naar de operatiekamer was een grote waas, het enige wat ik me herinner is dat ik die morfinepomp bleef indrukken als een malle en we in een lift kwamen. Uiteindelijk kwamen we op de operatiekamer en kreeg ik een ruggenprik. OMG die prik heeft mijn leven gered, dat is wat ik dacht! De pijn! AL DIE PIJN ging weg! HET WAS FEEST! Nou dat hebben de artsen en iedereen die in die kamer was geweten!¨JAAAA JULLIE KUNNEN HET!¨ ¨TREK HAAR ER MAAR UIT!¨ ¨HOPPPAAA GOEDZO!¨ Een van de vele zinnen die ik tegen ze zei.... Ze gingen lachen en zeiden tijdens de keizersnede dat dit de leukste ooit was hahahah. Ik zat nog helemaal onder de morfine dus ik vond alles geweldig. Ik verklapte de naam al voordat ze eruit was en ik bleef ze heel hard aanmoedigen! 

We mochten meekijken toen ze eruit gehaald werd! Het eerste wat ik zag waren haar grote open ogen! Ze keek meteen voluit de wereld in! Wat prachtig! Daar was ze!Fijn dat ik die dag het ziekenhuispersoneel nog heb kunnen laten lachen!