Een echte baby!

’Mop, we hebben een echte baby!’

Vanaf de eerste positieve zwangerschapstest telde ik de dagen af tot ik onze baby in mijn armen kon sluiten. Ik genoot van mijn zwangerschap, deed via mijn verloskundige praktijk mee aan centering pregnancy en shopte er flink op los voor onze kleine vent.

Persoonlijk vond ik tot de dag van mijn bevalling dat ik wel aardig voorbereid was op dat wat komen ging. Niks bleek minder waar: Het moment waarop ik Morris voor de eerste keer vast hield was zo overweldigend. Ik veranderde à la minute in een zacht gekookt ei met emoties all over the place!

Het eerste trimester

Op 5 december 2018 deed ik een zwangerschapstest. Er leek een heel licht streepje zichtbaar te worden. Zó licht dat je er met een zaklamp op moest schijnen om het streepje te zien. Mijn vriend verklaarde me voor gek maar ik bleef volhouden. De dag erna deed ik weer een test en nu leek het streepje duidelijker maar nog steeds amper te zien. Weer een dag verder was de streep niet te missen en ook de clearblue test was duidelijk: 2 – 3 weken zwanger!

De eerste 12 weken verliepen soepel. Ik had nergens last van en ook de echo`s toonden geen bijzonderheden. Wel zaten mijn broeken al snel te strak!

Het tweede trimester

Net als het eerste trimester verliep het begin van het tweede trimester voorspoedig en had ik weinig last van kwaaltjes. Wel kwam ik enorm veel aan en ontwikkelde een kolossale buik. Ik at niet heel ongezond, ik at vooral veel. Drie borden avondeten drukte ik zonder moeite achterover. Ook ging ik van vier keer per week sporten naar niet meer sporten. De puf daarvoor kon ik naast vijf dagen voor de klas niet meer vinden.

Met 25 weken genoot ik nog van een heerlijk weekje all inclusive ( leuk voor de kilo`s die er toch al aanvlogen ) in Griekenland. Ook schreef mijn favoriete voetbalclub historie door de halve finale van de championsleague te halen en ik zette er alles op om deze wedstrijd in Londen bij te wonen.

Tegen de 27 weken zwangerschap begon ik mij wat slechter te voelen. Nadat op een centering bijeenkomst mijn bloeddruk wat hoog was kon ik mij dezelfde avond nog melden op het ziekenhuis. Daar werd mij duidelijk gemaakt dat ik toch echt wel even op de rem moest trappen. Mijn bloeddruk was nog niet te hoog maar het mocht ook zeker niet stijgen.

Besloten werd dat ik van vijf dagen voor de klas nog maar twee dagen ging werken. Dit voelde voor mij enorm als falen. Ik wilde dolgraag het schooljaar met ‘mijn’ kindjes afmaken en heb hier flink om gehuild.

Het derde trimester

Twee dagen werken deed mijn bloeddruk goed. Ik bleef onder controle bij het ziekenhuis maar mocht wel mee blijven doen aan de centering bijeenkomsten vanuit mijn verloskundige. Dat was erg fijn!

De laatste acht weken van mijn zwangerschap vielen mij zwaar. Voorheen was ik een enorm bezig bijtje en die geen seconde stil zat en nu moest ik rustig aan doen.

Vanaf 37 weken begon mijn bloeddruk weer te stijgen en moest ik mij om de 3 dagen melden. Gelukkig bleef de stijging wel binnen de perken. Wel werd samen met de gynaecoloog besloten mij met 39 weken in te leiden. Ik was gigantisch en ook de baby zou wel eens groot kunnen zijn!

08 – 08 – 2019

Besloten werd om mij op 8 augustus in te leiden. Nadat om 07.00 uur mijn vliezen gebroken werden en de wee-opwekkers hun werk begonnen te doen werd ik overspoeld door een golf van angst. Wat nou als ik helemaal geen goede moeder zou zijn? Waarom had ik in hemelsnaam niet een borstvoedingsbijeenkomst bijgewoond en om welke redenen had ik het ook alweer niet nodig gevonden om een pufcursus te volgen? Gelukkig was daar mijn altijd rustige, op het irritante af kalme vriend die mij hierdoor heen hielp.

Omdat de ontsluiting na heel wat uren nog niet verder dan 5cm was en de hartslag van onze kerel bij elke wee schommelde werd besloten hem te halen met een keizersnede. Hulde aan het team van het ziekenhuis die dit erg smooth lieten verlopen. Om 18.30 werd ik weggereden en om 19.15 werd onze zoon Morris geboren: 3280 gram en 47 cm.

Groot was hij dus niet. Mama was gewoon een zwangerosaurus!

 

Overweldigend

Het moment dat Morris door de gynaecoloog omhoog werd gehouden en begon te huilen vergeet ik nooit meer. Ik werd lamgeslagen door een gevoel van liefde en schijn geroepen te hebben ‘het is een echte baby!`

De eerste weken heb ik tranen met tuiten van puur geluk gehuild. Kwam er een kaartje binnen met een lieve tekst? Huilen. Keek ik naar hoe mijn vriend bij Morris een luier aan het verwisselen was? Huilen. Moest Morris niezen? Huilen. Van het een op het andere moment veranderde ik van een emotioneel stabiel persoon in een emotioneel wrak. Waar ik voorheen erg ambitieus was en tijdens mijn zwangerschap nog een studie tot schoolleider afgerond wijzigden mijn plannen zich enorm. Op dat moment wilde ik het liefst ontslag nemen en elke seconde van de dag met Morris doorbrengen.

Gelukkig hoef ik nu, zes maanden later, niet meer te huilen om elke scheet die Morris laat. Ik ben alweer een maand parttime en besef dat het goed is om ook weer ‘Mandy’ te zijn en niet alleen maar ‘mama Mandy’!