Een droombevalling

Het is inmiddels alweer meer dan 9 maanden geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren, de dag van mijn bevalling. Ik was 40 weken en 5 dagen zwanger, en sinds 37 weken zat ik met ongeduld te wachten. Ik heb alle huis- tuin- en keukenmiddeltjes gebruikt om “de bevalling op te wekken”, maar dat was geen succes. Ik heb bijvoorbeeld liters tonic gedronken, veel ananassen gegeten en tot een week voor de bevalling elke dag de liefde bedreven omdat dat scheen te helpen, maar nee, de kleine man bleef nog lekker zitten. 

Tijdens mijn controles bij de verloskundige hebben we het ook gehad over strippen en zelfs over een eventuele inleiding, mocht de bevalling niet uit zichzelf op gang komen. “Shit.” dacht ik, dat wil ik niet. 

Het strippen wilde ik wel een kans geven, dus woensdagmorgen 21 oktober om 10:00 had ik een afspraak bij de verloskundige om gestript te worden. Dat vond ik wel een beetje ongemakkelijk, want ik heb zelf nooit een onderzoek of iets down there gehad dus dit was de eerste keer voor mij. Toen de verloskundige mij ging strippen bleek het dat ik al 3cm ontsluiting had. Het was snel klaar en om kwart over 10 zat ik weer op de fiets naar huis. Thuis had ik wel een klein beetje bloedverlies, maar verder had ik nergens last van.

Mijn vriend Max moest die dag naar school voor praktijkles koken, en hoewel strippen vaak effectief is, kon het ook zijn dat de bevalling niet op gang kwam. Max twijfelde om die dag naar school te gaan maar na een telefoontje met zijn ouders besloot hij toch om thuis te blijven. 

Diezelfde dag begon ik rond 12 uur ‘s middags een beetje buikpijn te krijgen, en het werd steeds erger. Ik lag op het bed dat in de woonkamer stond voor de bevalling, want ik wilde graag thuis bevallen. Ik had onregelmatige weeën, maar het was nog dragelijk en ik lag lekker Sims Freeplay te spelen op mijn telefoon. Max was aan de telefoon met zijn vader en die zei dat ik de weeën moest timeren om te kijken of de bevalling echt ging beginnen. Ik had mijn timer al in gebruik voor een sims-poppetje die een opdracht moest doen binnen een bepaalde tijd, ja ik was daar heel fanatiek in, dus Max zei “ik zet een timer voor je sims-poppetje dan ga jij je weeën timeren”. Dus dat deed ik. Ik met een timer en m’n notities erbij en op gegeven moment begon er regelmaat in te komen, dit was rond 13:45 ‘s middags. 

De weeën begonnen ook steeds heftiger te worden dus Max had alvast de verloskundige gebeld, die rond 14:30 bij ons thuis was. Rond 15:00 voelde de verloskundige op hoeveel cm ontsluiting ik zat, en dat was nog steeds 3cm. Zij stelde daarom voor om mijn vliezen te prikken met een soort haak, zodat het sneller ging. Toen de verloskundige mijn vliezen doorprikte, kwam er een hele lading aan groen vruchtwater uit. Meneer had in het vruchtwater gepoept, dus een thuisbevalling zat er niet meer in, we moesten naar het ziekenhuis. Toen we bezig waren met de laatste dingetjes inpakken hoorde ik ineens een timer. Ik riep nog “Max, is dat mijn sims-poppetje?” “Ja!” Dus toen heb ik snel nog even Sims weer opgestart om de opdracht te doen. 

Vanwege corona mocht Max niet mee met de verloskundige in de auto, maar ik wel, dus ik ging met heftige weeën de auto in en Max ging erachteraan op de fiets, hij wilde nog wel even langs de supermarkt want ik wilde tonic en ice-tea green, en hijzelf een 4-pack Redbull, want het kon nog weleens een lange nacht gaan worden. 

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis moest de verloskundige nog even de auto parkeren dus ze zette mij in een rolstoel midden in de gang van het ziekenhuis voor de hoofdingang, dus er liepen heel veel bezoekers en doktoren langs mij en ik zat daar ondertussen mijn weeën weg te puffen met een groot kraamverband tussen mijn benen om het overige vruchtwater nog op te vangen. Daarna werd ik met de rolstoel naar een kamer gereden, en moest ik op het ziekenhuisbed liggen aan de CTG, om het hartje van de baby in de gaten te houden. Meconiumhoudend vruchtwater kan ongevaarlijk zijn, maar het kan ook een teken zijn dat er iets mis is met de baby, en daarom moest hij goed in de gaten gehouden worden. 

Max kwam ongeveer een kwartiertje later met het drinken de kamer binnen, hij vertelde nog dat hij snel het ziekenhuis inrende en per ongeluk met een andere man in 1 gedeelte van de draaideur zat, wat niet mocht i.v.m. corona. De man riep nog “Hé, hou anderhalve meter afstand!”, maar Max zei “Mijn vriendin is aan het bevallen, pannekoek!” en hij was snel doorgelopen en naar mijn kamer gerend. 

Inmiddels was het ongeveer 17:30, en de afgelopen 2 uur had ik echt een weeënstorm. Max liep de hele tijd naar de wastafel om een washandje opnieuw nat te maken en op mijn voorhoofd te leggen, en gaf mij steeds de ice-tea aan die ik via een rietje op dronk. Ik wilde op de voorhand absoluut geen pijnstilling en al helemaal geen ruggenprik, maar op gegeven moment begon de pijn wel heftig te worden. Door de pijn bewoog ik veel en kon de CTG niet meer goed meten via de band rond mijn buik, dus ze hadden een soort plug op de baby zijn hoofdje vast gemaakt die het hartritme registreerde.

De verloskundige van het ziekenhuis wilde rond 17:45 weer eens checken hoeveel cm ontsluiting ik had, en toen ze het checkte was ze stomverbaasd. “Je zit op 10cm.” zei ze. “Zodra de persweeën komen mag je gaan persen.” “Huh, dat was snel.” dacht ik. Jahoor, rond 18:00 begonnen de persweeën, die ik overigens veel aangenamer vond dat de ontsluitingsweeën. Toen het hoofdje er al half doorheen was, maar ik moest stoppen met persen tot er weer een wee kwam, ervaarde ik wel de heftigste pijn die ik ooit gevoeld had, het voelde alsof mijn hele onderkant in brand stond, maar deze pijn duurde slechts een minuut al leek het langer. 

Om 18:17 was hij er, onze lieve zoon Zayne Valentin. Hij was wit, glibberig, had allemaal poep op zijn hoofd en hij werd zo op mijn borst gelegd. Ik was zo verbouwereerd dat ik zojuist een kind had uitgepoept dat ik even geen emotie had en daar met een pokerface in dat bed lag. Max zei nog “Hey waarom kijk je zo sip?”. Ik was wel heel blij, ik moest het alleen nog even beseffen. De verloskundige wilde hem aan mijn borst leggen en hij hapte meteen goed aan, raar hoe ze dat zo instinctief meteen kunnen. Daarna werd hij gewogen en gemeten, 3230 gram en 52cm, een vrij grote baby voor een vrouw van 1,63cm. 

Daarna moest de placenta nog geboren worden, ik kreeg met veel geweld een oxytocine-spuit in m’n bovenbeen geramd waar ik achteraf nog 2 weken een blauwe plek aan over had gehouden, maar de nageboorte kwam gelukkig ook 20 minuten later. Tijdens het wachten op de placenta had ik de Oktober Mama’s al ingelicht over de geboorte, een whatsappgroep met mama’s die rond dezelfde tijd uitgerekend waren als ik, en verder hadden we familie gebeld en nog wat andere mensen bericht. Later had de verloskundige Zayne aangekleed en in een bedje naast het ziekenhuisbed gelegd, zodat ik ook kon douchen een aankleden. 

Ik mocht niet te gauw opstaan en moest door Max begeleid worden naar de douche, maar ik zat nog vol in de adrenaline-rush van de bevalling dus ik dacht “wat een onzin.” Ik ben opgestaan en zelf naar de douche gelopen want dat ging prima, de verloskundige deed de douche aan en zei “Niet te lang en niet te warm douchen!” maar ik douche normaal op standje kokend en ze had hem op lauw gezet. Nou hup de douche op heet gezet en heerlijk ff gedoucht, want ik zag helemaal onder het bloed. Aankleden zelf ging ook prima. Toen vroegen we hoelaat we weg mochten maar ik moest dus eerst geplast hebben voor ik weg mocht. Nou hadden ze tijdens de weeën een katheter geplaatst dus mijn blaas was helemaal leeg, dus ik een blikje tonic en een halve liter water gedronken en na een halfuurtje moest ik eindelijk plassen. 

Daarna mochten Max en ik Zayne verder aankleden en hem in de maxicosi doen en we mochten eindelijk naar huis, het was inmiddels alweer 22:00 ‘s avonds. Ik werd opgehaald door mijn ouders en Max ging op de fiets weer terug. Max zijn ouders waren ook al bij ons thuis op ons aan het wachten. 

Er kwam een kraamverzorgster rond 23:00, die ons ging helpen voorbereiden voor de eerste nacht, en uiteindelijk lagen we met zijn drieën rond 1:00 te slapen, wat een dag!

Ik heb ondanks de pijn en dat het niet helemaal verliep zoals ik hoopte, de bevalling echt als zo prettig ervaren. Voor de bevalling las ik horrorverhalen over de knip en spoedkeizersnedes en de pijn, maar ik vond het echt heel erg meevallen. Ik ben rond de 100mL bloed verloren en had alleen een klein inwendig scheurtje dat ik niet voelde en niet gehecht hoefde te worden. Het intense geluk en roze-wolk-gevoel wat je altijd in films ziet op het moment dat de baby eruit is ervaarde ik ook niet, maar dat vond ik niet erg, dat gevoel kwam later pas. Nu zijn we met zijn drieën zo gelukkig met elkaar, en ik had me geen betere bevalling kunnen wensen, echt een droombevalling.

Shamaya Jonkheer