Een bevallingsverhaal waarvan er zoveel dingen anders hadden gemoeten

Na 2 prachtige jongens was ik zwanger van een meisje! En wat keek ik tegen de bevalling op! Maar we waren erg benieuwd naar ons meisje!

Bij mijn eerste zoontje ben ik bevallen in het Isala in Zwolle. Dat moest door langdurig gebroken vliezen. En wat een fijne ervaring was dat!Bij mijn tweede zoontje ben ik bevallen in bad thuis(leesmijn vorige blog)

en nu heb ik besloten om weer naar het ziekenhuis te gaan. Deze keer voor pijnstilling. Toen ik die keuze gemaakt had, kreeg ik van een aantal mensen de vraag, waarom? Waarom wil je nu in het ziekenhuis bevallen met pijnstilling terwijl je de vorige 2 a la naturel heb gedaan zonder enig hulpmiddel.Tuurlijk ben ik daar trots op en weet ik dat mijn lichaam dat prima aan kan. Maar deze keer wou ik dat niet. Ik wou het mezelf een keer wat aangenamer maken.

maar goed los daar van.

30 mei 2021

Het is zondagochtend en ik wacht op een telefoontje van de verloskundige. Ik zou vandaag worden gestript. Ik ben 39+5 en ik kan bijna niet lopen van de bekkenpijn en daarom gaan we de natuur een handje helpen. Bij mijn tweede zoontje hebben we dat ook gedaan. Toen werd ik om 15:00 gestript en om 21:10 was hij geboren. Mijn lichaam reageert daar goed op. Dus er was goede hoop voor die dag.

Om 9 uur word ik gebeld. Ik kon 09:30 terecht.en zo gezegd zo gedaan. Het strippen is goed gelukt en ik ga enthousiast met 2cm ontlsuiting naar huis. Vandaag komt de baby!Het was echt een warme dag en ik heb de hele middag in de tuin in de zon gelegen, wachtend op weeen. Maar het duurde een stuk langer dan de vorige keer. Ik begon de moed op te geven.Om 15uur kwam mijn schoonzusje met haar vriend op bezoek en ik kreeg toen een wee. Ik zeg nog lachend tegen mn man: 'Kijk dit is een wee, maar nu moet hij sterker zijn en langer duren'.

Om 16u neem ik een douche. Een wee komt wel door het warme water heen dus dan weet ik zeker dat het een wee is. En ook dan heb ik 1 wee.Helaas stelde de weeen niks voor en plofte ik op de bank naast mijn 2 kinderen. Inmiddels was het 16:30 en dat was het moment dat ik de weeen ging timen. En jahoor, de weeen kwamen om de 5/6 minuten en duurde gemiddeld 50 seconden. Na een uur heb ik de verloskundige gebeld en ze kwam deze kant op.

Om 17:45 was de verloskundige er. En hoera ik heb 4 cm! Jullie snappen mijn enthousiaste wel. We weten hoe snel ik beval dus we gingen rustig de kant van het ziekenhuis op. Ondertussen kon ik nog redelijk kletsen en lachen. Nij aankomst van het ziekenhuis waren de weeen al erg heftig en gauw ondragelijk.

Rond 19u werd ik in het ziekenhuis weer gecontroleerd. Nog steeds 4 cm. We gingen de pijnbestrijding doornemen. In eerste instantie zou ik een pompje krijgen. Ik beval zo snel dat ik geen ruggenprik kon krijgen. Daar werd ik de hele zwangerschap op voorbereid. Maar op dat moment word mij die optie wel aangeboden. De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik met 4cm makkelijk een ruggenprik kan nemen. En vraag een bevallende vrouw nniet wat ze op dat moment wel want dan wil ze het liefst half verlamd zijn. Ik helemaal, want de pijn was echt niet te doen.Ondertussen werd ik aangesloten aan allemaal machines. Ik kon geen kant meer op. Ook kreeg ik een infuus. Blijkbaar waren er nieuwe naalden en de verpleegkundige zeurden daar uitgebreid om. Deze naalden waren niet fijn en ook heel moeilijk om een infuus mee te prikken. En ik heb kleine dunne aderen dus misprikken is standaard. Ook gaf ik dat aan en de verpleegkundige vond dat heel zielig voor zichzelf. Dus werd er na een keer misprikken toch maar iemand anders geroepen (ook die kon geen ader vinden dus werd er een andere verloskundige gebeld). Het was druk op de verlosafdeling die avond dus de verloskundige die mij een ruggenprik zou geven was naar een ander gezin. Er kwam een meneer mijn infuus zetten, en gelukkig in 1 keer! De weeen waren echt niet te doen en ik kon ze niet meer opvangen. Ik heb nog een aantal keer naar de ruggenprik gevraagd maar daar was niks over bekend. Inmiddels was het al 20:00. Rond 20:30 moest ik naar de wc maar door alle draden kon dat niet. De poo werd gehaald. En eindelijk kon ik even van het bed af want als er iets niet te doen is is het weeen liggend opvangen. De poo beviel me goed en ik bleef nog lekker een half uur op die manier mijn weeen opvangen. Om 20:50 braken mijn vliezen spontaan. En vanaf toen ging het heel snel.

Op dat moment kwam de anesthesist binnen. Het was een beetje een arrogante man aan wie ik mij groen geel irriteerde. Maar goed. Na 20 minuten zat de prik erin. Het was nu 21:10Ik moest van de anesthesist gaan liggen zodat de vloeistof beter zou werken. Meneer gaat weer weg. Op het moment dat ik ga liggen krijg ik enorme persdrang. Ik kijk mijn man aan en roep heel hard: IK MOET PERSEN IK MOET PERSEN. IK HERkEN DIT HEEL GOED DE BABY KOMT NU! Ik kijk de verpleegkundige aan en vraag of ik kan persen. Ik krijg geen duidelijk antwoord. Op dat moment zie ik de verpleegster heeel lard lopen. Ze drukt op alle knoppen en probeert de verloskundige te bereiken. Maar die neemt niet op. Ook schreeuwt ze heel hard op de gang: HELP, ER MOET IEMAND KOMTEN HELPEN, NU!Ondertussen ben ik aan het persen en met 1 perswee was de baby eruit. De verpleegkundige rende naar het bed en legde een handschoen op haar hand en kon Elin net opvangen.een paar tellen later stroomde de kamer vol met mensen. Iedereen zag de baby en ze gingen weer weg.Elin werd op mij gelegd en de placenta werd geboren (door weeer een andere verloskundige nummer 3 inmiddels) Ze feliciteert mij en mijn man. Ze zegt dat ik geen hechtingen nodig heb, wat natuurlijk heel fijn is.Het jammere is dat Elin met placenta en al weer bij mij is neergelegd. Na 2 uur vroeg ik of mijn man de navelstreng nog eens mocht doorknippen. Het antwoord van de verpleegkundige was: ohja. (ik weet dat dit een lotus bevalling heet, maar ik vind dat ouders daar zelf voor moeten kiezen)Ook vroeg ik of Elin geen testjes moest doen (apgar). Deze word normaal direct na de geboorte gedaan maar ook dat zijn ze 'vergeten' of ' het was druk' Dat zijn de antwoorden waar ik het nu mee moet doen. Antwoorden waar ik geen vrede mee heb en waar ik geen rust in kan vinden. Ik voel me vergeten, alsof ik en mijn baby niet belangrijk waren. Er hadden zoveel dingen mis kunnen gaan. Ik blijf mezelf afvragen; Wat als de navelstreng om het nekje zat, wat als ze vast bleef zitten...wat als... een hele gevaarlijke vraag.Ook moest ik vragen of ze mijn bed wilde verschonen. Ik lag al 3 uur in een nat, bebloed en broeierig bed. En elke keer als ik op de bel drukte, kwam de verpleegkundige met 'ik kom er zo aan' en vertrok weer.Ook de ruggenprik is veel te laat aangevraagd. Hierdoor heb ik er niks van meegekregen. En dat is jammer want deze bevalling was de kortste en heftigste van allemaal. De goeie heftige weeen begonnen om 19:00, om 21:10 kreeg ik de ruggenprik en om 21:13 is Elin geboren. Dus 2 uur van helse pijn.

Ik heb een klacht ingediend om dit weer terug te koppelen aan de verloskundige afdeling. Deze bevalling gun ik niemand. Het is dat het mijn derde bevalling was, dat ik wist wat ik moest doen. Maar ik heb moeite om dit te verwerken en het zit me nog erg hoog. En nog kan ik het niet snappen/ bevatten. Ik ben ook mens maar er werd slecht voor mij en mijn baby gezorgd. Dit heeft er voor gezorgd dat ik geen baby meer wil en al helemaal niet in het isala ziekenhuis.Dit is niet om andere bang te maken maar ik moest van me afschrijven.

Groet, Mamavan2boysen1girl