Een bevalling die ik niemand gun

Het was eerste paasdag, ik zou lekker gaan brunchen met mijn vriendinnen. Alle boodschappen had ik al in huis laten halen door mijn vriend. 

Ik werd s' morgens wakker met weeën het was 7:45u. Mijn vriend lag nog naast mij te slapen. Ik dacht laat ik maar een uur mijn weeën gaan timen en is kijken of er regelmaat in zit. En ja hoor, ik ging de laatste adressen toevoegen van de geboorte kaartjes in het systeem terwijl ik mijn weeën zat op te vangen. Ik dacht afleiding, misschien ebben de weeën nog weg. Na dat ik 1,5 uur getimed had, mijn vriend had wakker gemaakt. Begon ik de verloskundige maar te bellen. Er zat regelmaat in en de weeën bleven aanhouden.
Ze was met een uurtje bij mij. Gezien ik echt nog in het voor stadium zat van de bevalling zei ze dat we weer konden bellen als de weeën scherper werden en ik niet door de weeën heen kon praten, want dat kon ik op dat moment wel. 
Voor dat ze kwam had ik nog even gedoucht en netjes wat kleren aan gedaan, maar die gingen nadien gauw uit en ruilde ik in voor een lekkere pyjama. 

Rond 2 uur begonnen mijn weeën scherper te worden en mijn vriend belde de verloskundige. Rond 4 uur kwam de verloskundige weer terug, om te kijken hoe het ging. Het advies was om op dat moment nog niet te strippen, dus dit werd ook niet gedaan. De verloskundige ging wel bij mij de controles doen. Hebben een nieuwe tijd af gesproken en ging nadien weer weg. 
De verloskundige kwam om 20:00 weer terug. De dag duurde lang maar ging ook wel weer snel. Mijn eetlust was verdwenen en had nergens zin in. Bovendien maakte het dat ik niks meer eten kon. En een emmer mijn beste vriend bleek te zijn. Rond de klok van 19:00 mezelf toch verplicht om een schaaltje yoghurt te eten en deze bleef gelukkig zitten. Ik was weer aan het af tellen tot 20:00u want dan kwam de verloskundige weer. Misschien ook de hoop dat ik ook al vooruitgang boekte. Dit maal werd ik wel gestript en zat ik op 1 cm ontsluiting, opnieuw werden de controles gedaan en ging ze weer en kwam ze om 00:00 uur terug. 
Dit was heel erg afzien voor mij. De weeën werden nog scherper, deden meer pijn en om de 5 min viel ik in slaap tot de volgende wee kwam. Na elke controle ging ik ook onder de douche om de weeën te verzachten en dat was heel fijn. Maar nu was dat bijna niet meer te doen. 
Rond 23:30u toch maar weer de verloskundige gebeld dat ik het niet volhield van de pijn. 
We werden rond 23:50 gebeld met de mededeling dat deze verloskundige ziek was geworden en naar huis ging en de andere verloskundige onderweg was. Ze was er om 00:10u.
Ze ging de controles doen, hielp mij met mijn weeën opvangen en ging mij masseren op mijn rug, jeetje wat was dat fijn zeg!

Ook ging ze weer kijken hoeveel ontsluiting ik had. Dit was maar gevorderd met een halve cm. Maar de pijn was niet meer dragelijk. En vertelde ze dat we 2 opties hadden. of naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Of ze komt om 04:00u terug om te kijken hoeveel ontsluiting ik dan heb. 
Maar het thuis blijven zag niet meer zitten gezien de pijn. Door vele redenen was ik eigenlijk tegen de ruggenprik. Maar door de pijn had ik maar ja gezegd omdat ik hoopte dat ik minder pijn zou krijgen.

Door de goede begeleiding van mijn vriend en de verloskundigen gingen we onderweg naar het ziekenhuis. In de auto aantal weeën op moeten vangen wat met veel pijn ging. Eenmaal uit de auto haalde de verloskundige een rolstoel en mijn vriend nam alle spullen mee naar binnen. 
Ik had afleiding toen we het ziekenhuis binnen liepen en had ik weinig weeën. Eenmaal op de verloskamer en de verloskundige ging overdragen kwamen de weeën weer terug. 
We werden vriendelijk en erg fijn opgevangen door de verpleegkundige van de afdeling en de verloskundige. Wat waren ze lief! We kregen uitleg over hoe het zou gaan met het krijgen van de ruggenprik en hoe alles in gang werd gezet. We moesten wachten op akkoord van de anesthesist, voor dat we die kant op konden gaan. Tijdens het wachten kreeg ik een infuus, werd er een katheter in gebracht zodat ik al klaar was om te gaan
Rond 02:00u konden we richting de verkoeverkamer voor de ruggenprik. Ik was gespannen en bang maar de lieve verpleegkundige ondersteunde mij goed. Helaas ging de eerste prik mis en niet goed, omdat ik zenuwtrekkingen kreeg die ik niet in de hand had. Dus moest ik nog een keer geprikt worden. Dit ging wel goed en kregen nadien van de anesthesist assistent een lekker verkoelend ijsje na haha! Ik voelde iets verdoving maar niet veel. Eenmaal een uur later en weer terug op de verloskamer, merkte ik toch dat de ruggenprik niets gedaan had. Ik hield het niet van de pijn, kon nog steeds niets drinken of eten. Ze gingen kijken hoe ver mijn ontsluiting zou zijn, die is van 1,5 naar 4 cm gegaan in die tijd.
Door dat de pijn aan bleef houden en de 4 cm niet door wilden zetten hebben ze toch de remifentanyl en de oxcytocine (weeën op wekkers) geadviseerd. En hebben ze mij de vliezen moeten breken, want dit gebeurde niet uit zichzelf (dit werd vrij snel in de nacht gebeurd ook, dat stukje ben ik kwijt).
Tot een uur of 14:00u in de middag heb ik de weeën opgevangen met heel veel pijn had. Ik schreeuwde een aantal keren uit dat ik het niet meer trok met de helse pijnen en de remifentanyl ook niet meer zijn werk deed behalve dat ik alleen high was en niet meer fatsoenlijk een gesprek kon voeren. 

Na goed overleg werd er toch besloten om een nieuwe ruggenprik te zetten. Ook hier zag ik weer flink tegen op, ik was bang of ik wel voldoende stil kon zitten of niet. We konden snel weer terecht bij de verkoeverkamer. De verpleegkundige van de dagdienst en mijn vriend gingen mee. Ik moest weer op het randje van het bed zitten en voor over gebogen zitten met mijn dikke zwangere buik. Met dat de ruggenprik gezet werd kreeg ik een flinke wee, gelukkig door de wee kon ik mij focussen op de wee en niet op de ruggenprik waardoor het zetten van de ruggenprik door de anesthesist goed ging. De ruggenprik zat in een keer goed. Ik voelde nog 1 wee en toen ging er voor mij gevoel weer een wereld voor mij open. Ik kon weer ademen, de verpleegkundige en mijn vriend recht in de ogen aan kijken zonder pijn. Ik ging liggen en kreeg het gevoel dat mijn billen ballonnen waren waar ik op lag. Toen ik dit aan gaf zeiden ze meteen: ''Dit is goed, dan weten we dat we de ruggenprik goed hebben gezet. wat je bent in principe verdoofd van onder nu.'' mijn benen en voeten kon ik nog wel deels bewegen. 
Wauw, wat was ik opgelucht zeg! Nog even voor controles blijven en we konden weer terug naar de verlos afdeling. Ik was blij en mijn vriend ook. Mijn vriend kon ook niet meer aanzien hoeveel pijn ik had. Na 1,5 dag kon ik ook eindelijk weer een beetje eten en kreeg ik trek. Gelukkig had ik al eten besteld voor de avond, dit was boerenkool met rookworst en daar had ik zo'n zin in. 

De avond viel er was al weer een nieuw zorgteam aanwezig. Inmiddels de 3e shift die we mee maakten, nieuwe verpleegkundigen, verloskundigen en gynaecologen. De gedurende dag was er ook grote twijfel of de kleine in het vruchtwater had gepoept. Hier waren ze nog niet over uit en konden ze niet goed zien. De bloeddruk was wisselvallig hoog bij elke wee dit zagen ze op de monitor dus hadden ze onze kleine uk beter op hun hoedde. (helaas zijn er veel stukken weggevallen van deze avond en ben ik veel vergeten, ook door alle vermoeidheid hebben mijn vriend en ik deze avond en nacht veel hazen slaapjes en dutjes gedan omdat we zo moe en uitgeput waren en ik in mijn hoofd aan het voorbereiden was op de bevalling. Ik dacht ik bespaar mijn energie, die heb ik nog hard zat nodig straks). Ze kwamen om de 4 uur ook mijn ontsluiting meten.
Die was van de 4 naar de 6 tot rond 22u naar de 8 cm gegaan. De verloskundige kwam voor overleg samen met de verpleegkundige, gezien waardes van onze kleine uk ze even niet uit konden sluiten. Dit konden ze pas uitsluiten met een prikje in zijn hoofd om bloed af te nemen. (welke waardes weet ik even niet meer en waar voor). Dit werd om 22u gedaan, het was van belang om het later evt nog te prikken na 00u. Gelukkig waren de waardes goed. en was er geen nood aan de man. 

De nacht brak aan en mijn vriend en ik konden hier en daar wat gaan rusten. Ik moest op mijn zij blijven liggen gezien de bloeddruk van onze jongen. 
Op een geven moment moesten ze toch weer naar mijn ontsluiting kijken om te checken of dit gevorderd was. Verloskundige zei dat dit echter helaas niet het geval was en de baarmoeder mond weer aan een kant weer wat verdikt was. Ze wilde het nog even aankijken met de hoop dat alles nog door zou zetten. 
Echter werden we om 4u wakker gemaakt met de mededeling dat er geen vooruitgang in zat en de enige oplossing een keizersnede zou zijn, ook werd er bevestigd dat hij toch in het vruchtwater had gepoept.
Ik was even in shock want dit is absoluut niet wat ik wilde. Dus het enige wat ik kon antwoorden was: ''Dan hebben we inderdaad niet veel keus, hij moet er toch uit''. Ik wist absoluut even niet te reageren. En zei snel er nog achteraan. ''Maar ik heb er vertrouwen in en in jullie!'' Hopelijk maakte dat een beetje goed.
De verpleegkundige Jitske gaf ons instructies en zei dat we er al snel naar de OK konden gaan, ze vertelde ook dat ze mee ging en dit vond ik heel fijn. Snel werd ik klaar gemaakt, kreeg ik medicatie tegen de misselijkheid en moesten al mijn piercings zo snel mogelijk uit. Uiteindelijk waren we met 5 a 10 min klaar. Enige waar ik mij even op dat moment druk maakte waren onze spullen. ''Daar zorgen wij voor'' vertelde de andere verpleegkundige. En we reden de verloskamer af richting de OK. En oh wat vond ik dit spannend en eng tegelijk.. 

We reden de OK binnen en zagen de anesthesist assistente van de dag ervoor ook. Hij zei meteen: ''Ik had iedereen verwacht behalve jullie''. Mijn vriend en ik schoten gelijk in de lach en we zeiden ''Inderdaad, dit hadden wij ook niet verwacht.'' Ik mocht van bed overstappen/schuiven op de OK tafel. De spanning gierde door mijn lijf ondertussen. En er werd veel dingen uit gelegd, maar ook weer niet en ik moest ook veel dingen vragen (misschien was dit ook bewust). Er ging een doek voor zodat ik niks van de operatie kon zien. Eenmaal toen ik eigenlijk helemaal verdoofd was vroeg ik me af of ze begonnen waren gezien ik niks voelde. Dus ik vroeg aan de assistente ''Zijn ze al begonnen?'' en hij zei: ''Ja zeker, ze zijn al even bezig.'' 
Toen kwamen bij mij de emoties los. Ik voelde me zo alleen, terwijl er stuk of 10 mensen om mij heen bezig waren en mijn vriend naast me zat en daar kwamen de tranen. Ondanks de verdoving, voelde ik als nog mijn hele lichaam heen en weer gaan, dit vond ik zo´n naar gevoel. Het idee dat ze aan mijn buik zitten en ik niks zie en niks voel. Maar goed ik dacht de hele tijd, maak je niet zo druk, maak je niet zo druk. 
Het doek ging naar beneden en daar kwam hij! 
om 4:53 is onze lieve Noah-Billie geboren! Oh en de tranen rolden over mijn wangen. Hij werd mee genomen voor controle door de kinderarts. Jitske vertelde dat mijn vriend mee mocht met Noah. Dit deed hij ook om de navelstreng door te mogen knippen. Ik kon mee kijken op een beeldscherm wat er allemaal gebeurde en zag ook dat mijn vriend de navelstreng mocht door knippen. Er werd een warme lucht kussen over mij heen gelegd en er werd verteld dat Noah er zo aankwam. Ik was een beetje in paniek omdat ik zo verdoofd was en nauwelijks gevoel had in mijn armen en handen. Maar daar kwam hij, mijn zoon! Na 5 min te hebben bewonderd en de angst hem te laten vallen was k even opgelucht dat hij in werd gestopt in zijn ziekenhuis ledikantje. Inmiddels waren ze ook bijna klaar met mij. Eenmaal toen ze klaar waren werd het doek weg gehaald en ik werd van de operatie tafel naar het ziekenhuis bed getild. Het was klaar in ongeveer om en naar bij een half uur a drie kwartier. Ik was perplex maar ook nog steeds verdoofd. Ik kon mijn handen en armen nog steeds niet fatsoenlijk bewegen. We reden naar de verkoeverkamer voor de 3e keer. Daar werd ik voor 30 min op controle gehouden. Noah werd bij mij gelegd en ik kon eindelijk met hem knuffelen zonder dat ik bang was hem te laten vallen gezien het de operatie tafel erg smal was. 
Ik was blij en werd weer emotioneel, mijn vriend kuste mij en troostte mij. Ook ditmaal kregen we weer een ijsje. Maar ik was misselijk dus ik hoefde niet. Tot dat mijn vriend mij een hapje aanbood was het toch wel erg lekker. Na dat de controles goed waren gingen we naar de kraamafdeling met al onze spullen die overgebracht waren door de verpleegkundigen van de verlosafdeling
Wat was ik blij! Rust! 
Er werd ons wat eten en drinken gehaald gezien ik wel trek kreeg. En wat genoot ik van ons ventje. 
''Je bent nu papa schat'' zei ik tegen mijn vriend ''En jij mama'' zei hij. En daar rolde ze weer, tranen van geluk!


Maar oh wat was dit een bevalling zeg!