Een bad, een knip en Superman!

Rond 12 uur stapt mijn vriend binnen om samen te vertrekken naar het ziekenhuis. De autorit naar het ziekenhuis verloopt zonder problemen, al wil ik toch graag naar de wc. We melden ons bij de ‘triage’-afdeling. In een zaal staan meerdere bedden, gescheiden door een dun gordijntje. Ik krijg een bed naast de deur en word aan de monitor gelegd. Achter het gordijn naast me hoor ik een vrouw wat kreunen en puffen. Na een half uur mag ik mee naar een onderzoeksruimte en constateren ze de benodigde 4 cm ontsluiting. Op naar de bevalkamer!

De zon schijnt vrolijk de kamer binnen en weerkaatst op de lichte muren. Midden in de kamer staat een bed en aan de muur hangt een schilderij om de kamer op te vrolijken. De verpleegkundige wijst me op de badkamer waar ik alvast kan douchen als ik wil. Ondertussen gaat ze het bevalbad regelen, want daar wil ik inmiddels toch echt heel graag. Ik moet nog geduld hebben, want je mag er pas in met 5 cm. 

Na een uur is het zover en ik laat me in het warme water glijden. Het bad is fijn groot en ik lig erin als een koningin. Op het scherm zie ik een grote boog alsof ik een weeënstorm heb, maar ik voel er nog niets van. Weer een uur later wil ik even het bad uit en toevallig wil de verloskundige nog wat controles doen. Dat komt mooi uit! Eenmaal op bed begint mijn lijf ineens heel hard te persen. Bijna volledige ontsluiting, maar de vliezen zijn nog niet gebroken. Het personeel overlegt en ik geef aan dat ik de persweeën niet lang meer tegen kan houden. Ze knikt. Gelukkig mag ik meepersen. De eerstvolgende wee klappen mijn vliezen zoals in een film. Het vruchtwater spuit eruit en die lieve verloskundige maakt een grote sprong opzij.

Dan zien we de kleur van het vruchtwater: groen. Ik mag niet meer het bevalbad in. Daar ging mijn idee voor een badbevalling. Alle clichés komen voorbij: ik wil ermee stoppen, er vliegen wat scheldwoorden door de kamer, en: ik brul ‘De volgende doe jij!’ naar mijn vriend. Een uur later en een knip verder is het zover: ons Boefke is geboren! Hij had de houding van superman vertelt de verloskundige ons voor ze de kamer uit gaat. Wat zijn wij trots. We moeten een nacht blijven, maar de volgende ochtend mogen we naar huis. We vertrekken met een grote glimlach en beginnen aan de kraamweek waarin onze blauwe wolk dondergrijs kleurt.