Een andere start

Daar was dan de positieve test in handen, maar blij durfde ik in het begin niet te zijn vanwege een vorige miskraam. Ik mocht dan ook bij 6 weken voor het eerst langskomen voor een echo. En daar was dan een mooi kloppend hartje te zien, wat intens gelukkig en dankbaar waren wij. Wel was ik de gehele zwangerschap erg angstig en onzeker dat het weer mis zou kunnen gaan. Hierdoor belde ik regelmatig met de verloskundige en mocht altijd langskomen voor mijn eigen geruststelling. 

Een aantal keren ben ik nog naar het ziekenhuis geweest voor controle omdat mijn bloeddruk wat aan het stijgen was. Gelukkig waren de uitslagen altijd goed. Verder verliep de zwangerschap aardig goed, ik was nog aan het werk tot 36 weken en was nog aardig mobiel. De laatste weken van mijn zwangerschap zat ik er wel aardig doorheen, ik was erg emotioneel en ik had veel last van harde buiken. Ik was klaar voor de bevalling alleen de kleine man zat nog lekker warm en veilig in mama's buik. Tot op de uitgerekende datum de weeën begonnen...

Op de dag dat ik precies 40 weken zwanger was werd ik om 04:30 wakker van lichte weeën, het is begonnen dacht ik. Ondertussen had mijn vriend contact gehad met de verloskundige. Om 11:00 kwam ze langs om mijn ontsluiting te checken, 2 cm! Ze zou weer langskomen als de weeën frequenter kwamen. Ondertussen thuis even lekker in bad geweest en op bed de weeën opgevangen. Rond 13:30 hebben we weer gebeld dat weeën om de 3/4 minuten kwamen, de verloskundige kwam weer langs en ik zat op 4/5 cm ontsluiting, ik mocht naar het ziekenhuis!

Ik wou graag een badbevalling en in het ziekenhuis was een uur later de kamer vrij met een heerlijk warm bad waar ik gelijk ik kon. Dit hielp mij erg goed om een beetje te kunnen ontspannen. Uren zat ik in het bad, maar de vliezen waren nog niet gebroken. Uiteindelijk braken rond 19:00 de vliezen in het bad. Wat een verademing dacht ik, de weeën kwamen ineens minder frequent waardoor ik weer wat op adem kon komen. Maar die opluchting sloeg helaas al snel om...