Een 2e keizersnede voor mij: alles was gepland

Waar het bij Zaya 1 grote roes was, was het nu zo anders.
Dit keer gepland en heel bewust alles mee maken.
Hierdoor was ik eigenlijk 100x zenuwachtiger dan bij de keizersnede van Zaya.

Bij Zaya heb ik het eerst zelf geprobeerd, omdat zij niet indaalde, ondanks wee opwekkers op standje maximale dosering, gingen we over op een keizersnede. Gelukkig geen spoed. Ondanks dat was alles 1 waas. De weg naar de O.K. ik heb werkelijk geen idee (Hoe die bevalling ging kun je trouwens ook nog lezen op mijn pagina).

Nu was alles gepland. Zekere voor het onzekere. Bij Zaya was het duidelijk dat zij te groot was voor mijn bekken. De kleine man zat in dezelfde groeilijn als Zaya. De kans dat een natuurlijke bevalling zou eindigen in een keizersnede was dusdanig groot dat ik, in overleg met de gynaecoloog, heb gekozen voor een keizersnede. De gynaecoloog gaf ook zelf aan 90% zeker te zijn dat het uiteindelijk zou eindigen met een keizersnede. Dit was de doorslag voor mij. Meneer was namelijk net als zijn zus nog niet ingedaald en draaide nog steeds alle kanten op. 

Ze vond het een verstandige keuze en stond er helemaal achter. De datum werd geprikt en het was nu wachten. Hoe dichter we bij de datum kwamen hoe zenuwachtiger ik werd. De avond ervoor was ik zo zenuwachtig dat ik er gewoon misselijk van was.

De datum waarop we de kleine man gingen ontmoeten. We moesten ons om 8.30 melden. Ik had niks meer gegeten sinds de avond ervoor. Ik was kotsje misselijk. De spanning gierde door mijn lijf.De afgelopen 2 weken vroeg ook iedereen of ik al wat wist. Natuurlijk wist ik het allemaal al, maar dat ging ik natuurlijk niemand vertellen. 

Om 11 uur was het mijn beurt om de operatiekamer in te gaan. Om half 11 kwamen ze met kleding die ik aan moest. Zo'n mooi blauw jurkje. De zenuwen gierde door mijn lijf toen we naar het volgende kamertje gingen. Hier kreeg ik een infuus en alle toeters en bellen die er nodig waren. Ik kon mij dit ook echt niet meer herinneren van Zaya, toen boeide het mij ook eigenlijk allemaal vrij weinig het enige wat ik toen wilde is dat ze eruit werd gehaald. 

Ze waren zo lief, want eerlijk ik heb een enorme angst voor naalden.

Eenmaal op de OK kreeg ik een ruggenprik. Dit was ook echt weer wat voor mij. Ik en mijn onhandige lijf en dan die dikke buik die overal in de weg zat. Ik moest gaan verzitten met alle kabeltjes en slangetjes en maakte nog een opmerking "ik zit echt in de knoop met mijzelf", waarop de anesthesist begon te lachen. Ze haakte er gelijk op in met "Daarvoor moet je bij een andere afdeling zijn". Hierdoor was het gelukkig allemaal wat minder spannend. Iedergeval dat dacht ik.

De angst die ineens insloeg toen mijn ruggenprik gezet werd was zo niet mij. Zo bang werd ik ineens en benauwd en begon echt paniekerig te huilen. Ik riep nog net niet keihard ''mama help ik wil niet meer''. Het team wat er voor mij was, was echt fenomenaal. Ze kregen mij rustig door echt flauwe en droge humor. I'm a sucker for that.

Toen ik eenmaal klaar lag op de operatietafel werd ik rustig. Koen was er inmiddels ook bij. Alles maakte ik zo bewust mee. Ik hoorde de gesprekken nu en kreeg eigenlijk alles wel mee. Vooral op het moment toen de gynaecoloog zei dat haar voeten nat waren geworden. Er kwam namelijk een hele golf vruchtwater over haar heen. De kleine man had het in iedergeval niet slecht en nog alle ruimte om salto's te maken met zoveel vruchtwater.

Soms daalde mijn bloeddruk enorm, werd ik duizelig en zag ik allemaal sterretjes. Het gekke, en ook fijne is, dat ik het echt voelde aankomen en dit gelijk zei. Hierdoor hielde ze mij goed in de gaten en kreeg ik wat in mijn infuus dat mijn bloeddruk weer normaal werd. Het gevoel van het trekken en duwen aan je lijf maakte ik nu ook wel enorm bewust mee. 

Om 11.23 op 22-11-2023 is onze kleine man geboren. Hij heeft de naam Maddox gekregen en woog 3980 gram en was 51 cm. Kleiner dan zijn grote zus, maar ook een lekker dik propje. Helaas heb ik mij niet helemaal op mijn gemak gevoeld in het ziekenhuis. Mijn lichaam was eigenlijk nog niet klaar om naar huis te gaan, ik had nog zoveel pijn en ongemakken, maar ze wisten niet hoe snel ze mij eruit moesten werken. Later bleek wel dat die pijn van een hele rare plek kwam.

Na 3 dagen zijn we naar huis gegaan. Lichtelijk gepusht door, maar goed. We waren er wel klaar mee en dachten dan maar lekker thuis een beetje aansterken. Helaas was dit voor korte duur. Vrijdag in mijn eigen bed geslapen en vervolgens zaterdag weer opgehaald door de ambulance. 

Deze pijn was niet te beschrijven. Vanaf mijn wond trok het door naar mijn borst, schouder en helemaal door naar mijn vingers. Het werd alleen maar erger en erger. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder naar ons gekomen voor de kids en werd ik platgespoten en in de ambulance getild. Maddox moest thuis blijven, omdat ze nog niet wisten of ik moest blijven ja of nee. Mijn ouders en Koen zijn meteen naar het ziekenhuis gekomen en tot 3 uur gebleven. Maddox kreeg geen borstvoeding dus Koen is naar huis gegaan, omdat ik nog door heel de molen gehaald moest worden aan onderzoeken was dit het beste.

Zoveel verdovende middelen als die nacht heb ik in mijn leven nog niet gehad. Van fentanyl tot oxycodon echt bizar. Er werden allemaal onderzoeken gedaan. Uiteindelijk dachten ze aan longembolie en moest ik blijven zodat ik de volgende ochtend meteen door een scan kon. 

Na de scan kwam de arts de kamer in met de vraag of ik een ongeluk heb gehad, ben gevallen of misschien wel mishandelt was. Mijn rib bleek namelijk gebroken te zijn. Het enige wat ik mij kon herinneren is dat ik enorm verkouden ben geweest rond mijn 35e week en ik toen zoveel moest niesen dat ik een knakje hoorde. Hiermee ben ik naar de dokter gegaan, omdat het zo'n pijn deed. Deze had op zijn beurt gezegd dat het gekneusd kan zijn en doordat Maddox zoveel bewoog het zo'n pijn deed.Niks was minder waar.. Ik liep gewoon al 5 weken met een gebroken rib... Doordat Maddox nu uit mijn buik was en mijn lijf weer zijn oude vorm aan nam, heeft mijn rib ruimte gekregen en is daardoor dus een andere stand gaan aan nemen.

Een zak met pijnstilling en medicijnen ging mee naar huis om dan eindelijk te kunnen genieten van ons gezinnetje van 4. Heerlijk in onze bubbel en heel veel knuffelen met onze nieuwe knappe chubby baby.

Inmiddels genieten wij al bijna 8 maanden van zijn vrolijke knappe toet en kunnen wij ons geen leven zonder bedenken.