Droombevalling? Van ziekenhuisbevalling naar verplichte thuisbevalling.

Mijn eerste zwangerschap, van ons zoontje Finn, verliep soepeltjes. Ik had weinig kwaaltjes en voelde me eigenlijk gewoon prima. Ik werkte destijds 28 uur op kantoor en ook had ik de mogelijkheid om thuis te werken als dat beter uitkwam of als ik mij een dag wat minder voelde. Ik werkte door tot 36 weken en daarna begon het wachten. Ik was er vooraf van overtuigd geweest dat Finn vast eerder zou komen, maar bij 40 weken nog geen teken van weëen.... Nooit gedacht dat wachten zo lang kon duren. 

De dagen na de 40 weken ging ik niet te ver meer van huis, want ja, stel je voor dat het toch ineens zou beginnen. De dag voor de geboorte waren hier in ons dorp nog Midwinterfeesten, een traditie die eens in de twee jaar plaatsvindt waarbij het hele dorp wordt teruggebracht naar vroegere tijden. Het was ontzettend koud en die nacht begon het ook nog te sneeuwen. Ik weet nog dat ik 's nachts voor het raam stond en mij bedacht: hopelijk komt ons ukje niet nu, want ik wil niet door de sneeuw naar het ziekenhuis. 

We hadden vooraf besloten dat ik in Hoorn of Zaandam zou gaan bevallen. M'n man heeft een beroep waarbij hij nogal eens vervelende verhalen hoort m.b.t. bevallingen die niet helemaal lekker verlopen, dus uiteindelijk ben ik overstag gegaan, hoe graag ik die thuisbevalling ook wilde. We gingen naar verschillende informatie-avonden en besloten dat het een bevalsuite met bad moest gaan worden, want dat was echt mijn wens. 

De avond van 16 december 2018 ging ik op bed met een paracetamol want ik had toch enige buikpijn, maar ik viel rustig in slaap. Om 1.00 uur werd ik wakker van sterkere buikpijn, vast de voorweëen dacht ik nog. Ik ben lekker onder de douche gaan staan en na een half uurtje besloot ik naar beneden te gaan om op te ruimen (want je wilt toch een opgeruimd huis als de verloskundige en kraamverzorgster komen dacht ik nog.... haha!). Tussendoor pufte ik de weëen weg op mijn yoga-bal en ging daarna weer verder met opruimen. Op een bepaald moment voelde de pijn sterker en bedacht ik mij dat ik misschien toch eens even moest gaan timen hoeveel tijd ertussen zat. Oeps....

2 minuten interval... wanneer moest ik ook alweer bellen naar de verloskundige? Ik besloot m'n partner wakker te maken en vroeg hem of ik de VK al zou bellen. Hij was met mij eens dat ik dit nu wel kon doen. Ik kreeg een slaperige VK (want midden in de nacht) aan de telefoon en ze schrok van hoeveel ik al wegzuchtte. Ik had dus iets eerder al moeten bellen.. oeps. We wonen in het buitengebied dus het duurde zeker nog 20 minuten voordat de VK hier was. Ondertussen stond ik de weëen op te vangen bij de wastafel, thanks to mijn fijne yoga waar ik veel ademhalingsoefeningen had geleerd. De VK vroeg of ik even op bed wilde gaan liggen zodat ze kon kijken OF ik al ontsluiting had... 

Ontsluiting??! Ik zat volgens haar al op 9 centimeter.... ik weet nog dat ik verbaasd was en voor de zekerheid even vroeg of dat betekende dat ik dan bijna volledige ontsluiting had. Daarop antwoorde zij dat dit inderdaad het geval was.... Ze moest NU weten of wij nog naar het ziekenhuis wilden of dat het toch een thuisbevalling werd. Nog geen minuut later gaf ze aan dat het een thuisbevalling ging worden omdat dit veel te snel ging. 

Ik ben weer naar de badkamer gegaan en hoorde hoe de VK samen met m'n partner alles in gereedheid brachten. Opeens kreeg ik ontzettend persdrang, dit was 03.30 uur... dus nog geen 2.5 uur nadat ik wakker was geworden van de buikpijn... Ik riep de VK en zij zei dat ik wel mocht komen liggen... 

Op het moment dat ik ging liggen had ik volledige ontsluiting alleen waren mijn vliezen nog niet gebroken. Dit heeft de VK toen voor mij gedaan en daarna kon ik het persen niet meer tegenhouden. Ik heb 3 keer geperst en voor ik het wist lag Finn op mijn borst! Niet normaal hoe snel dit ging!! Op 17 december 2018 om 04.41 kwam onze Finn ter wereld. 

Ik had vooraf aan mijn bevalling zóooooveel horrorverhalen gelezen over ontzettend lange bevallingen en vreselijke bevallingen, dat ik zelf er ook vanuit ging dat dit bij mij het geval zou zijn. Maar ik zette binnen 4 uur een gezonde baby van 4250 gram op de wereld, en kijk terug op een hele fijne ervaring waarbij ik uiteindelijk toch heerlijk thuis ben bevallen (blijkbaar is dit toch een beetje het lot geweest aangezien ik zo sterk de wens had om thuis te bevallen).