Droom thuisbevalling van Nora

Het is al weer een jaar geleden. Een jaar geleden dat we voor het eerst ons kleine meisje ontmoette.

Jongens, even serieus? Hoe kan een jaar nou zo snel voorbij gaan?

Ik vind dat het nu tijd is om er een blog over te schrijven omdat alles nog zo vers voelt, ik alle momenten van de bevalling van Nora nog zo helder beleef en het echt een prachtig verhaal is voor mommy’s to be die even iets anders willen horen dan horrorbevallingen.

Het was 7 april 2020. Mijn due date. Geduld is niet mijn sterkste karaktereigenschap dus ik vond het welletjes geweest, leg dat de baby maar eens uit…40 weken zwanger, tijdens de lockdown, dus 7 dagen in de week met een 2 jarige peuterpuber en een mega meloen in mijn buik was best pittig.Eigenlijk verliep de dag gewoon zoals de weken ervoor. Ik speelde wat buiten met Senn, verschoonde zijn luiers, maakte eten en drinken, maakte een foto van mijn inmiddels best ingedaalde buik voor in de familie app, liet de hond uit en zo ging de dag weer voorbij.Ik had gedurende de dag wel wat gerommel in mijn buik maar niet meer dan de dagen ervoor.

Rond 16:00 uur kreeg ik wat krampjes, en omdat ongesteldheid uitgesloten kon worden, hebben we meteen mijn ouders maar gebeld of ze Senn wilde komen ophalen want dit zou wel eens het begin kunnen zijn en dan hoefde ik me in ieder geval niet druk te maken om kleine Senn. Je hoort wel eens van die verhalen dat een bevalling zo snel gaat dat broertje en of zusje er gewoon bij staat, zonder verloskundige, zonder medische hulp etc. Ik moest er niet aan denken..

Rond 17:00 waren Senn en mijn ouders vertrokken en begon Syl met het avondeten. Kip madras, my favourite!Tijdens het eten kwamen de krampen wat regelmatiger, ze waren nog niet heel pijnlijk maar we besloten dat het toch wel verstandig was om de verloskundige te gaan bellen, het zouden zomaar al weeën kunnen zijn.Rond 18:00 was de verloskundige er en de check ups werden gedaan: nog niet heel veel ontsluiting.Ik zei nog tegen S. dat ik het zo irritant vond dat bevallingen altijd zo lang moesten duren *neither did she know..

De verloskundige vroeg of ik thuis wilde bevallen of dat ze het ziekenhuis moest gaan bellen en waar ik heel mijn zwangerschap heb geroepen dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen, voelde het thuis zo fijn aan dat ik besloot dat ik het gewoon lekker thuis ging doen! Best spannend hoor want Senn had tijdens de bevalling de navelstreng om zijn nek zitten en wat waren we toen blij dat we in het ziekenhuis waren waar binnen 10 seconden heel de kamer vol stond met artsen die ons zo goed mogelijk hielpen. Nu, tijdens de lockdown en een overvol ziekenhuis vond ik dat het bed wat in gebruik zou nemen misschien beter af was op de IC waar ze het bed echt nodig hadden!

Syl had van tevoren een to-do list uit zijn hoofd moeten leren hoe ik de bevalling graag zou willen dus hij was druk met de muziek, kaarsjes aan te steken, alles spik en span op te ruimen en de verloskundige deed ook lekker haar ding. Ik had ondertussen mijn bevallingsjurkje aangetrokken en alles verliep zoals ik het had gepland. Heerlijk voor een perfectionist zoals ik.

Rond 19:00 werden de weeën heftiger maar nog steeds goed te doen. Ik zat lekker op bed te kletsen met Syl, en als er een wee kwam, moest hij even zijn mond dicht houden zodat ik me kon concentreren en als de wee over was, gingen we weer verder met waar we gebleven waren. Super gezellig!De weeën kwamen sneller achter elkaar en de verloskundige wilde even weten hoe we er voor stonden. Ze riep meteen dat het tijd werd dat we de kraamhulp gingen bellen want ik had ineens 6 cm ontsluiting. Ik voelde een enorme opluchting want als ik nu al 6 centimeter had en de weeën nog niet super pijnlijk voelden nou dan werd dit een fluitje van een cent!Rond 20:00 was mijn kraamhulp er: Sienette, mijn steun en toeverlaat tijdens de kraamweek van Senn en nu was ze gewoon bij de bevalling van Nora. Zo fijn en zo bijzonder!

De verloskundige en de kraamhulp begonnen alles klaar te maken voor de baby. Er werd een kruikje in het bedje van de baby gelegd, de kleertjes werden om een kruik heen gevouwen, hydrofiele doeken werden tevoorschijn gehaald en er kwam een plastic zeil over ons matras. Ik kreeg alles gewoon zo helder mee tijdens de weeën door.

Het was inmiddels 20:30 uur en de verloskundige en kraamhulp stonden er eigenlijk maar een beetje bij en keken er naar. Ze besloten dat ze even naar beneden gingen want Syl en ik deden het zo goed samen dat het misschien wel fijn was als we lekker met zijn tweeën waren zonder dat er nog twee paar ogen naar ons stonden te kijken. De verloskundige vertelde me dat ik moest roepen als ik tijdens een wee het gevoel had dat ik moest poepen. Ik dacht nog bij mezelf toen ze naar beneden liep, volgens mij heb ik dat gevoel al maar zij zal het wel weten toch?! Ik denk dat ze ongeveer 15 minuten beneden hebben gezeten toen ik ineens uit mezelf begon te persen, Syl riep of nou ja schreeuwde, naar beneden dat ze naar boven moesten komen! Ik hoorde de verloskundige nog zeggen dat ze het hoofdje al kon zien. Hel ja, vertel mij wat, ik zag het misschien niet maar ik voelde het wel!

De persweeën waren sterk en krachtig maar niet pijnlijk, ik luisterde goed naar de verloskundige en ik voelde hoe het hoofdje geboren werd. En toen… had ik geen persweeën meer. Ik raakte in paniek want het hoofdje was er al uit maar ik hoorde niks huilen. De verloskundige en kraamhulp stelde me gerust dat ze eigenlijk nog helemaal niet geboren was dus dat ze nog niet hoefde te huilen. Voor mijn gevoel duurde het een half uur voordat er weer een perswee kwam *het was misschien een minuut* en na 3 keer persen werd om 21:00 uur, tijdens de roze supermaan, ons prachtige meisje Nora Baars geboren! Ik heb haar zelf aangepakt, en tegen me aangelegd en van dit bijzondere moment is een prachtige foto gemaakt.

Vandaag vieren we 1 jaar Nora, 1 jaar verrijkt zij ons leven met haar vrolijke karakter en haar heerlijke lach. We houden van jou tot aan de maan en terug!