9 jaar geleden
Denkend aan de bevalling
Ook al weet ik dat elke bevalling anders is maar mijn angst er voor houdt mijn gedachten vast.
Heerlijk in verwachting van ons tweede kindje. Heerlijk al dat kleine kleertjes door handen te nemen en slaapkamer inrichten. Maar toch komt de bevalling langzaam aan ook in aantocht iets wat me beangstigt samen met mijn vriend. Aangezien dat de eerste bevalling nogal haast achter zat want mijn kleine man wou er graag uit en samen met mijn lichaam remde ik alles af ging zo vlot en zo ruig niet wetend wat er precies aan de hand is.
Gelukkig mag ik in mijn handjes knijpen dat we goed worden begeleid tijdens deze zwangerschap door een heerlijke team van verloskundigen met een luisterend oor en ook ons duidelijk konden maken wat er toen was gebeurd in het ziekenhuis.
We hebben tot zo ver toch al aardig onze wensen kunnen bespreken waar we zelf eigenlijk nooit aangedacht hadden en de angsten konden omschrijven. Maar dan zijn er toch nog punten waar we goed over moeten nadenken aangezien dat mijn vriend van dichtbij heeft gezien hoe ruig het ging en hoe veel pijn het me deed ook al was ik lichtelijk van de wereld maar het blijft een nachtmerrie. Nou kregen we de tip om het samen te doen of dat ik alleen doe zonder mijn vriend zodat ik geen stress en spanning van hem erbij heb tijdens de bevalling maar durf ik dat. Ik weet een vrouw moet het toch doen en hoe lief mijn vriend ook is voor mij veel heb ik niet aan hem maar toch is hij mijn vertrouwens maatje waar ik me kalm bij voel.
Ik denk dan van ja stel het wordt weer een bevalling met spoed weer die geschreeuw en een lange nasleep van pijn. Gevoel wat ik niet kan begrijpen en een plaats kan geven dat het me weer te veel wordt dat ik weer niet kan genieten van mijn kraamtijd. En dan vooral mijn vriend weer zo veel moet belasten met de pijn van mij, angst en vooral verdriet, kan hij dat verdragen? Gaat het niet weer tussen ons in staan? Wordt het mij niet te veel? Loop ik niet weer de kans om die depressie te krijgen? En dan vooral de gedachten van ik weet dit is mijn kind maar voor mij voelt het niet zo. Deze kleine heeft me zo veel pijn gedaan (kan nu na 2 jaar echt niet zonder mijn kleine man) het voelt meer als boosheid en woede dan liefde gevoel dat ik niet kan plaatsen. Een gevoel wat ik ook niet kan omschrijven.
Het maakt me bang. Het stikt mij. Ik heb nog de tijd om rustig over na te denken en te bespreken met mijn vriend maar toch put de gedachten mij uit. We hebben dan nu wel gekozen voor thuis bevalling wat in je eigen ritme gaat op aanwijzing maar er kan zo maar iets gebeuren dat ik toch weer na het ziekenhuis moet en wat wordt er dan gedaan en hoe gaat het dan.Terwijl ik de zwangerschap heerlijk vind en mag ook totaal niet klagen met mijn compact buikje en geen enkele kwaaltje. Maar die bevalling dat stikt mij het meest.
Ik heb samen met mijn vriend het ook al verteld wat we besproken hebben met onze ouders mijn moeder begreep ons nog wel maar mijn schoonmoeder die stond gelijk op de achterste benen met ja het is iets van jullie samen dat doe je niet alleen. Ze wou ons niet begrijpen we hebben er wel over gehad samen ook van dat ik het niet erg zou vinden als hij het echt niet meer trekt dat hij er bij wegloopt en komt als de bevalling voorbij is maar ergens wil hij gelukkig wel gewoon bij mij blijven op dat moment en dat vind ik ook wel weer fijn.
Ik denk er gewoon rustig nog over na en praat er rustig over. En ben wel erg nieuwsgierig hoe jullie ervaring was en of je het liever alleen deed zonder partner of toch wel samen.
Memke23
Ik had inderdaad al veel gelezen. Het het is ook gewoon fijn dat er meerdere mama's een bepaalde ervaring hebben met een bevalling. Vind het ook heel fijn om te lezen hoe u werd begeleid. Dat moet ook geen pretje wezen. En ik ga dan maar gewoon mijn gevoel volgen en ook veel over hebben met mijn vriend. Bedankt voor uw reactie.
Annemiek2
Het is niet raar dat je bang bent voor je volgende bevalling. Ik denk dat je je gevoel moet volgen. Als je bang dat je je vriend te erg belast als het weer een drama wordt kun je ook vragen of iemand anders die heel dicht bij je staat erbij wil zijn. Je kunt ook kiezen dat je wanneer jij het nodig vind je vriend de kamer uit kan sturen of jullie spreken af wanneer jij het verder "alleen" gaat doen. Je hebt de vader van jullie kindje na de geboorte heel erg nodig. Blijf met elkaar hier over praten. Onze zoon was niet echt klein en zijn hoofd ook niet. Ik merkte bij mijn bevalling dat het heel goed was dat IEMAND de beslissing voor mij nam, ik kon het niet meer en de arts wilde nog wel een uurtje wachten. Mijn man vondt het toen wel genoeg na bijna 3 dagen. Hij heeft door zijn lengte mooi kunnen mee kijken hoe de keisersnee ging en heel soms maken we daar een kleine grap over. Ik vind het nog steeds een beetje moeilijk dat ik onder narcose was en niets mee maakte. Mijn man vond het heel moeilijk om mij de medicatie te zien gebruiken en vooral te zien "lijden" en dat het maar niet opschoot. Ik gebruikte remifentanyl en was enorm duf hierdoor. Er zijn nogal wat drama beval blogs, zelf heb ik er dus ook 1 geschreven, dat wil natuurlijk niet zeggen dat het weer drama wordt voor jou/jullie. Als een bevalling goed gaat hoef je het niet zo snel van je af te schrijven .