D(elivery)-Day #1.4

PATS! Daar ging al een stukje van hoe mijn bevalling er volgens mij uit zou komen te zien. Ik had het misschien ook een beetje geromantiseerd want hoe ik het voor me zag was dat ik lekker thuis bij manlief op de bank zat (lees hangend en wel) en dan opstond en dan PATS mijn vliezen zouden breken. Of eventueel als ik op de wc zat maar in ieder geval gewoon heerlijk thuis. Dan zou ik op mijn gemakje nog even lekker gaan douchen als dat mocht en dan als ik echt last begon te krijgen rustig richting ziekenhuis gaan om daar in alle rust en vrede te bevallen. Dit is ongeveer hoe ik het voor me zag. Dat er dingen waren zoals inknippen en vacuüm-verlossing en tang verlossing etc. was ik me echt wel bewust van, maar ik had besloten dat na een niet erg soepele zwangerschap, me op z'n minst toch wel een soepele bevalling was gegund! Maar helaas na 40 weken en 6 dagen had meneer nog geen aanstalten gemaakt om te komen. Teleurgesteld was ik dan ook toen ik werd ingeleid maar aan de andere kant ook dolblij en enthousiast.

Maandag 8 april om half 8(!) moest ik me dan ook melden in het ziekenhuis. Nou ben ik niet zo heel goed 's morgens en het komt menig mensen dan ook niet als verrassing dat ik uiteraard een kwartier te laat was. Ik heb wel gebeld trouwens en het was geen probleem zei ze. Ik deed mee aan een onderzoek om te kijken of pillen net zo goed werken als een ballonnetje. Het was dus nog een verrassing hoe ik werd ingeleid. Aangezien ik geen ontsluiting had moesten ze eerst zorgen dat ik 3 cm had voordat ze wee opwekkers konden geven. Dit kan op 2 manieren (strippen kan ook maar dat gebeurde op dat moment niet bij mij): Een pilletje wat voor harde buiken zorgt die de baby naar beneden moeten drukken waardoor de baby voor die ontsluiting zorgt of een ballonnetje die in je vagina gebracht word en dan wordt gevuld met water. Die rekt als het ware je baarmoedermond op. Ik kreeg het ballonnetje. Die werd vrij snel ingebracht en ik mocht verder doen wat ik wilde. Mijn moeder, man, schoonmoeder en zus waren gezellig bij me in het ziekenhuis. Omdat het wel een tijd kon gaan duren zijn we gezellig bij de La Place wat gaan eten. Ik kreeg ook veel reacties op mijn buik en wanneer ik was uitgerekend. Dat was 2 april. Ik vertelde heel blij dat ik was ingeleid en dat ik dus hopelijk vandaag nog ging bevallen en dat ik er echt naar uitkeek. Die vrouw gaf me een blik die ik toen niet begreep. Een blik van ach meissie. We hebben daar heerlijk tosti's gegeten (want tsja dat was toch wel een beetje mijn zwangerschapstic). Ik moest wel in de buurt van het ziekenhuis blijven en ze raadde me aan om te gaan lopen dus dat heb ik dan ook gedaan. Heel wat rondjes rond het ziekenhuis gelopen.

Terug in het ziekenhuis maakte ze weer een hartfilmpje om te kijken of alles goed ging en om mijn harde buiken evt te registreren. Die had ik niet zoveel. Maar het rommelde wel hoor! Iets dat ik echt al weken riep. De hele dag was er eigenlijk al weinig gebeurd. Behalve dat ik dus ontbijt, lunchen avond eten gezellig buiten de deur heb gegeten was het een lange zit. Ik was ook enorm ongeduldig. Toen ze weer gingen kijken hoeveel ontsluiting ik had bleek ik nog maar krap 1 cm te hebben. Balen! Ik was in ieder geval flink teleurgesteld en zo kwam het dan ook dat ik al een stukje van mijn 'droombevalling' los moest laten. Om 9 uur kwam de zuster langs om iedereen naar huis te sturen. Mijn man ook. Slik, daar had ik dus niet op gerekend! Ik had verwacht dat hij lekker bij mij mocht blijven. Ik barstte in huilen uit en smeekte of ik dan alsjeblieft ook naar huis mocht, dat ik echt morgenochtend op tijd weer terug zou zijn! Helaas was dat dus niet de bedoeling en heb ik nog gevraagd of ze het ballonnetje dan weer konden weghalen omdat ik echt niet zonder mijn man wilde blijven. Je moet wel weten dat ik nog nooit in een ziekenhuis had gelegen en dat ik mijn gehele zwangerschap echt ENORM aanhankelijk was! Mijn man vond dat in het begin wel leuk. Normaal ben ik namelijk niet zo knuffelig maar toen hij door kreeg dat hij eigenlijk gewoon niet meer uit mijn buurt mocht werd het wel wat lastiger voor hem. Vooral tijdens zijn werk want ik bleef net zolang bellen totdat ik hem aan de telefoon kreeg.Gelukkig had zijn baas er alle begrip voor dus dat scheelde wel. De zuster kreeg in ieder geval medelijden met me en hij mocht tot 11 uur blijven maar dan moest hij echt weg omdat dan haar dienst erop zat. Toen hij moest vertrekken moest ik alsnog enorm huilen en beloofde hij heel de avond op Skype te zitten met me totdat ik in slaap viel. Dat bleek trouwens niet zo lang te duren want met een half uurtje sliep ik.

De volgende ochtend werd mijn ontsluiting weer gemeten. Ik had wel het gevoel dat het ballonnetje een beetje zakte dus ik had wel een beetje hoop. Krap 3 cm! Ik was euforisch! Krap 3 das genoeg! Ik mocht me gaan klaarmaken om naar de verloskamers te gaan! Weer een stapje dichterbij de bevalling! Het gaat nu echt gebeuren. Mijn zus en mijn schoonmoeder werden gebeld want die mochten bij de bevalling zijn. Ergens vroeg in de middag lag ik op de verloskamer aan het infuus. Ik was nog steeds opgewonden. Pijn had ik niet. De weeopwekkers zorgde wel voor wat ongemak maar ik kon nog niet zeggen dat het erg pijnlijk was. Ik weet nog dat ik dacht goh ik snap niet waar die mensen het over hebben dat het zo pijnlijk is. Ik vloog erdoorheen. Helaas moest het dus hoger gezet worden omdat het niet het gewenste effect had en ik nog steeds op nu ruim 3 cm zat. Vrij snel daarna begon het wel pijnlijk te worden. Ik ging gemeen doen tegen mijn zus en alles en had echt last. De gynaecoloog kwam na een tijdje langs om te kijken hoeveel cm ik had. Tijdens het voelen brak hij per ongeluk met zijn hand (ja echt met zijn hand) mijn vliezen. Ik had nogal wat vruchtwater dus hij zat helemaal onder. Ha! Dat was zijn straf want hij heeft me echt pijn gedaan. 4 cm. Dit schoot dus echt niet op. 

3 uur later bleek ik nog niet heel veel te zin opgeschoten. Ik had nog heel veel pijn. Door die wee opwekkers was ik in een weeënstorm terecht gekomen en had ik heel kort op elkaar weeën.  Ik raakte in paniek. Dit was niet hoe ik het me had voorgesteld! Mijn zus probeerde me door de weeën heen te helpen door mee te puffen maar ik wist niet meer hoe. Ik had tijdens mijn zwangerschap me ook helemaal niet echt ingelezen of iets dus erg voorbereid was ik ook niet. Ik zag het als iets natuurlijks, iets wat je lichaam wel even regelde. Ik had erg veel pijn en wilde pijnstilling. De keus viel op de pethidineprik. Een prik in je been. Die hielp helaas maar kort. Het moment dat het was uitgewerk bleek ik op 6 cm te zitten en nog steeds in paniek te zijn en erg veel pijn te hebben. Ze raden me aan om een ruggenprik te doen. Ik moest namelijk echt gaan ontspannen. Dat leek me doodeng maar mijn zus kon me gerust stellen. Ik had ook rugweeen dus dat was erg naar. De arts werd geroepen. Dat kon wel even duren. Ik mocht niet zitten want mijn zoontje zijn hartslag daalde bij elke wee dus ik moest echt blijven liggen. Dit maakte het wel veel moeilijker

Dit hielp wel. Ik had nog steeds pijn maar viel wel af en toe een beetje in slaap. Binnen no-time zat ik 8 cm. Mocht je trouwens afvragen wat er tussen mijn armen licht dat ik mijn geboorteknuffel. Ik slaap het beste met die knuffel en nu eigenlijk nog steeds. Nijnie heet ze. Maar goed dat terzijde. Ik moest poepen. Dat riep ik ook niet heel subtiel door de verloskamer. Mijn zus heel enthousiast: 'Nee dat zijn persweeen! Neeeheee ik moet nu echt naar de wc hoor! Ik moet heel nodig!' Eindelijk was het zover. Ik was er bijna! Omdat mijn zoontje zijn hartslag daalde bij elke wee kreeg ik een zuurstofmasker op. Heel vervelend want ik kreeg er een ontzettend droge mond door. Ik wilde dus een slokje drinken. Ook deed ik het kapje elke keer af. Er werd me echt op het hart gedrukt die op te houden. Tijdens het persen heb ik inderdaad gepoept. Dat resulteerde in een boze ik. "IK ZEI TOCH DAT IK MOEST POEPEN! NOU HEB IK IN BED GEPOEPT!" De gynaecoloog stelde me gerust dat dat helemaal niet erg is en dat het erbij hoort. Ik was toch nog 'stoned' van de ruggenprik dus ik vond het allemaal al gauw best. 20 minuten nadat ik mocht beginnen met persen kwam mijn zoontje ter wereld. Hij zat best vast dus met een vaccuumpomp ter wereld gekomen en een hele flinke knip. Helemaal van de kaart was ik. Hij werd op mijn buik gelegd en ik was zo bang dat ik hem liet vallen. Het voelde nog wat onwennig aan. Hij voelde glibberig en ik weet nog dat ik me afvroeg waarom ze hem niet eerst even schoonmaken voordat hij om mijn buik werd gelegd. Hij probeerde gelijk zijn hoofde op te tillen. ook huilde die maar heel kort. Wat een plaatje had ik gekregen! Dat de placenta kwam en ik werd gehecht is echt compleet aan me voorbij gegaan. Mijn zoontje Kaj kwam 9 april om 22.29 ter wereld. Het was best een pittige bevalling. Daarna kon ik lekker douchen en mijn zus heeft me daarbij geholpen. Mijn man was lekker met de kleine.We moesten nog een nachtje in het ziekenhuis blijven maar de volgende dag mochten we naar het kraamhotel. Zijn voetjes vielen me trouwens enorm mee! De dag erna werd hij wel door de arts onderzocht en als hij zijn hielprikje had gekregen moesten we naar het ziekenhuis om hem te laten gipsen. Maar nu eerst een weekje heerlijk genieten van mijn pasgeboren wonder.