Deel 6

Hoe verder was de nr.1 vraag!

Geen antwoord vind je hierop want wat we hebben onder vonden is dat je overal zelf achteraan moet gaan…om niet goed van te worden in onze situatie, puur omdat het zo ongekend is wat ik heb.

We zijn overal geweest belgie, alternatief hokus spokes gebeuren 🤪 niks is ons te gek alles om maar iets verbetering te hebben!!

Helaas nog steeds zonder effect… 

Ik heb 8 maanden gerevalideerd drie á vier dagen in de week hele dagen..

Wat ook weer super zwaar was mentaal en fysiek, en niet te vergeten dat ik mijn dochtertje heel weinig zag.. dat was natuurlijk verschrikkelijk! 

Uiteindelijk heeft de revalidatie niet heel veel effect gehad omdat ze niet z’n raad met mij wisten. (Dus zelfs te complex voor een revalidatiecentrum🙃) 

Ook heb ik emdr gehad zonder het gewenste effect.. heb ook heel veel jaar bij ggz gelopen maar dat hield ook op vanwege het “complexe geval” de meeste patiënten komen voor een trauma maar mijn trauma eindigt niet.. bedoel ermee er komt steeds iets anders bij waardoor ik niet uit die cirkel kom. Mijn trauma begint bij de bevalling maar dat kan niet verwerkt worden doordat alles wat erbij komt met die bevalling te maken heeft. Pijn, woede, dingen moet accepteren, levende rouw enzovoort.

Maar ik werd ook moe van opzoek gaan naar wat “kan”helpen en de teleurstellingen van behandelingen die niet aansloegen werden te groot waardoor ik heb besloten het te laten rusten totdat er weer iets op mijn pad komt waarvan ik denk dat is de moeite om te proberen en niet gewoon alles maar doen en hopen op een wonder dat niet gaat komen…

Wat me erg bang maakt is dat de zenuwen aandoening  is “uitgebreid” naar mijn rug waardoor ik door een hel ben gegaan van de pijn… anderhalf jaar lang niet kunnen slapen twee uurtjes in bed en ik moest weer naar beneden en rondjes lopen tv kijken om maar afleiding te hebben! Je snapt natuurlijk dat zoiets een mens sloopt en dat je niet meer “menselijk” bent 🥴 kort lontje altijd overprikkeld en aan het overleven! 

Toen ben ik ketamine infuus gaan doen, na een half jaar is er methadon bijgekomen en toen zakte de pijn wat. Het gekke is dat een mens went aan pijn hoe erg de pijn ook is… 

Doordat ik zo beperkt ben en zoveel heb ondernomen om verbetering te zoeken heb ik ook veel van mijn dochtertje gemist en dat is ook ontzettend moeilijk 😣 

Ik heb veel moeite om foto’s van haar baby tijd te kijken, omdat ik zooo veel heb gemist van haar in die tijd(en) dat komt nooit meer terug helaas…en het verlangen naar een tweede kindje erg groot is. Hoewel ik nu ook merk hoe makkelijk het is met een 7e jarige 😅 

We hebben natuurlijk ook over adoptie nagedacht  Maar dat moet je samen willen en ze zijn heel streng ,met een lichamelijke aandoening en geestelijk minder “stabiele” zou dat ook een lastige reis worden… 

Voor mijn dochtertje is dat soms ook wel moeilijk want ze ziet bij vriendjes vriendinnetjes dat ze broertjes of zusjes hebben.. en dan de vraag stelt waarom heb ik dat niet, ik wil dat ook… dat snap ik maar al te goed! Dan leggen we het maar met veel voordelen uit enigst kind zijn 😉het zijn ook confronterende vragen maar de dikke realiteit.

Tot de volgende ☺️😘