Deel 5: Bevalling en mijn eerste uren als moeder

Het is iets langer stil gebleven dan gepland, maar hier is weer een bericht van mij.

In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over mijn bevalling en mijn eerste dag als moeder.

Daar gaan we.

In de laatste week van de zwangerschap kunnen mijn man en ik het nog steeds niet bevatten dat we binnen een week ouders gaan worden. En het gekke vinden we helemaal dat we weten op welke datum en rond welk tijdstip we ouders gaan worden. We doen zaterdag 16 november 2019 nog een keer (zonder kind) boodschappen. Onderweg zien we moeders met kinderwagens lopen, kijken elkaar aan en zeggen hardop, kun jij je voorstellen dat wij over een week ook zo bij lopen, dat we na dinsdag een kindje in de armen houden dat van ons is? Beide kunnen we er geen voorstelling van maken. Ondertussen laat de kleine nog maar wel even voelen dat hij/zij echt in mijn buik zit. We gaan over een drempel in de weg, en mijn banden vinden dat alles behalve prettig. Lopen is ook al geen pretje meer, de kleine heeft zich genesteld in mijn rechter heup, die toch al niet al te pijnvrij was. Ondanks dat ik dus echt klaar ben met de zwangerschap kan ik me nog steeds geen voorstelling van de kleine maken.

’S Middags zijn we nog even bij oma, ondanks dat wij de datum weten vertellen we het haar nog niet, ze raakt dan alleen maar van streek, in overleg met mijn ouders hebben we afgesproken het haar de dag van de keizersnede pas te laten weten. Ze zal dan opgehaald worden door mijn ouders nadat ze ons bij het ziekenhuis hebben afgezet. Wel moeilijk hoor om de datum niet te verklappen.

Zondags nog lekker rustig aan gedaan en ’s maandags de koffer ingepakt, nog een laatste check in de kinderkamer en klaar voor de komende week. Ik weet dat we minimaal 2 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. ‘S Maandag nog een laatste check bij de verloskundige, ‘s avond op tijd naar bed, en ondanks de dikke buik heerlijk geslapen. Nog even gedoucht en klaar voor vertrek. Laat die baby maar komen.

Eerst naar mijn ouders die ons verder brengen naar het ziekenhuis. In de auto oma gebeld, dat ze zich ook klaar moet maken voor vertrek naar mijn ouders, want de baby gaat vandaag gehaald worden. Veel tijd om verder te kletsen hebben we niet, dat komt later vandaag denk ik wel.

Aangekomen in het ziekenhuis wordt ik in een rolstoel geplant, want (ver) lopen gaat niet meer, op naar de operatiekamers. Daar aangekomen worden we eerst in een wachtkamer gezet, daarna overgebracht naar wachtkamer 2, vervolgens mogen we naar de pre operatieve kamer, daar mag ik me omkleden in een jasje en komt onze vriendin (die op de operatiekamer werkt en door mij gevraagd is bij de operatie te zijn (en hiervoor haar dienst heeft geruild) mij nog even een knuffel geven en me daarna meenemen. Mijn man blijft achter en wordt straks door de verpleging en in overal naar de operatie kamer gebracht. Ik wordt ondertussen klaar gemaakt voor de operatie, wat ben ik blij met het bekende gezicht in deze spannende omgeving. Nadat mijn man en de verpleegkundige eerst in de verkeerde operatiekamer (een knieoperatie, ze hadden de kamers vandaag omgewisseld) stond naast mijn bed zat kon de keizersnede beginnen. Het is inmiddels 11.30 uur en we vinden het erg spannend. Klaar voor de ruggenprik, deze verliep pijnlozer en prettiger (heb er niets van gevoeld) dan vooraf gedacht. Dit was het onderdeel waar ik het bangst voor was. Ik kan niet goed tegen bloed en wou de geboorte dan ook absoluut niet zien, in de spiegel van de lamp kon ik nog van alles zien en nadat dat bij gesteld was kon de ingreep beginnen. Wat ben ik achteraf nog blijer met het bekende gezicht in de operatiekamer. Toen onze zoon om 11.59 uur uit mijn buik gehaald werd, was er meteen paniek in de operatiekamer, hij was nogal klein (2150 gram en 45 cm), en daar hadden ze niet op gerekend. Mijn vriendin wist mij gelijk af te lijden en mijn man met de kleine mee te sturen. Ze ging mij toen afleiden zodat ik helemaal niets van de licht paniek heb meegekregen. Achteraf heb ik de verhalen pas gehoord, ben haar daar nog steeds dankbaar voor. Terwijl mijn man onze zoon begeleide, ging ze mijn vertellen dat ze nog bezig waren hem er uit te halen, dat het voorspoedig verliep en dat ze me daarna weer dicht gingen maken. Ondertussen was er paniek bij de verpleging en de kinderarts, hij ademde niet direct en dat hij zo klein was zat ze ook niet helemaal lekker. Nadat hij ging ademen en 2x de apgar test was gedaan mocht hij even bij me liggen, maar daarna snel terug naar de couveuse. Ik werd verder dicht gemaakt en naar de recovery gebracht. Daar kwamen de verpleegkundige met mijn man en zoon bij me. En kreeg hij zijn eerste (mini) flesje. We kregen meteen de waarschuwing dat hij voor nu met ons mee mocht naar de afdeling, maar dat als zijn suikerwaarden lager werden dan ze nu waren hij naar de neonatologie gebracht moest worden. Niet dat het helemaal tot me door drong, maar toch, waarom kan er bij ons nou nooit iets normaal gaan?

Op naar de afdeling. Ondertussen zijn alle ouders, oma en familie ingelicht. Het zal dan ook vast niet lang duren voordat we iedereen aan het bed hebben staan. Nou daar was weinig aan gelogen. We waren amper geïnstalleerd op de kamer of mijn ouders en oma kwamen binnen, en wat waren ze trots en verbaasd door de kleinheid van onze zoon. Gevolgd door mijn schoonfamilie in de avond. Wij wisten dat onze zoon klein zou zijn, ik had dan ook al wat kleiding in maat 44 gekocht, maar dat zelfs dat te groot zou zijn had ook ik niet kunnen bedenken. Er is dus in allerijl door de familie nog prematuur kleiding gekocht. Zo had hij toch nog passende kleding.

Nou dit was wel weer genoeg voor nu, tot de volgende blog