Deel 3 van de dag van de bevalling

Deel 3

We zijn op de goede weg, nou eigenlijk moet ik zeggen mama en de kleine boef op de goede weg zijn. De ontsluiting is inmiddels 10cm en de pijnstillende medicatie is stopgezet.

Het gevoel in miranda haar onderlichaam komt langzaam weer terug.

We gaan ons klaar maken voor de grote finale, het bevallen.

Inmiddels heb ik elke houding op de semi slaapbank en de klapstoel geprobeert om ook maar een hazeslaapje te doen maar dat wil niet echt lukken.

Waren het de de laatste urene alleen pieken op het scherm wat miranda er aan herrinnerde dat ze weeen hd nu voelt ze het ook fysiek weer.

Om ons heen is een hele verandering gaande, medische aparatuur waar een junk jaloers op zou zijn wordt klaar gelegt, het bed word veranderd in een model wat ze zo in een 18+ film zouden kunnen gebruiken en ik ga bijna denken dat er hier gekookt gaat worden want opeens lopen al het personeel met een schort om.

Shit denk ik, ik heb mijn nieuwste broek aan, toch maar een beetje bij het bed end wegblijven want ik wil graag schoon blijven.

De tijd tikt langzaam verder, het is bijna 1600, zie je ze gaan toch koken want vier uur cup a soup. Miranda word in een houding gedirigeert die ik alleen ken vanuit de sportschool en het bevallen gaat beginnen.

Zodra er een wee is mag ze gaan persen ipv het puffen van de afgelopen uren en dit gaat haar schrikbarend goed af.

Met alle kracht die ze heeft (en dat is behoorlijk wat) perst ze de weeen van zich af, de complimenten komen van de verloskundige haar kant op maar miranda denkt bij haar zelf, tuurlijk je zegt dit alleen maar om mij een goed gevoel te geven. Maar niets is minder waar, miranda doet het echt heel erg goed (achteraf was de verloskundige eerlijk er vertelde dat ze het anders inderdaad ook had gezegt).

Inmiddels word de spiegel erbij gehaalt zodat miranda met eigen ogen kan zien wat er daar onder allemaal gebeurt.

Ondanks dat ik standvastig aan de voorkant van het bed gekluistert ben heb ik prima zicht op de eerste haartjes en het bolletje wat langzaam maar gestaagt te voorschijn komt.

Het gevoel wat ik nu voel is bijna niet te omschrijven, een mengeling van trots, geluk, respect, bezorgtheid, spanning en vreugde.

Ik sta te trillen op mijn benen op het moment dat miranda de laatste zet geeft aan het kleine lichaampje wat tevoorschijn komt.

De verloskundige vangt hem als een volleerd rugbyspeelster op en passed hem gelijk door aan zijn moeder, ik herpak mijn emoties en grijp gauw naar de camera.

Het is een moment volkomen stil in de kamer en dan hoor ik alleen nog het geklik van het fototoestel en het huilende geluidje van onze zoon.

Net als al die bekende deelnemers uit het tv programma het perfecte plaatje ga ik daar met de lens naar op zoek. Maar het maakt niet uit hoe die fotos eruit zien.

DIT is het perfecte plaatje: mijn vrouw mijn grootste liefde uit mijn leven ligt daar met ONZE zoon op haar borst, ONZE nieuwe liefde in ons leven.

Miranda kijkt met verbazing naar de klok, hé is het er nu al en het is pas 1627. De verloskundige had dus niks gelogen ze heeft het niet alleen goed gedaan maar ze heeft jet super gedaan

De controles worden gedaan, alles ziet er heel goed uit, de kleine man doet het goed en heeft vrijwel niets te lijden gehad van de lange weg die miranda heeft moeten doorstaan.

Ik leg de camera weg en geef miranda een hele dikke kus en feliciteer haar met de geboorte. De verloskundige heeft de navelstreng in haar handen en heeft een soort touwtrek wedstrijd met de placenta en wint deze met gemak.

Ze controleert deze en komt tot de conclusie dat de kleine man mogelijk wat vruchtwater met ontlasting heeft binnengekregen maar niets om ons zorgen over te maken.

Er word een schaar gepakt, een klem gezet en met chirurgische preciesie knip ik de navelstreng door. Er word gewogen en gemeten en miranda is al snel bij haar positieven.

De verloskundige feliciteert ons met.......

Ja met wie eigenlijk. Onze kleine man gaat door het leven als RYAN, geboren op 11-11, niet alleen een prinsje maar onze "kleine koning", ons wonder waar we de rest van ons leven van gaan genieten.