Deel 2: Loosalarm? dit keer niet.

In mijn vorige blog konden jullie lezen over hoe de zwangerschap is gegaan en het eerste gedeelte van de bevalling. Hierbij mijn deel twee want hoe is het verder gegaan met Milan?



De kinderarts komt naar je toe. Ze nemen Milan van de verpleging aan en doen hem als allereerst in een plastic zak. Hij krijgt dit aan zodat hij zijn warmte niet verliest.

De kinderarts was ook heel rustig en relaxt. Ze zei nog even en foto en nog even een foto als papa de navelstreng doet. Dit geeft je een gevoel dat het goed zit. Dat was op dit moment heel fijn. Maar of ik alles na me bevalling bewust heb meegemaakt? Helaas niet. Regelmatig werd er aan mij gevraagd, hebben ze Milan nog even bij je gelegd nadat je bevallen was? Mijn antwoord was altijd nee! Maar toen ik een keer de foto’s aan het terug kijken was zag ik dat ze dit wel hadden gegaan. Zelf had ik echt geen idee.

Mijn vriend (Jordy) en ik hadden afgesproken wat er ook gebeurd jij blijft altijd bij Milan en zo is het die avond ook gegaan. Hij ging mee het kamertje van de kinderartsen in. Hier werd hij klaar gemaakt voor de afdeling. Er werd een sonde geplaatst, een infuus er werd bloed geprikt en hij werd aan de zuurstof gelegd en noem maar op. Toen kwamen ze aanrijden met Milan in de couveuse. We konden even naar hem kijken en over zijn handje aaien en toen ging hij naar de afdeling. ik kon mezelf even snel opfrissen en toen werd ik ook naar de intensive care gebracht. We gaan even bij hem zitten en we worden ingelicht over wat er allemaal staat te gebeuren. Dan gaan we naar het geboorte hotel. Hier hebben wij een kamer gekregen en ondanks de corona mocht mijn vriend gelukkig ook blijven. (Eerst werd verteld dat dit niet zou mogen)
Onze familie’s wisten vanaf maandag al dat ik weeën had en hebben dus al die tijd ook in spanning gezeten. Daarom zodra wij op de kamer waren hebben wij meteen hun ingelicht met hoe het er allemaal aan toe was en dat ik uiteindelijk dus echt bevalling ben.

Door de corona had het ziekenhuis de regels 1 ouder per 24 uur. Echt een ruk regel maar het was niet anders. De eerste 24 uur waren van mij en ging dus meteen de volgende ochtend naar Milan toe. Hier heb ik voor de eerste keer met hem gebuideld. Ik vond dit een heel heftig, emotioneel maar heel mooi moment. Ons werd verteld dat Milan het heel goed had gedaan de eerste nacht en zij de zuurstof hadden afgesloten en hij zijn sprietjes kreeg. Ze vonden ook dat hij het te goed doet voor de intensive care en ze hem die zelfde dag gingen verplaatsen naar de high care. Dit is natuurlijk heel goed nieuws maar toch vond ik het eng. Het is allemaal zo nieuw en onbekend voor je en dan meteen weer verandering, Maar daar ging hij naar de high care. Het stelde eigelijk niet veel voor de high care ligt de deur tegenover de ic en het ziet er eigelijk het zelfde uit dus de spanning was voor niks. Wat heel fijn was, was dat papa hier bij mocht zijn ondanks de regels. Nadat papa weg ging bleef ik nog even bij Milan. Maar het moment dat ik weg ging kreeg ik echt een klap van wat er nou echt aan de hand was. Ook al was ik maar een verdieping van hem verwijderd het voelde als of ik mijn kind achter liet. Ik begon met huilen en ik stopte niet meer. Jordy zou bij Kiki blijven vannacht maar ik trok het niet om alleen te zijn dus heb ik gevraagd of hij naar me toe wilde komen.

Na twee dagen kwamen er wat veranderingen. Doordat er bij mij een infectie tijdens de bevalling gevonden was kreeg Milan voor de zekerheid antibiotica. Er was bij hem gelukkig niks aan de hand dus werd het gestopt. En hebben wij een moeilijke beslissing genomen. Na twee nachten in het geboortehotel vonden we het tijd worden om naar huis te gaan. Kiki zat meer bij opa en oma dan thuis. We vonden het tijd worden dat het voor haar weer zo normaal mogelijk zou worden. Rare en moeilijke beslissing want je laat nog meer je kind achter dan wat je al deed voor je gevoel maar we wisten wel dat dit voor Kiki het beste was. Het is een half uur rijden voor ons dus prima te doen.

Boven zijn couveuse hangt een webcam zodat wij elk moment van de dag kunnen kijken. Nu zou je vast denken dat is fijn en geloof me dat is het zeker maar er zit ook een negatieve kant aan althans als je zo een angsthaas als mij bent. Bij elk ding zei ik Jor is dit wel goed, Jor die deken ligt veelste dicht bij zijn hoofd. En zo nog wel een miljoen dingen die mij gek hebben gemaakt. Maar ik kon hem zien dat is wat telt.

Bij elk bezoekje kregen wij te horen dat ze trots op hem waren want hij deed het heel goed. Ze hadden zelfs even getwijfeld of hij wel 28 weken was omdat hij zo sterk was. Dit is heel leuk om te horen maar ik durfde niet blij te zijn. Er is zo vaak verteld dat de kinderen die er liggen eigelijk vrijwel allemaal ziek worden dat je bang blijft. Maar het goede nieuws blijft komen en met 29 weken krijgt hij een neusbril en kunnen zijn sprietjes weg. Mag hij van het infuus af en groeit goed door. De kinderartsen ging een gesprek met ons aan en merkte dat ik niet kon genieten en niet blij kon zijn. Ze vertelde me dat ik echt moet gaan genieten omdat het echt goed met hem gaat. Ze zeiden dat het wel heel raar moet lopen wil het echt nog heel erg mis gaan. En dit klopte want vanaf 30 weken gaan ze kijken of je kindje in aanmerking komt om overgeplaatst te worden naar een ziekenhuis naar keuze. En je zal het vast raden Milan mocht meteen met 30 weken naar het ziekenhuis dichtbij huis.



Blijft het hier ook goed gaan?

 Ik ga nog 1 deel schrijven over hoe het verloop in het ziekenhuis ons en Milan afging.