Deel 2 Ik mis jullie zo 💙💙

Na het vreselijkste telefoontje dat ik moest voeren met mijn man om te vertellen dat onze knappe kereltjes niet meer leefde is alles als een waas langs me heen gegaan. 

De volgende dag kwam mijn man aan op Schiphol. Het was gek om daar te staan wachten met een volle buik zonder leven. We hebben die dag veel gehuild, gebeden en gepraat. Dit was fijn en hadden een plan gemaakt over hoe we de bevalling zouden willen.  Onze oudste knul liep ook nog rond in huis en dat was fijn. Een kind hoe verdrietig ook blijft vrolijk en dat was goed. 

Op maandag kregen we nog een echo en een gesprek met de gynaecoloog. Een extra controle of er echt geen hart activiteit meer was. Het bleef helaas stil. Afwachten tot de bevalling zelf op gang zou gaan komen vond ik lastig en hebben afgesproken de volgende dag ingeleid te worden. Onze zoon had een mooie tekening gemaakt en die avond kwamen mijn schoonouders eten. 

De volgende ochtend 8.30 uur melden we ons. We hebben uitleg gekregen en mochten een mandje, mutsjes en een lakentje uitzoeken. De eerste dosis medicatie gekregen en er werd geprobeerd een vruchtwater punctie te doen. Helaas was dit zo ontzettend pijnlijk dat mijn man ingreep dat er gestopt moest worden. De punctie zou gedaan worden omdat ze dan meer konden zien waaraan ze overleden zouden zijn. We werden veel alleen gelaten en mochten kiezen of we een fotograaf wilde na de bevalling. Alles kon geregeld worden. 

De bevalling kwam na het avondeten flink op gang. Dit was heftig. Een uur lang weeën storm. En om 19.35 uur op 7 november is onze eerste jongen geboren. Vlindertje 🦋. En om 19.50 uur is onze tweede jongen geboren. Sterretje 🌟. Wat zijn ze knap. Vlindertje is geboren met zijn rechterhandje op zijn borst en sterretje met zijn linkerhandje op zijn borst. Allebei hadden ze hun oogjes open. Wat lijken jullie op jullie Papa! Zo bijzonder gemaakt door God. Er werden mooie foto's gemaakt en werden in jullie mandje gelegd met de tekening van grote broer. De hele nacht hebben ze bij ons gestaan in de kamer. De volgende ochtend hebben we rustig aan gedaan en mochten zolang blijven als we wilden. We hebben gebeden en losgelaten in Gods handen. Ze werden gecremeerd met andere kindjes.

Lieve lieve mannetjes,

Wij zijn trots op jullie. Jullie horen erbij en zullen jullie nooit vergeten. Elk jaar op 7 november vieren we jullie dag. 

We missen jullie ❤️

Papa, mama, Sam en Andriesje