Deel 2 eindelijk strippen.. of toch niet.

Eindelijk aangekomen in het ziekenhuis werd ik aangesloten aan de monitor. Vol spanning lig je daar dan. Gaat alles wel goed met de kleine? Ga ik nu bevallen? Wat gebeurd er. En toen gebeurde het weer het hartje zakte weg. Naar 54. En kwam weer langzaam omhoog. Wat opvallend was was dat dit weer was tijdens een voorwee/wee. Na een uur aan de monitor kwam het verlossende woord. Althans verlossend? Ik mocht naar huis? Verwarring en angst ik wilde niet naar huis. Dit kon toch nooit goed zijn? Maar toch mocht ik naar huis. Maar moest de volgende dag terugkomen om weer het hartje te meten. Eenmaal thuis onze dochter op bed gelegd en op de bank gaan liggen en moet zeggen ik verging van de pijn. Bij mijn dochter vond ik weeën ook niet fijn maar kon ze goed volhouden en zonder pijnstillers een bevalling van meer dan 24 uur overleefd dus hoe kon dit zo pijn doen? Ik belde de verloskundige ik voelde het is niet goed. En natuurlijk dacht ik ook steeds aan zijn hartslag die op de weeën kon reageren.. helaas had ik nog steeds maar 2 centimeter en de verloskundite ging weer weg. 

Natuurlijk heb ik niet geslapen en heb ik om 0600 weer de verloskundige gebeld dit kon niet goed zijn. De verloskundige kwam aan en nog steeds 2 cm? Hoe dan? Zoveel pijn? Hoe dan? Ze ging het hartje luisteren en weer was het hartje te laag. En weer ging ik naar het ziekenhuis waar ik gelukkig toch nog een afspraak had.

Wat er dan gebeurd? Of ik nu wel mag blijven of hoe het afloopt vertel ik volgende keer weer.