De weg naar Jolie

Deze zwangerschap is anders begonnen dan met Amy en Romijn. We hebben bloedtesten en dna testen enzo gedaan in het UMCG laten doen op aanraden van de artsen daar om zeker te weten dat we niet een gen bij ons dragen dat ons nog iets ergers qua hartproblemen zou brengen zoals bij Romijn het geval was. Er kwam eigenlijk niks uit puur pech geweest. Bij Romijn was de aandoening niet erg maar uiteindelijk is ze gewoon heel ziek geworden na de operatie dit had niks met het hart zelf van doen. Helaas kwamen we tijdens deze zwangerschap van Jolie achter bij een standaard controle dat ook Amy een lekkende hart klep heeft alleen zij bij de aortaklep en Romijn bij de longslagaderklep. Voor nu is daar nog niks aan te doen. Voor de toekomst is nog niks zekers of er wat gaat gebeuren ofniet. Maar goed we waren bij Jolie gebleven.

Dit keer duurde het iets langer voor ik wat zwanger was maar uiteindelijk was ik zwanger in feb 2018. Vergeleken bij de andere zwangerschappen was deze stukken zwaarder. Dit kindje was iets zwaarder veel vruchtwater en bij 5 maanden kreeg ik bekkeninstabiliteit en even later ook ischias bij. De laatste 2 maanden was het bijna niet meer te doen. Liep tranen vechtend het schoolplein over om daar Amy en Romijn af te zetten de nachten kon ik niet meer draaien of uit bed. Het schaambeen knapte bij het draaien of bij opstaan hard tegen elkaar aan. Zo'n akelig geluid dat bot tegen elkaar aan. Buiten het geluid om was het ook pijnlijk en was ik hartstikke bang geworden. Ook bij omhoog komen als ik voor de zoveelste keer moest plassen savonds en mijn man tilde me gedeeltelijk omhoog het bleef knappen. Overdag waren de kinderen gelukkig op school en had ik nadat ik met verlof was alleen nog met mezelf te dealen. Dit was ook een bewuste keuze iets meer jaren tussen de kinderen. Dat met Amy en Romijn toen samen was me zo druk. En dit was mijn laatste zwangerschap hadden we in gedachten dus ik wilde met volle teugen en alle aandacht voor de baby hebben. 

Toen ik 40 weken was heb ik gezegd bij de gynaecoloog en verloskundige dat ik er wel klaar mee was. Ze snapten het er werd eerst gestript maar het haalde die vrijdag niet veel uit. Weekend ging ik over en de maandag ochtend werd ik wat wakker met gerommel en ik dacht meteen het kan wel is beginnen. Had ook licht bloed verlies dus het ziekenhuis gebeld. Assen dit keer Hoogeveen deed geen bevallings meer en omdat mijn weeën altijd alle kanten opgaan en wij zo'n kleine 40 min moeten rijden zeiden ze kom deze kant maar gewoon rustig op. Mijn schoonmoeder bracht de kinderen naar school en nadat mijn man de koeien weer had gemolken gingen we die kant op. Eenmaal in ziekenhuis keken ze en was er eigenlijk nog maar 1 cm ontsluiting dus kon ook nog wel alleen oefenweeen zijn. Achteraf denk ik dat ik door mijn pijnangsten van de isiasch en bekkeninstabiliteit gewoon helemaal aan het verkrampen was dat ik het onbewust aan het tegenhouden was. Iets na de middag zat ik nog steeds op 1 cm en wilde ze me eigenlijk wel naar huis sturen iets waar ik met de weeën die ik had niet zo voor me zag. Ik vroeg of ik onder de douche mocht en dat kon. Of het zet door dacht ik of het stopt. Gelukkig was het eerste het geval en kwam de weeën goed snel achter elkaar. Eenmaal terug op de kamer bleek ik rond de 5 cm te zitten. Het schoot gelukkig iets op. Ergens tussen de 7 en 8 cm braken ze de vliezen. Het was inmiddels ook al avond geworden en rond 20:30 zat ik op de 10 cm. Het persen vond ik dit keer veel zwaarder als bij Romijn die was er na 3 of 4 keer persen uit. Uiteindelijk was ze er bijna maar hoofdje bleef niet staan en de verloskundige snapte het ook niet. Het voelde ook echt alsof het er echt niet uit wilde moest echt alles geven. Hoofd zo rood als een biet gevoel dat alles scheurde en dat was ook zo. Daar komt ze zij ze oww nu snap ik het hoorde ik haar nog zeggen ze heeft haar handje bij het gezicht zitten en toen kwam ze er uit met haar elleboog beetje opzij. Je kunt wel raden wat er toen gebeurde... En eigenlijk voelde ik er nagenoeg weinig van ze werd bij me neergelegd en op dat moment dacht ik alleen maar ik ben klaar we hebben het gehad hier is onze mooie dochter Jolie geboren om 21:20 op 4 november 2019, 4067 gram en 52 cm.

Tot zover leek het allemaal goed te gaan. Toen moest de placenta nog geboren worden en die kwam niet. Er werd veel op mijn buik geduwd dit deed vele malen pijner dan de hele bevalling bij elkaar. Mijn man kreeg Jolie in z'n handen en er was al die tijd een verpleegkundige bij hem. Mijn man is wel wat gewend en die weet ook dat je met bevallings wel aardig wat bloed kan verliezen maar toen ze het begonnen te wegen en dat het er met een boogje uitspoot op moment dat ze drukten had hij het ook niet meer zo breed. Ik had inmiddels al 2,5 liter verloren en het ging door. Ze hebben getwijfeld om een mannelijke gynaecoloog erbij te halen die kon dan mischien nog iets harder duwen anders moest ik naar de O.k wat achteraf zobiezo moest met de scheur naar binnen toe dat kon niet zo gehecht worden. Dus toen riep ik meteen het liefst meteen naar de o.k nog meer gedruk op mijn buik kon ik na mijn idee niet aan. Dus infuus werd aangesloten wat bij mij tegen het einde van de zwangerschappen dramatisch is ik zet zo op dat er geen adertje te zien is. Na een keer of 15 prikken verder en 2 armen bont en blauw zat hij uiteindelijk. Inmiddels begon het mij steeds wazer te worden voor me ogen en begonnen ze me af en toe in het gezicht te tikken dat ik wakker moest blijven. Toen we na de o.k liepen en ik zei dat ik het gevoel had dat ik weg viel was er een hoop geschreeuw en gedoe rond mijn bed en renden ze na de o.k. mijn man hebben ze gelukkig nooit alleen gelaten met Jolie er was altijd een verpleegkundige bij hem want hij wist ook niet hoe het zou aflopen. 

Zo'n 2 uur later werd ik op de uitslaapkamer wakker. Had 4 liter bloed verloren en had wat bloed gekregen. Volgende keer vertel ik verder.