De weg naar en bevalling Romijn

Na een tijdje genoten te hebben van Amy alleen leek het ons wel erg mooi om een 2e kindje en broertje of zusje voor Amy te krijgen. Had in die periode veel last van soms heftige buikpijnen en eenmaal bij de gynaecoloog langs zijn te zijn geweest leek ik last van endometriose en cystes te hebben. Die hebben ze toen verwijderd. 2 maanden belande ik met hevige buikpijn weer in het ziekenhuis. Cystes bleken alweer terug te zijn. Kon de zwangerschap in de weg staan maar toch al vlot hadden we in Oktober 2014 een positieve zwangerschapstest. In Juli 2015 zou er een kindje komen. 

Ook deze zwangerschap kwam ik goed door op wat misselijkheid in de ochtend in de eerste weken wat echt geen naam mocht hebben. Het werd Juli en we kwamen midden in een hittegolf uit. In mijn zwangerschapsverlof hield ik het prima uit in onze zwembadje samen met Amy. In de ochtend van 4 Juli werden we net zoals de paar ochtenden ervoor zwetend wakker en daarbij een soort van licht gerommel in mijn buik. Af en toe een klein wee en dan soms een hele tijd niet. Mijn zusjes zouden die dag ook komen in het zwembad samen met Amy dat maar door laten gaan en in het zwembad zelf eigenlijk weinig last van weeën of wat dan ook. Eenmaal tegen de avond toen ik het bad uitstapte voelde ik meteen. Ja nu gaat het echt beginnen. Helaas was er van mijn weeën geen pijl op te trekken de ene keer 6 minuten tussen de andere keer 2 minuten naar weer 9. Het ziekenhuis gebeld en we mochten alvast komen.

Deze keer hadden we overigens gekozen voor een vagina bevalling. De keizersnede bij Amy had me achteraf tegengevallen en zat steeds tegen een depressie aan te hikken. Gynaecoloog vond het een goed plan en zei 1 x keizersnede betekent niet altijd keizersnede. Eenmaal in het ziekenhuis werd er gekeken en wel precies 0 cm ontsluiting. Wat een domper op zo'n moment. Eerste gewone bevalling dus ook nog geen idee wat me precies te wachten stond. Ik mocht nog wat over de afdeling rond wandelen om het misschien wat verder opgang te laten komen. De tijd ging verder en het begon steeds meer heviger te worden dus weer naar binnen en zeiden 1 cm maar schoot nog niet op. Ze besloten op dat moment maar de vliezen te breken. Er werd een zendertje op het hoofd van de baby geplaats wat echt niet grappig was zo met amper ontsluiting. Werd na een kamertje gebracht alles werd aangesloten zodat ze mij ook in de gaten konden houden ik ben namelijk medische door een hartruisje die ik zelf al vanaf me geboorte heb en de keizersnede van Amy. 

Toen ik eenmaal lag kwam er vanuit het niks een weeënstorm die maar niet op hield. Ze bleven maar komen achter elkaar zonder maar een seconde rust om even bij te komen. Had een lieve verpleegkundige naast me staan die het ook niet echt meer wist en ze bleef maar met koele washandjes lopen want het was zo'n 34 graden dag. Na een kleine 2 uur zei ze ik haal de verloskundige en gynaecoloog dit kan zo niet ik was zelf al helemaal kapot en al bijna aan het hyperventileren omdat er geen seconde rust was. Er moest iemand komen voor een ruggenprik toen die eenmaal zat. Wat een verademing als hij goed werkt. Elk uur een cm ontsluiting erbij dus precies volgens het boekje. Toen ik ongeveer op 6 a 7 cm was er wisseling van personeel geweest en had ik mannelijke verloskundige en die kwam er achter dat het kindje een sterrenkijker was. Het advies was even op de linkerzij gaan liggen in de hoop dat ze gaat draaien. Bij de volgende controle leek ze gedraaid en zei se man nog even: Naja scheelt weer een hechting of 4 straks. Vond dat op dat moment een verre van leuke opmerking maar goed we gingen door. Ben toen zelf nog even in slaap gevallen was toen al in de ochtend inmiddels. Toen ik wakker werd dacht ik ineens het schiet niet echt op ik bleef stil staan bij 8 cm en had inmiddels ook koorts wat waarschijnlijk van de ruggenprik kwam. De weeenopwekkers werden langzaam ingezet en de ruggenprik werd uitgezet. Toen ging het heel snel na de 10 cm de gynaecoloog kwam er aan. Ik mocht bijna persen. Intussen hoorde ik een vrouw in een kamer verderop keihard schreeuwen en krijsen en paniek kwam in me op toen ik dacht ojee dat moet ik ook allemaal nog doen. Mijn man hoorde ik fluisteren in mijn oor: niet naar haar luisteren je doet het goed. Gynaecoloog vertelde nog zonder schreeuwen kan je meer kracht zetten en dat klopte in een paar keer persen was ze er naar een knipje eruit rond 11:15. We hoorden dat het een meisje was van de gynaecoloog en Romijn werd bij me neergelegd eerste wat ik dacht was wat is ze mooi en zo klein. Ze bleek 3260 gram en 47 cm dus inderdaad een stuk kleiner dan Romijn. Intussen schreeuwde die vrouw overigens nog alles bij elkaar maar ik had het gelukkig gehad. Ik werd gehecht na de placenta eruit was en ik hoorde de kinderarts ons nog vragen is er een 20 weken echo geweest. Ja die was er geweest. Maar omdat we niks hoorden gingen we er vanuit dat alles goed was. Ze hielden haar en mij in gaten. We lagen niet bij elkaar op de kamer dus ik liep naar haar kamer voor borstvoeding. Ging meteen goed zitten even pijnlijk misschien vertelde me de lieve verpleegkundige maar je bent sneller van de pijn af. En ze had gelijk. Bij de borstvoeding viel me op dat Romijn snel moe was viel snel in slaap maar dacht mischien in combi van mijn koorts en de bevalling samen niemand zei er ook wat van. 

Bleef er die nacht nog slapen die ochtend douchte ik me nog even temperaturen buiten was gelukkig wat gezakt en dacht vandaag lekker naar huis gynaecoloog kwam en gaf me ontslagpapier mijn man gebeld dat hij ons vast zo op kon pikken. Tot dat er een verpleegkundige bij de deur stond er was iets niet goed met Romijn. Zuurstof kregen ze niet goed en ze werd steeds blauw. Er moest een  hartecho gemaakt worden. Ik er heen mijn man was er nog niet en met een 1 blik zag de arts pulmonaal stenose lijkt zo in eerste instantie niet ernstigs maar we kunnen haar hier niet helpen. Er komt een ambulance deze kant op en die brengt jullie 2en naar het UMCG in Groningen....