Welkom, Kleine Nyjah!

Ik kon maar niet in slaap komen, ik zette een natuurdocumentaire op, terwijl ik die nooit interessant vond. Maar ja, naar kleine baby pinguïns kijken, was toch beter dan toegeven aan de pijn die ik op dat moment voelde. “het zijn vast voorweeën"

Ik had inmiddels in de afgelopen dagen al 3 cm ontsluiting, en een paar keer vals alarm. Ik dacht daarom dat dit gevoel er gewoon bij hoorde.
Ik had wel mijn weeën-app paraat om af en toe te timen, voor het geval dat.

Ik kijk naar links en zie Danny daar heerlijk slapen terwijl ik nog steeds wakker ben en niet eens meer een comfortabele positie kan vinden.
Ik was lichtelijk geïrriteerd maar probeerde me te focussen op de baby pinguïns.
De tijd tikte weg en Danny opende zijn ogen. “Goedemorgen schat, ik heb dus de hele nacht niet geslapen” zei ik.

“Gaat het vandaag gebeuren?” vraagt een nogal slaperige Danny.

"Nee, ik denk het niet, ik heb gewoon voorweeën" zei ik terug.

Om 9 uur belde ik toch maar mijn moeder om even de stand van zaken te bespreken.
Tijdens het gesprek vertelde ik wat ik voelde en toen kreeg ik een voorwee.
“Nou, Selena, volgens mij is dit het échte werk. Ik zou de verloskundige toch maar even bellen”

Na een uurtje of twee kwam de verloskundige langs en checkte mijn ontsluiting. “Je zit nog steeds op 3,5 centimeter, maar ik denk dat het beter is om je vliezen te breken, omdat je dit niet nog een aantal dagen zo gaat volhouden.”

Daar was ik het helemaal mee eens, na een nacht zonder slaap, al een aantal dagen last van weeën , en ook al gestript te zijn-wat niet had geholpen, was ik klaar om mijn kleine meisje te ontmoeten en ook gewoon klaar met zwanger zijn.

Mijn moeder was ondertussen al onderweg naar mijn huis. Mijn vliezen werden gebroken en de verloskundige vertelde mij dat ze over een paar uurtjes weer terug zou komen om te kijken of het nu wel ging vorderen.

Mijn moeder was aangekomen en de verloskundige was net een kwartiertje weg, en toen barstte er echt een bom.

Mijn weeën veranderden ineens in een weeënstorm in mijn rug, buik en benen. Ik kon niet meer van m'n bed afkomen en raakte telkens bijna in paniek van de pijn.

Mijn moeder probeerde me te helpen met het zuchten maar het lukte bijna niet.
Dit was echt de ergste pijn die ik óóit had gehad, en nu leken die voorweeën echt peanuts.

Ik had helemaal niks gegeten en kon dat ook niet meer, en na een nacht van geen slaap was ik in een uurtje al helemaal uitgeput. Mijn moeder is een echte veteraan en heeft al 4 gezonde kinderen op de wereld gezet, ze wist dus wel dat ik vandaag zou bevallen van mijn dochtertje en dat het nu rap ging.
Ik besloot onder de douche te gaan om te kalmeren en ondertussen zei mijn moeder tegen Danny dat het beter was als hij nu de verloskundige ging bellen, want dit ging niet lang meer duren.

De verloskundige zat nog in een andere bevalling en vertelde ons om naar het ziekenhuis te gaan.
Iets wat onmogelijk klonk in mijn oren.

Tussen de weeën door kleedde ik me aan en telkens bij een nieuwe wee viel ik op de grond.
Ik kon gewoon helemaal niet meer de weeën opvangen als ik stond en moest op mijn handen en knieën gaan zitten. 
De zus van Danny en haar man brachtte ons naar het ziekenhuis, ze appte dat ze er waren en ik wachtte totdat de wee weer voorbij was om naar de auto toe te kunnen.

Ik had mezelf zo voorgenomen om met mijn haren gedaan, make-up op, en in een prachtig satijnen gewaad te bevallen. Nou, in tegenstelling.
Ik had Danny's kleren aan , ik liep op badslippers en met een halve knot die meer op een vogelnest leek.

“De wee is voorbij mam, snel! Nu, rennen!”
Wij wonen in een appartement met aardig wat trappen en ik moést die trappen af voordat de volgende wee kwam.

Dus daar ging ik, alsof ik een marathon rende , met een dikke buik die trappen af. Ik moest er zelfs een beetje om lachen.
En ja hoor, precies toen ik helemaal beneden was stortte ik weer in. Daar lag ik dan, midden op de dag, eruitziend als een zwerver, te creperen op de trap buiten.

Wee voorbij.
Hup die auto in en snel naar het ziekenhuis. De man van Danny's zus reed zo netjes en rustig als hij kon, maar ik lag me toch de vloeken op de achterbank. Tussendoor zeg ik nog eventjes “sorry” en dat ik het niet echt zo bedoel.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis wordt ik in de rolstoel naar boven gerold, het ziekenhuis was super druk, hoe kan het ook anders, het was 2 uur 'smiddags. Wát een timing.

Ik had in mijn bevalplan opgenomen dat ik absoluut geen pijnbestrijding wilde , maar aangekomen in de verloskamer is dat het enige wat ik kan zeggen. “Geef me maar pijnbestrijding, geef me die prik, ik kan dit niet aan!!!”

Ik zat toen gelukkig al op 8.5 centimeter dus ik was er bijna! Zo dacht ik er toen niet over.
Ik probeerde nog op zo’n skippybal te zitten, maar dat lukte ook niet, dat ding rolde overal naar toe en ik stootte ook nog is mijn knie .
Ik werd echt super geïrriteerd op alles en iedereen.

Ik besloot om daar ook maar in de douche te gaan, en Danny masseerde heel hard mijn rug, zodat ik de rugweeën wat minder voelde.
Mijn verloskundige was nog in de kamer naast mij, bezig met een andere bevalling. En toen hoorde ik een huiltje... uit de andere kamer!!!

Ik werd even zó emotioneel, ik was blij voor de mama naast mij, ik besefte me dat in een paar uur ik ook mijn kindje zou horen huilen , voor de allereerste keer.

Eindelijk zat ik op de 10 cm ontsluiting en begon het echte werk! Maar dat wilde maar niet opschieten. Elke keer lukte het weer een beetje, en dan toch schoot ze weer een beetje terug naar boven.

Telkens werd er naar haar hartje geluisterd om te kijken of het nog wel goed ging, aangezien de pers fase maar niet wilde vorderen.
Elke keer als ik haar sterke hartje stevig door hoorde kloppen voelde ik weer een soort kracht, terwijl ik eigenlijk echt niet meer kon. Ik was helemaal op.
We deden dit samen, Nyjah en ik gaven ons alles.
De verloskundige vertelde mij dat als het nu niet zou gaan gebeuren, de dokter er bij zou moeten worden gehaald.
Toen ik die woorden hoorde, dacht ik bij mezelf, nu moeten we het gaan doen! Ik wil dit samen doen, zelf, en zonder hulp. Ik wéét dat ik dit kan.
Ik kreeg een soort oerkracht, kneep mijn ogen dicht en perste nog twee keer mee met de weeën.

Ik opende mijn ogen, en toen zag ik haar, mijn kindje. Ik hoorde haar huiltje, haar prachtige stem. Ze was zo mooi, ze was en is echt perfect. Ik begon gelijk te huilen en zei hoe trots ik op haar was. Dit was het allemaal waard.
Alle pijn verdween meteen en ik voelde me echt on top of the world.

Ik was nu echt een mama. En vanaf deze dag was mijn leven nooit meer hetzelfde als voorheen.

Welkom, kleine Nyjah!