De vierde bevalling

Zondag avond 1 augustus zit ik beneden op de bank en heb ik af en toe een beetje voorweeën. Gezien ik dat al de hele week een beetje heb gehad, denk ik dat het nu weer niks is. Maar stiekem hoop ik dat het begonnen is. Rond een uur of 23.00 gaan we naar bed. Ik ben onrustig, ik kom niet in slaap. Ik ga even een sudoku doen. Ineens krijg ik een wee. Ik bekijk het even aan en puzzel nog even verder. Soms dommel ik nog even wat weg. Ze komen soms om de 5 minuten, soms om de 2 minuten. Het is wisselend, maar ik weet dit is het nog niet. Ik probeer nog wat te slapen. Tegen 03.30 ga ik naar de wc, daar verlies ik een beetje bloed. Terug boven, maak ik Henriko wakker. En vertel dat ik nog niet echt heb geslapen door wat voorweeën en dat ik net op de wc bloed verlies had. We besluiten om het ziekenhuis te bellen, aangezien we hadden afgesproken mocht ik wat voelen moest ik gelijk bellen. Omdat de 3de bevalling een keizersnee was moet ik naar het ziekenhuis om daar te bevallen.

Ik bel het ziekenhuis er neemt een vriendelijke vrouw op en ik doe mijn verhaal. En door de corona omstandigheden moet ze ook van ons weten of we verkouden zijn of dat we in contact zijn geweest. We mogen die kant op komen.

Om 3.46 bel ik Kimberley wakker om te zeggen dat ze onze kant mag opkomen. Zodra zij is gearriveerd gaan Henriko en ik naar het ziekenhuis. Ik heb nog steeds lichte weeën om de 2 á 5 minuten. In de auto stopt het gelukkig niet. In het ziekenhuis krijg ik een kamer aangewezen en word ik een half uur gemonitord om te kijken hoe het met de baby gaat en mijn weeën. De baby maakt het goed. De weeën blijven gelukkig komen. Na een half uur haalt de verpleegkundige me weer van de monitor af. En wil ze even voelen of ik al ontsluiting heb. 2/3 cm heb ik. Kijk het begin is er, waar ik nog maar heel weinig moeite voor heb hoeven doen. We besluiten te wachten tot 8.00 en daarna kijken we verder. We hopen dat het doorzet. 

Maar om 6.00 nemen de weeën helaas af. En om 7.00 heb ik helaas helemaal geen weeën meer. Ik heb zelfs nog een poosje geslapen. Om 8.30 komt er iemand van het personeel om het hoekje kijken. Het duurde wat langer omdat ze eerst de overdracht moest doen. We bespreken wat we het beste kunnen doen, gezien het gewoon een valse start is. Ze is bang dat als ze me naar huis stuurt dat het thuis gelijk door zet. Ik vertel haar dat ik om 11.30 een afspraak heb staan om weer op controle te komen, zodat ze me eventueel zou kunnen strippen. De verloskundige vertelt dat die afspraak dan niet hoeft door te gaan en dat ze me nu wel gelijk wil strippen. Ik denk prima.

Zo gezegd zo gedaan. Ze gaat me strippen. En met dat ze daar mee gaat beginnen breken mijn vliezen en heb ik ineens 4 cm ontsluiting. Nu moet ik in het ziekenhuis blijven en vertelt ze vandaag worden jullie opnieuw papa en mama. Maar ik kan het nog niet geloven. Ik word aan de CTG gelegd en over een half uur komt ze terug om te kijken of het doorzet. Anders word ik ingeleid, gezien ik ook al 41+2 ben. Ze is de kamer nog maar net uit of de weeën beginnen, nu voel ik zelf ook dat het echt begonnen is. En ga gelijk lekker onder de douche, om daar mijn weeën op te vangen. Zo nu en doen komt de verloskundige om het hoekje kijken. Daar heb ik weinig van mee gekregen. Tussendoor is er nog wel gevraagd of er een leerling jongen mee mocht kijken. Prima, ook zij moeten de mogelijkheid krijgen om het te leren.  

De weeën zijn goed op te vangen, de verloskundige ziet aan mij dat de baby snel geboren word. Ik zit helemaal in mijn eigen bubbel. Een uurtje later ga ik onder de douche vandaan, sta ik nog wat voor het bed. En om ongeveer 10.45 mag ik al persen. Een goede hap lucht en persen. Even wachten en weer een hap lucht en persen. Om 11.05 is onze zoon Niek geboren.

Weer een snelle bevalling, maar wauw wat voel ik me gelijk goed na mijn bevalling. Ik ben zo trots op mezelf. Ik mocht weer opnieuw mama worden. Zo dankbaar, dat Niek in ons leven mocht komen.