De verschrikkelijkste en mooiste dag van ons leven

Zaterdag ochtend 9-8-2014 braken om 6.00 uur in de ochtend mijn vliezen. Dit was de tijd waar ik al een poosje naar uit keek (gek genoeg ;-)) mijn zwangerschap verliep niet bepaald vlekkeloos. Een maand voor deze zwangerschap had ik een miskraam gehad. Ik was toen ongeveer 7 weken zwanger. Al snel bleek ik weer zwanger en was ik eigenlijk bijna altijd in angst dat het weer mis zou gaan. Ik was de hele zwangerschap misselijk en moest regelmatig spugen en vanaf 20 weken werkte ik alleen nog maar een paar uurtjes boventallig wegens bijna constante harde buiken. Al met al zag ik niet op tegen de bevalling en keek ik er meer naar uit om niet meer zwanger te zijn (al zou ik het getrappel wel echt missen).

Dus daar kwam de ochtend dat mijn vliezen braken! Ik draaide me het bed uit (was zo rond dat normaal opstaan al een poos niet meer ging :-)) en hoorde allemaal gekletter op het laminaat... Mijn vriend snel het bed uit om handdoeken te halen en allebei zijn we blij en uitgelaten. Al maanden grap ik over mijn zin in een prosecco en nu lijkt het er toch op dat we snel kunnen gaan proosten op de geboorte van ons meisje en maken we hier veel grapjes over.

Na ongeveer een half uur beginnen ook al flink de weeën in te zetten en eigenlijk komen ze al snel om de 5 minuten en houden ze een minuut aan. Dus om 9.00 uur de verloskundige gebeld en die zou snel komen. Rond 10.30 kwam ze en vond ze dat ik nog niet genoeg pijn liet zien tijdens het opvangen van mijn weeën dat ze eigenlijk nog niet wilde kijken naar de ontsluiting. Ik had wel degelijk veel pijn maar vond dat ik me niet moest aanstellen aangezien het nog wel een poos zou gaan duren en nu al gaan gillen zou niet veel zin hebben. Wel wilde ik graag dat ze zou kijken hoeveel ontsluiting ik had (zo had ik ook een beetje een idee waarvoor ik het deed) en tot haar verrassing had ik al dik 3 cm ontsluiting! Wat fijn, dacht ik nog! Uiteindelijk rond 14.00 had ik 5cm en gingen we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen kreeg ik snel een handpompje aangezien ik vanaf ongeveer 6.30 al weeën om de 5 min had. In mijn geboorteplan had ik aangegeven dat dat mijn enige vorm van gewenste pijnbestrijding was (ik had een duidelijke angst voor ruggenprikken, een angst die nog waarheid zou gaan worden) 

De ontsluiting bleef lang hangen op 5 cm en kreeg ik rond 18.00 weeën opwekkers waardoor de weeën elke minuut kwamen en de ontsluiting weer meer op gang kwam... Toen kwamen ze erachter dat behalve dat mijn dochter erg groot zou zijn ze ook als sterrenkijker lag dus kreeg ik alsnog een ruggenprik en heb ik uren op mijn zij gelegen om te kijken of we haar nog gedraaid kregen. 

Met 10 cm ontsluiting lag zij nog niet ingedaald en was ze ook niet gedraaid maar toch heb ik een half uur geperst om het te proberen. Toen de kleine meid duidelijk niet ging komen en er ook stress van kreeg werd ik klaar gemaakt voor een spoedkeizersnee. 

Eenmaal in de operatiezaal kreeg ik de ruggenprik voor de keizersnee en dit ging finaal mis... Ik werd gelijk misselijk en kon niet meer inademen zodra ik werd neergelegd. De paniek was groot en ik viel eigenlijk gelijk weg, ik kreeg een kapje op en kon iedereen wel horen maar kreeg mijn ogen niet meer open. De anesthesist vroeg of ik mijn vriends hand wilde knijpen en dat deed ik voor mijn gevoel heel erg hard maar mijn vriend gaf aan dat hij bijna niks voelde. Uiteindelijk hebben ze me onder narcose gebracht en was ik zo in paniek doordat ik niet kon ademen dat ik dacht dat ik dood ging en nooit mijn kleine meisje zou ontmoeten. Dit spookt tot op de dag van vandaag veel door mijn hoofd. 

Op 10-8-2014 om 00.50 is Jade ter wereld gekomen met 4310 gram en 53 cm. Haar aparscore was een 3 en ze moest met papa en de kinderarts mee. Mijn vriend was helemaal in shock en wilde eigenlijk niet weg bij mij omdat hij niet wist hoe het verder met mij ging. 

Uiteindelijk moest hij mee en gelukkig ging het snel goed met Jade die veel vruchtwater door alles had binnen gekregen. 

Ik heb haar nooit geboren zien worden (iets waardoor ik haar tot op de dag van vandaag moeilijk los kan laten) en heb haar pas rond 3.30 voor het eerst gezien. Ze kreeg op de neonatologie een fles van papa en mijn bed werd erbij gereden en ik... Kon alleen maar sorry zeggen voor wat ik de huilende papa had aangedaan, die natuurlijk zei dat ik hier niks aan kon doen. Hij zei ook duidelijk dat hij dit nooit meer wil meemaken (begrijpelijk ook, hij had mee gezien dan ik, aangezien ik op het einde onder zeil was) 

Ondanks dit flinke verhaal ;-) zijn we gezegend met het meest tevreden kindje ever!! Blije en tevreden baby en nu een blije en tevreden dreumes. In het ziekenhuis vertelden de dames van de verpleging dat ik zo'n tevreden kind wel had verdient na deze horror bevalling (woorden van het ziekenhuis). Nog steeds weten we niet zeker wat er verkeerd is gegaan maar waarschijnlijk hebben ze de ruggenprik te hoog geprikt. Waar mensen werken worden fouten gemaakt en ik heb dit nooit iemand kwalijk genomen. 

En onze lijf zin is nu geworden: 'For you a thousand times over' omdat ik dit voor haar nog duizend keer zou overhebben!