De verloskundige had haast

Mijn bevalling had alles wat ik wilde.  Een thuisbevalling in bad. Samen met mijn vriend, onze oudste zoon en mijn beste vriendin. Maar wat ik ook wilde was zoveel mogelijk rust na de geboorte.  Je weet wel lekker minstens een uur samen in je bubbel. Mijn eerste bevalling was in het ziekenhuis en had ik als heel hectisch ervaren.  En nu wilde ik dus rust, samen met mijn vriend, onze zoon en kersverse dochter. 

Goed, de ontsluitingsfase ging redelijk vlot. Rond half 8 in de ochtend kwam de verloskundige om te meten en zat ik op 5 cm. Ze zei dat ze rond half 10 terug zou komen.  De meeste tijd had ik de weeën onder de douche opgevangen en tegen half 10 ben ik in bad gestapt.  Iets na half 10 kwam de vk en begon me te toucheren. Ik had geen idee hoever ik was en het enige wat ze zei was: "Ik voel nog een randje, pers eens even"  Ik begreep niet wat ze bedoelde. Ik was natuurlijk volledig ontsloten, maar dat kwartje viel niet. Ik had ook verwacht dat ze zoiets zou zeggen als je bent op 10 cm, je mag gaan persen.  Dus er ontstond onduidelijkheid en ondertussen bleven de pijnlijke weeën komen en ik raakte ik volledig in paniek. Ze had door waarschijnlijk door dat ik het kwartje niet was gevallen en zei toen je bent zover je mag gaan persen.  En toen ging haar telefoon en liep ze bij me weg. Ja echt waar mensen, op het moment dat ik haar nodig had, dat ik geruststelling nodig had, liep ze bij me weg om haar telefoon op te nemen. En ze bleef zeker 5 minuten weg. Ondertussen ik maar die weeën weg blijven puffen, want weet ik veel. Alles was zo hectisch en onduidelijk. Dus na een tijdje kwam ze terug bij me en gaf ze me duidelijke instructies. Oke, dacht ik, hier kan ik wat mee. 10 minuten persen en daar was ons meisje.

Normaal gesproken bij een thuisbevalling wordt de kraamzorg ingelicht zodat zij iemand kunnen sturen die kan assisteren bij de bevalling en daarna. Ik had van te voren nog gevraagd aan de vk ( een andere dan die bij de bevalling aanwezig was )of we zelf moesten bellen of dat hun dat deden. Dat zouden hun regelen. Nou de vk had dus helemaal niet de kraamzorg gebeld. En de reden dat ze tijdens mijn bevalling weg liep om de telefoon op te nemen was omdat ze op een andere plek ook, op het zelfde moment ook nog een andere bevalling had. En blijkbaar kwam het niet in haar op om de hulp in te schakelen van een collega verloskundige.  En dus werden mijn vriend en beste vriendin aan het werk gezet.  Mijn vriend om in huis vanalles te regelen wat normaliter dus de kraamverzorgende zou doen en mijn vriendin moest maar met het kraambureau gaan bellen. Het was een grote hectiek. Drie minuten na de geboorte kreeg ik ongevraagd,  een of andere injectie in mn been gezet, zodat de placenta snel geboren zou worden.

Ja, ik genoot van mijn meisje in mijn armen. Ik was op slag verliefd en alle pijn direct vergeten. Maar samen met mijn gezinnetje in alle rust genieten van elkaar, dat kreeg ik niet. Niet omdat het nu even anders liep, niet door onvoorziene omstandigheden, maar omdat mijn verloskundige daar geen tijd voor had.  En dat knaagt nog steeds. Dus hoop ik dat ik het via deze weg een beetje van me af heb kunnen schrijven en misschien door mijn verhaal te delen hoeven andere vrouwen dit niet mee te maken.