"De verdoving werkte niet; ik heb alles gevoeld"

Vorig jaar oktober was ik uitgerekend. Ik zou sowieso in het ziekenhuis bevallen vanwege een hoog bmi. Dat hoge bmi was ook de reden dat ik ingeleid zou worden en dat ik preventief een ruggenprik zou krijgen. Dit omdat de anesthesist dan genoeg tijd had om de ruggenprik te zetten en al stond, mocht er iets niet goedgaan.

Ik zou op vrijdag ingeleid worden, dus de dag ervoor op donderdag mochten we al naar het ziekenhuis voor het plaatsen van een ballonnetje. Ik had toen 1 centimeter ontsluiting, maar het plaatsen van de ballon lukte niet. Twee verpleegkundigen en de gynaecoloog hebben het geprobeerd, maar helaas ging het niet. Het deed wel ontzettend veel pijn.
Daarna wilden ze het met tabletten proberen, maar moest ik een nachtje in het ziekenhuis blijven. Mijn man mocht gelukkig ook blijven. De dag erna bleek dat de tabletten niks hadden gedaan, nog steeds 1 centimeter ontsluiting. We mochten weer naar huis want vanwege weekend en personeelstekort wilden ze liever niet dat ik in het weekend zou bevallen. Het ziekenhuis uitlopen met een lege maxicosi en wel gefeliciteerd worden was een gekke ervaring.

Op zaterdag heb ik vooral veel op de bank gelegen, er waren wel wat krampen aanwezig.
Op zondagochtend mochten we ons weer melden in het ziekenhuis. Daar bleek ik nog steeds 1 centimeter ontsluiting te hebben. Ze wilden weer proberen om een ballonnetje te plaaten en gelukkig lukte het deze keer wel. Omdat dat goed ging, mocht ik weer naar huis. Maandagochtend mochten we ons weer melden. Helaas had ik toen nog steeds maar 1 centimeter, dus er was nog niet veel gebeurd. Dan maar weer naar huis. 

Maandagavond viel het ballonnetje er weer uit, dus dinsdagochtend weer terug naar het ziekenhuis. Daar bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben en mochten we blijven. Om half 12 werd de ruggenprik gezet en kreeg ik weeënopwekkers die om de 2 uur werden opgehoogd. 's Middags konden ze mijn vliezen breken en bleek dat de baby in het vruchtwater gepoept had. Ondanks dat ik flink weeën had, vorderde de ontsluiting niet en had ik om 20.00 uur 's avonds pas 4 centimeter. 

In overleg met de gynaecoloog hebben we toen tot 22.00 uur geprobeerd om de weeënopwekkers om de 20 minuten op te hogen om te kijken of dat wat deed. Ik belande in een weeënstorm die ik, ondanks de ruggenprik, heel goed voelde. Ik heb toen ook aangegeven dat ik het op deze manier niet vol kon houden. Om 10 uur bleek ik nog steeds 4 centimeter te hebben. De baby liet ook dipjes in de hartslag zien. Toen hebben we besloten om een keizersnee te doen. 10 minuten later was ik op de OK, mijn man mocht er gelukkig bij zijn. 

Op de OK stond er gelijk 15 man om me heen vanalles te doen. Toen kwam de keizersnee en bleek dat de ruggenprik niet goed was werkte en heb ik alles gevoeld. Dat deed zo ontzettend veel pijn, ik kan het niet met een andere pijn vergelijken. De anesthesist zat naast mij en zei dat ik het ergste bijna had gehad. Maar ik had zoveel pijn dat ik in een soort shock was en niks kon zeggen. Aan de andere kant zat een man die vroeg wat er was, maar daar kon ik ook geen antwoord op geven. Mijn man stond achter mij en zag dat ik veel pijn had. Ook de gynaecoloog zag dat, want ik bewoog schijnbaar veel met mijn benen. Ze hebben de ruggenprik nog opgehoogd maar dat deed niks. Ook het lachgas wat ik daarna kreeg deed niks. 

Ik heb gelukkig wel mijn dochter geboren zien worden. De gynaecoloog gaf aan dat hij op deze manier niet verder kon, dus ben ik na de geboorte onder volledige narcose gegaan. Mijn man is al die tijd bij onze dochter gebleven, ze deed het gelijk heel goed!

10 minuten nadat ik op de OK was, is onze dochter geboren. Ze heeft bij mijn man op de borst gelegen tot ik weer terug was, dat was zo'n anderhalf uur later.

We mochten gelukkig al vrij snel weer naar huis en het herstel verliep vrij vlot vond ik zelf.
De roze wolk was er niet. Ik heb dagen lang het gevoel gehad dat onze dochter een baby was die bij ons logeerde en op den duur weer wegging. Ik heb ook vaak het gevoel gehad dat ik niet wist wat ik met haar moest doen.
Dat gevoel is met de tijd wel veranderd. Ik hou ontzettend veel van haar en kan me moeilijk voorstellen dat ik dat in het begin niet voelde.

Er zijn veel foto's gemaakt van de bevalling, dat heeft me wel geholpen, maar ik vind het nog steeds moeilijk om ze te zien. Datzelfde heb ik met het zien van beelden van bevallingen.

Trending op Mamaplaats: Samen kozen we een outfit voor haar uitvaart