De tweede bevalling makkelijker dan de eerste? M'n neus – Deel 2

Weer een kwartier later hield ik het niet meer en voelde ik enorme druk op mijn onderkant waar ik geen controle meer over had. Dat gevoel herkende ik maar al te goed…beginnende persweeën. Weer een andere verloskundige kwam binnen en vroeg of ze bij me mocht voelen. Ondanks dat het pas zo kortgeleden was zei ik” JA!! ‘En boem toen had ik 9 cm ontsluiting. In drie kwartier tijd was ik dus zo’n 5 cm verder gekomen. Geen wonder dat de weeën zo heftig voelden en ik ze moeilijk op kon vangen! Iemand vroeg aan me hoe ik wilde bevallen, want het was bijna zover. “Op handen en knieën” antwoordde ik. Omdat het de vorige keer zo goed ging op die manier wilde ik het weer proberen. Alleen dan niet in een bad, maar op het bed. “Wil je je shirt niet uit?” vroeg iemand aan mij. Ik had nog steeds een T-shirt aan met lange mouwen. Ondertussen gutste het zweet van mij af en probeerde ik het shirt uit te doen. Met hulp lukte dat.

Ik probeerde met alle macht de weeën op te vangen en hoorde niet zo goed wat iedereen om mij heen zei. Het werd steeds drukker achter mij (in mijn meest oncharmante houding ever, maar who care’s!). Alleen Robin hoorde ik er bovenuit komen en hij herhaalde dan weer wat de gynaecoloog zei. Iemand gaf mij de opdracht om geen geluid te maken, want ik moest al mijn krachten gebruiken om te persen. Dat lukte gelukkig aardig. Jeetje oja zo voelde die pijn. Die ring of fire kwam voor mijn gevoel supersnel. Helaas kon ik het dit keer allemaal niet zo goed handelen. Het ging mij veel te snel allemaal. Maarja je hebt nul keuze, want je lichaam doet gewoon wat het moet doen en houdt er geen rekening mee of jouw hoofd al zover is.

Op een geven moment voelde ik de stemming in de kamer omslaan. Er werd verteld dat onze baby het moeilijk kreeg. Haar hartslag daalde en ze moest er heel snel uit. De navelstreng zat om haar nek gewikkeld en deze werd doorgeknipt terwijl het hoofdje stond (voor de mensen die deze term niet kennen: wanneer het hoofd ‘staat’ is alleen het hoofd uit je en moet je wachten met persen om alles een beetje op te rekken, zodat je met zo min mogelijk kleerscheuren uit te bevalling komt).

Toen de navelstreng was doorgeknipt, perste ik haar met al mijn kracht eruit. Ze werd voor me neergelegd terwijl ik daar nog op handen en knieën op het bed zat. Ik keek naar haar, maar ik kon niet geloven dat het voorbij was. Mijn lichaam leek nog helemaal niet klaar met bevallen, want de weeën bleven komen. Om 11:30 uur werd er voor het eerst gecheckt hoe ver ik was en om 12:45 uur was ze er.

Ik kan me het eerste moment dat ik Elodie zag nog heel goed herinneren. Ze had haar oogjes halfopen, maar lag slap op het bed. Dat duurde één seconde en toen werd ze alweer meegenomen. Ze werd helemaal blauw en kon nauwelijks ademen. Robin ging met haar mee naar een andere kamer. Deze kamer kon ik wel zien, want alle deuren stonden open. Ondertussen werd ik opgelapt en had ik uitzicht op mijn baby. Ik had haar nog niet eens aan kunnen raken. Het was deze keer geen mooi moment waarop we werden gefeliciteerd. De spanning was voelbaar en ze lag daar in een soort couveuse. Ze werd geholpen met ademen door middel van een zuurstofmasker op haar gezicht. Ik keek ernaar en voelde…niets. Werkelijk niets. Enkel mijn lichaam dat nog weeën produceerde. Mijn lichaam had kennelijk niet door dat er geen baby meer in zat. Het was net of ik naar een slechte aflevering van Grey’s Anatomy zat te kijken. Er stonden wel vijf mensen over haar heen gebogen. Zo’n mini mensje in een couveuse bedje. Was dat mijn kind? Het kwam gewoon niet binnen wat er zich voor mij afspeelde. Later hoorde ik dat dit een verdedigingsmechanisme van het menselijk lichaam is. Als er iets gebeurt wat zo heftig is, dan sluit het lichaam zich af en voel je letterlijk niks meer. Puur een overlevingsinstinct.

Robin stak een duim omhoog vanaf de andere kant. Vanaf toen kon ik ademen. Later hoorde ik van hem dat hij dit alleen maar deed om mij gerust te stellen. Het ging op dat moment nog helemaal niet goed met haar, maar hij wilde mij beschermen. De kinderarts die onze dochter hielp, feliciteerde Robin als eerste. Dit had ik allemaal niet meegekregen, omdat dit zich in de andere kamer afspeelde, maar van Robin wist ik dat die arts hem als eerste het gevoel gaf dat Elodie het ging redden. Nadat ze een kwartier was geholpen met zuurstof kon ze het zelf doen en werd ze EIN-DE-LIJK bij mij op de borst gelegd. ‘Hoe heet ze eigenlijk?’ Vroeg een verpleegkundige. ‘Elodie Mae’ antwoordde ik emotioneel.

Na een kwartiertje kwam de placenta eruit en werden de weeën eindelijk wat minder om uiteindelijk helemaal te stoppen. Ook dit keer had ik blijkbaar een grote placenta. Ik werd gehecht, wat vergeleken met de eerste bevalling niets voorstelde. Ik had slechts één hechting nodig. Peanuts dus.

Er werd een suikertest bij Elodie afgenomen en al snel bleek dat de uitslag veel te laag was: 0,9 en het minimum voor baby’s is 2,6. Weer werd ze meegenomen, maar dit keer naar een andere afdeling. Ze moest worden opgenomen op de afdeling neonatologie. Ze had in mijn buik door mijn suikerziekte zoveel suikers gehad, dat ze na onze lichamelijke scheiding een hele klap kreeg en haar suikergehalte niet zelf kon reguleren. Robin ging direct met haar mee en zei dat hij terugkwam zodra hij kon.

Uiteindelijk verliet iedereen de kamer en lag ik daar alleen. Holyshit wat was er net allemaal gebeurd? En waar is mijn kind? Is het wel goed met haar? In die tijd dat ik daar alleen was, hebben zich de zwartste scenario’ s in mijn hoofd afgespeeld. Was ze dood en durfde Robin het niet te vertellen? Kwam hij daarom niet terug? Ik werd gillend gek van mijzelf. Gelukkig kwam er na een aantal minuten (dat leken wel uren) iemand om mij te helpen om mezelf op te knappen en te douchen. Zij wist ook niet hoe het met Elodie was, maar ze verzekerde me dat ze mij snel zou helpen, zodat ik naar haar toe kon om het zelf te zien. Ik werd met bed en al naar de afdeling neonatologie gebracht. Op het moment dat ik Elodie op Robin zijn borst zag, brak ik. Alle spanning kwam eruit. Ze leeft nog!

Volgende blog: De eerste dagen op de afdeling neonatologie