De traumatische vroeggeboorte van mijn tweeling

Destijds woonde ik nog in Frankrijk, en tot aan 33wkn en 3 dagen verliep mijn zwangerschap bijna vlekkeloos, op wat misselijkheid en bekkenklachten na.

Ik had nog nooit een echte wee gevoeld, totdat het in één keer vanuit het niets begon.

Ik voelde ergens wel dat het niet goed was maar wilde het nog niet gelijk geloven en heb de hele nacht thuis in bad gezeten, in de hoop dat de weeën af zouden zakken.

Oh wat heb ik me daar achteraf ook schuldig over gevoeld; de verloskundige die zelf niet in de gaten heeft waar ze haar cliënten iedere dag over vertelt…

Uiteindelijk heb ik om 6h ’s ochtends toch mijn man maar wakker gemaakt om naar het ziekenhuis gegaan, nog in veronderstelling dat ik na een korte check up vast wel weer naar huis zou mogen, maar dat liep helaas toch anders.

Ik kwam aan in het ziekenhuis en had al 3cm ontsluiting.

Toen begon de ellende.

Ik wist van tevoren precies wat ik wilde; een zo natuurlijk mogelijke bevalling, zonder pijnstilling, het liefst in bad, in het kleine, fijne ziekenhuis waar ik nu was.

Maar een tweeling van 33 weken konden ze daar niet opvangen, dus moest ik naar het grote academische ziekenhuis waar ik zelf al mijn stages verloskunde had gelopen en waar ik zeker van wist dat ik daar niet wilde bevallen.

Maar nog helemaal beduusd van het nieuws dat de geboorte niet meer te stoppen, hooguit misschien een paar uur te rekken was, zei ik niks en liet ik me in de ambulance hijsen.

Ik weet nog hoe alleen ik me in die ambulance heb gevoeld, in paniek over hoe het nu zou lopen, ik had iemand nodig die mijn hand vasthield en zou zeggen dat het goed zou komen, maar in plaats daarvan was het personeel alleen maar aan het kletsen met elkaar en reed mijn man in de auto achter ons.

Bij binnenkomst in het grote ziekenhuis kreeg ik weeënremmers om de bevalling toch nog zo lang mogelijk te rekken en met de hoop dat de medicatie voor de longrijping van mijn kindjes zo in ieder geval nog de tijd zou hebben om zijn werk te doen.

Het werd toen gelukkig wel even een paar uurtjes wat rustiger.

De dienstdoende gynaecoloog kwam binnen en stelde me wel gerust, het was een goed gesprek en ik had wel het idee dat ze mij tegemoet wou komen in mijn wensen. Ondanks dat ik me haar vanuit mijn opleiding herinnerde als heel nerveus kam ze nu heel anders over en ik dacht daar wel op te kunnen vertrouwen.

Een andere gynaecoloog had me in de zwangerschap aangeboden dat ik hem mocht bellen als ik ging bevallen, maar ik dacht nee, dat is niet nodig, het voelt wel goed zo.

Na dit gesprek kon ik de situatie wat meer relativeren, het zou wel goed komen, de paniek ebde wat weg, en samen met mijn man kon ik even tot rust komen.

Tot aan de volgende ochtend, toen zetten de weeën toch door.

Ik werd naar de verloskamer gereden, en het eerste deel van de bevalling, tot aan het persen, verliep best rustig.

Ik had een fijne verloskundige, ik kon redelijk goed in mijn bubbel blijven en mijn wens om het zo intiem mogelijk te houden, alleen met mijn man, werd zoveel mogelijk gerespecteerd.

Ik had me wel laten overhalen om de ruggenprik te laten zetten, maar dan zonder verdoving erin, meer als toegang mocht dit echt nodig zijn, en dat was oké.

Maar vanaf het moment dat de volledige ontsluiting was vastgesteld leek het wel alsof de paniek in één keer toesloeg bij heel het personeel.

In Frankrijk wordt de geboorte van een tweeling altijd op de OK begeleid voor het geval dat er ingegrepen moet worden, dus ik werd daarheen gereden.

Ik kreeg te horen dat ze toch wat verdoving in zouden gaan spuiten want ja dat was dat toch echt wel het beste met een tweeling, en ik kon me daar niet tegen verzetten.

Ik kwam op die koude kille OK en ineens stond er 15 man om me heen.

Ik had nog zo gezegd, alleen het strikte minimale personeel, geen stagiaires, en toch stond de hele ruimte vol.

Ik werd op mijn rug op het bed gelegd en kon geen kant meer op, ik verstijfde helemaal, het gebeurde allemaal zo snel dat ik me nergens tegen kon verzetten, ik liet het maar gebeuren.

Mijn man moest via een andere deur de OK in dus kwam even later naast mijn hoofd in een hoekje zitten. Hij wist ook niet zo goed wat er allemaal gebeurde en kon er ook niet tussen komen.

Ineens moest ik snel starten met persen want de hartslag van één van mijn zoontjes daalde.

Maar het lukte niet, ik lag niet goed, ik was helemaal in paniek, ik voelde het allemaal niet goed en was helemaal de kluts kwijt.

Na 2 of 3 keer proberen werd er gedreigd met de forceps, want de kindjes hadden het blijkbaar echt zwaar.

De forceps werden geplaatst. Het deed ontzettend zeer, ik heb geschreeuwd dat ze moest stoppen.

“Maar je kan het toch niet voelen, je hebt net verdoving gehad!”

Het doet toch echt heel erg pijn wist ik nog uit te brengen. Toen kreeg ik nog een extra dosis verdoving, waarna opnieuw de forceps erin gingen.

Hoe het daarna allemaal verlopen is kan ik me niet helemaal goed meer herinneren, ik denk dat ik daar gedissocieerd ben, ik kon niet meer vechten of vluchten, dus gaf me over, ik liet het maar gebeuren.

Met een knip en de forceps werd mijn eerste zoon al snel geboren. Hij deed het naar omstandigheden goed maar gezien de termijn moest hij gelijk meegenomen worden.

10 min later, ook met de forceps, werd mijn tweede zoon geboren. Ook hij moest gelijk weg met de kinderarts.

Mijn man is toen op mijn verzoek met de kindjes meegegaan, want ik wilde dat er in ieder geval één van ons bij hen was, en ik zou me wel redden.

Daar lag ik dan, letterlijk na te shaken op de OK, bij te komen van wat er allemaal de laatste 15min gebeurd was.

En net zo snel als dat die 15 man in de kamer stonden waren ze ook weer weg, ik bleef daar alleen liggen, met de gynaecoloog en nog 2 of 3 andere mensen om me te hechten en de boel op te ruimen.

Dat stuk na de bevalling is allemaal heel vaag, ik weet het niet meer goed.

Ik weet alleen dat ik 2 uur heb moeten wachten voordat ik mijn kindjes (heel even) heb mogen zien.

Ondanks dat ik dit al zo vaak verteld heb word ik nu tijdens het schrijven weer emotioneel…

Daarna hebben mijn kindjes nog 3 weken in het ziekenhuis gelegen, (dat verhaal is voor een andere keer) waarna we eindelijk naar huis mochten.

Pas in de tweede zwangerschap kwam ik erachter dat ik nog een onverwerkt trauma had van de eerste bevalling.

Ik was vanaf de geboorte van de tweeling helemaal overgegaan in de zorgmodus en had mijn eigen gevoel opzijgezet.

Nu kwam er een intens schuldgevoel, gemis en angst naar boven.

Gelukkig heb ik toen alsnog hulp gekregen en een hele fijne helende 2e bevalling gehad.

Daarna, door mijn eigen ervaring en alle verhalen die ik tijdens mijn werk als verloskundige hoorde is mijn wens om anderen te helpen bij het verwerken van hun geboortetrauma gaan groeien.

Ondertussen is het mijn missie geworden; en ik hoop dan ook dat als je iets van herkenning vindt in mijn verhaal jij ook om hulp durft te gaan vragen…

Op naar een traumavrij moederschap!

Trending op Mamaplaats: DCIS: als er een sluipmoordenaar in je borsten zit