De stilte voor de storm

13 februari 2014. 's Ochtends samen met vriendlief naar de verloskundige geweest. Aangezien Barry geen rijbewijs heeft en ik echt niet meer achter het stuur pas met mijn enorme buik, heel stoer dat pokke eind gefietst. Onze kleine prinses doet het goed, maar het lijkt erop dat ze het nog veel te veel naar haar zin heeft in mijn buik. Geen voorweeën, helemaal niks en ik moet ook rekening houden dat ze pas na de uitgerekende komt die ligt op 28 februari.

Thuis heerlijk met de voetjes omhoog, kopje thee erbij en de opnames wegwerken, terwijl Barry naar zijn werk gaat. Mijn oma en moeder bellen nog. Ze beginnen wel erg nieuwsgierig te worden naar hun eerste (achter)kleinkind. Allebei hangen ze lichtelijk teleurgesteld op, dat ze nog een tijd op het kleine wondertje moeten wachten.

Als Barry terugkomt van zijn werk, kletsen we nog wat, voordat ik mijn vermoeide logge lijf,  met enorme in de weg zittende buik, naar bed sleep voor weer een nacht "from hell" mijn lijf vergaat van de pijn door de  bekkeninstabiliteit. Daarnaast 300x na de wc moeten is ook niet bevordelijk. 

We grappen nog wat over wat we kunnen doen om de weeën op te wekken, maar besluiten toch maar niet dingen uit te proberen, omdat ik bijna omval van de slaap.

Na een kleine 2 uurtjes slaap wordt ik wakker van de pijn en moet ook accuut naar de wc. Als ik terugkom van de wc, stap ik, in het reeds door bierkraten, verhoogde bed en plas in mijn broek. Hé, dat is raar ik kom net van de wc of zou dit toch....  nee, het blijft maar komen, dit zijn mijn vliezen.

Ik roep lichtelijk in paniek naar Barry, die zich naar boven haast. Mijn rots in de branding blijft gelukkig kalm, pakt de instructie lijst erbij. We controleren het vruchtwater, wat gelukkig helder is, aangezien er nog geen weeën zijn, duikt hij ook in bed, voor nog wat rust. Verloskundige hoeft pas 's ochtends gebeld te worden

En ik, ik kom 5 min later in een weeënstorm terecht, met een al snurkende partner naast mij