De start van...

In deze blogs vertel ik wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen periode en wat nu nog steeds speelt. 

Ik ben Marije en ben nu bijna 3 jaar getrouwd met Jorian. (Noem ik trouwens altijd Joor 😊 ). 

Hoe het allemaal begon…

20 februari 2020, de dag dat ik 25 weken en 6 dagen zwanger ben. Ik werk die dag door mijn bekkeninstabiliteit als (hulp)secretaresse in plaats van kinderverpleegkundige. Ook dit gaat me niet goed af en ik besluit samen met mijn teamleider om de volgende week 3 halve dagen op de neonatologie te gaan werken. Goed idee, dacht ik zo. Niet wetende wat me die avond te wachten stond.

Einde van de middag voel ik een pijnlijke scheut in mijn buik. Ergens wist ik dat dit niet goed was. Ik blijf even op bed liggen, maar na een halfuur en 4 harde buiken verder, besluit ik toch maar de verloskundige te bellen. Zij geeft aan dat het goed is om even in bad te gaan zitten, om te kijken of het met rust weg zou ebben. Eenmaal zittend in bad, ben ik om de 2 minuten weeën aan het wegpuffen. Ik bel de verloskundige. Ze schrikt. 'Kom zo snel mogelijk hierheen'. Joor is gelukkig ondertussen al thuis gekomen van het werken en helpt me met aankleden en na het (heel snel) smeren van een paar boterhammetjes rijden we naar de verloskundige toe. (Joor zei achteraf dat hij nog dacht dat we op de terugweg wel naar de Mac Donalds konden. Ha ha.)

In mijn hoofd spookt de gedachte al dat ik het niet zo lang meer gaat duren voordat we ons kindje gaan ontmoeten. De angst grijpt me naar de keel. "Ik ben nog geen 26 weken zwanger. Gaat ons kindje dit overleven?"

Eenmaal bij de verloskundige word ik onderzocht en vertelt ze dat ze mijn vliezen voelt. Ze hoopt dat het niet waar is, dat ze het fout heeft, maar dat ze wel het ziekenhuis gaat bellen. Half huilend rijden we (oké, vooral ik) naar het ziekenhuis toe, terwijl de paniek toe slaat.

In het ziekenhuis gaat alles in een sneltrein vaart. De gynaecoloog controleert met een eendenbek hoe het er voor staat en haalt het er direct weer uit. "Je hebt ontsluiting en ik zie je vliezen heel duidelijk. Ze puilen flink uit". Ergens verwachtte ik dit al, maar toch slaat dit nieuws in als een bom. Door mijn werk weet ik dat dit geen goed nieuws is: ons kindje gaat komen. Ik roep direct dat ik alles wil hebben, om de weeën te remmen en ons kindje zoveel mogelijk een kans te geven. Binnen tien minuten krijg ik longrijping, magnesium en weeënremmers toegediend. Echt top hoe dit geregeld werd!

Met blauwe lichten word ik vervoerd naar het Sophia kinderziekenhuis. Er komt zoveel op ons af. Er komen artsen praten over de overlevingskans van ons kindje. Ze vertellen ook dat ze inschatten dat ik die nacht zou gaan bevallen. Ze hopen het niet, maar zien het niet erg rooskleurig in. Wederom slaat de paniek toe, omdat ons kindje nog maar een paar uur longrijping heeft gehad. De artsen vertellen dat ze dit voor nu het liefste 24 uur ingewerkt willen hebben en dat ze daar hun hoop nu op vestigen. Het allerbeste zou zijn dat ons kindje nog 48 uur blijft zitten, zodat ik nog een 2e keer longrijping kan krijgen. Wat een spanning...