De roze wolk wordt zwart. Deel 3: heropname ziekenhuis

De bel gaat. S doet de deur open en ik lig nog kronkelend in bed. Gelukkig ligt F even te slapen.  Nadat de verloskundige boven is vertelt ze dat ze twijfelde of ze de ambulance moest bellen. Ik geef aan dat ik deze pijn helemaal niet herken. 

De verloskundige begint me te onderzoeken.  Normale hartslag, geen koorts. Geen extreem bloedverlies. Wel een zeer gevoelige onderbuik. Ze twijfelt of het een blindedarmontsteking is of dat ik een baarmoederontsteking heb. Het lijkt de verloskundige onwaarschijnlijk dat er een stuk placenta is achtergebleven omdat ik niet extreem bloed.  Ze neemt contact op met het ziekenhuis voor overleg met de gynaecoloog. 

Inmiddels komt ook de kraamzorg boven en schrikt als ze S en de verloskundige ziet. Ze komt meteen bij me zitten. Geeft wel aan dat ze erg schrikt als ze me zo ziet, want ze herkende me zo niet. Wat ik in een eerdere blog ook al geschreven heb, onze kraamzorg was echt een topper! Ze geeft me paracetamol en wat te drinken. Ik ben misselijk en wil eigenlijk helemaal niets. 

De verloskundige komt terug en geeft aan dat de artsen in de overdracht zitten en dat het nog wel een halfuur tot 3 kwartier kan duren voor ze teruggebeld wordt. S en de verloskundige zitten bij me op bed. F is inmiddels al wakker, en na overleg met de kraamzorg neemt zij F mee naar beneden. Het gehuil kan ik er op dit moment echt niet bij hebben. 

Na 3 kwartier gaat de telefoon van de verloskundige. De gynaecoloog wil me zien en onderzoeken.  Wat een domper, maar ergens wist ik ook dag dit niet goed zou zijn. De kraamzorg komt boven, ik geef F een dikke kus en vervolgens pakt S wat spullen voor me in. S belt ook mijn ouders op met de vraag of zij B willen halen. Die is daar gelukkig hond aan huid, dus als je al opa en oma zegt staat B al te kwispelen bij de deur. Wat gaan we met F doen? Meenemen naar het ziekenhuis, terwijl we beide geen  idee hebben wat er gaat gebeuren. De kraamzorg geeft aan dat F ook bij haar kan blijven totdat er wat meer duidelijkheid is vanuit het ziekenhuis. S en ik vinden dit goed.  We moesten wel een papier ondertekenen waarin staat dat als er iets gebeurd met F de kraamzorg niet verantwoordelijk is. Mijn moeder komt B met een uur ophalen. Achteraf hoorde we dat mijn moeder nog lekker met F heeft geknuffeld, de fles heeft gegeven en heeft gekletst met de kraamzorg. 

De weg naar het ziekenhuis, wat een verschrikking was dat. Alles doet zeer, kom amper de auto in. Eén maal in de auto hou ik me zo gespannen vast dat ik heen hobbels en heuvels voel. S parkeert de auto op de invalideparkeerplaats en haalt een rolstoel. Nou dat was de volgende hindernis, wat zitten die dingen toch laag. We komen aan bij de afdeling en ik hoor ergens dat er gezegd wordt ze mag naar de verloskamer. De verloskundige geeft aan dat ik net bevallen ben en dat ik kom voor een afspraak met de gynaecoloog. Ik was dus zo in me eigen wereld aan het puffen en zuchten dat ze dachten dat ik moest bevallen. 

Gelukkig ziet de verpleegkundige dat ik veel pijn heb en brengt mij naar een apart kamertje zodat ik niet in een overvolle wachtkamer hoef te zitten. Daarna wordt er wat bloed afgenomen, bloeddruk wordt gemeten,  temperatuur wordt gemeten en urine wordt nagekeken. Daarna komt de arts en gaat mij onderzoeken. Het liefste wl hij een inwendige echo. Ik schrik op en zeg dat ik net ben bevallen met behulp van de vacuümpomp en dat ik weet ik veel hoeveel hechtingen heb. Vriendelijk gezegd dat er echt even niets meer in gaat.  Hij moet lachen en begrijpt het. Er wordt een uitwendige echo gemaakt en zoals verwacht zitten er geen resten van de placenta. 

Ik krijg extra pijnstilling, kortwerkende morfine, en met een uurtje word ik wat licht en duf in me hoofd en lijken de scherpe randjes weg te ebben. Inmiddels zijn de bloeduitslagen binnen. Hoge ontstekingswaarden en witte bloedlichamen.  Hiermee is er nog niet uitgesloten wat er aan de hand is. Maar de arts geeft wel aan dat ik moet blijven voor antibiotica via het infuus. 

Ik word naar de kraamsuite gebracht, want ik ben nog een kraamvrouw en ik krijgt de eerste keer antibiotica. De arts geeft aan dat ik minimaal 48 uur moet blijven, maar dat F van harte welkom is om bij mij te zijn. Nou dat was dan weer een voordeel. S belt naar mijn moeder of B daar mag blijven zolang ik opgenomen ligt. Zoals verwacht geen  enkel probleem. Ook de kraamzorg wordt op de hoogte gebracht. 

S gaat naar huis om meer spullen te halen voor me en komt met F naar het ziekenhuis.  Het plan is om de abtibiotica zijn werk te laten doen en morgen weer opnieuw bloed te prikken om te kijken hoe het met de ontstekingswaarde is. Ik word vol gestopt met medicatie tegen de pijn. In de middag en avond komt er bezoek,  want ja iedereen wil de kleine meid bewonderen. 

De volgende dag, als de labwaarde bekend zijn, komt de arts me vertellen dat het gestegen is. Ze willen toch een inwendige echo gaan doen.  Hierop protesteer ik weer en hij zegt wederom dat hij het begrijpt.  Ik vraag de arts wat de meerwaarde is van een inwendige echo. Want gisteren heeft de uitwendige echo uitgewezen dat er geen placenta is achtergebleven.  De arts geeft aan dat ze op deze manier goed kunnen kijken naar de eierstokken, misschien dat die verdraaid zijn waardoor ik zoveel pijn heb. Hij acht dit onwaarschijnlijk. Ik word later die dag opgeroepen om te voor een echo van mijn buik om te kijken ik een blindedarmontsteking heb. Gelukkig is de verpleegkundige van de dag echt een schat en die neemt op dat moment de zorg van Fenna over. Wel fijn hoor dat ze bij me is, maar wat blijft ze huilen zeg. Ze slaapt zo weinig.  Ook de verpleegkundige geeft aan dat het door de bevalling kan komen. 

Nadat de arts overlegd heeft met de radioloog blijk ik ook geen blindedarmontsteking te hebben. Nou nog maar een dagje aankijken en de volgende dag weer bloed prikken. Als de verpleegkundige van de avond komt vindt zij F nog erg geel. Ze geeft aan dat ze wil dat hier de kinderarts nog even  komt kijken.  Rond een uur of 21:00 komt de kinderarts en zet een apparaatje op F haar voorhoofd. Omdat de waarde wat verhoogd zijn wil ze graag dat er de volgende 2 dagen bloed geprikt wordt bij F om te kijken of het stijgt of daalt. Prima, nu we er toch zijn.. Nadat het avondbezoek weg is ga ik proberen te slapen, maar jeetje wat is die kleine meid verdrietig zeg..

De verpleegkundig van de nacht komt haar ronde doen en vraagt hoe het gaat. Ik geef aan dat ik F erg verdrietig vindt. Ook zij ziet een verdrietige baby en stelt voor om F eens in te bakeren.  Met succes. Ze wordt rustig en slaapt. 

De volgende ochtend wordt er bij beide bloed afgenomen. Tijdens de visite is de arts er samen met de gynaecoloog, deze is niet zo begrippen en neemt me mee naar de onderzoekskamer en doet erg onvoorzichtig een inwendige echo maken. Wat de arts al dacht.. eierstokken zien er goed. Dus de arts stelt voor om de volgende dag een ct scan te maken van mijn buik. Ook komt de kinderarts nog langs en geeft aan dag de waarde van F gedaald zijn en dat verder bloedonderzoek niet meer nodig is. Toch nog goed nieuws,. Scheelt weer een prik bij die kleine meid. 

Het 'geluk' van opgenomen liggen in het ziekenhuis waar je werkt is dat de hele dag, naast familie en vrienden,  ook collega’s langs komen. Een fijne afleiding aangezien S gewoon moet werken. Iedereen knuffelt met F. 

De arts komt terug en zegt dat er morgen geen ct gemaakt kan worden omdat het geen spoed is. Ik ben stabiel, heb alleen hevige pijn in mijn buik waarvoor ik ook voldoende pijnstilling krijgt.  Ik snap dit. Ik had F thuis nog nooit in bad gedaan. S deed dat omdat ik nog niet zo mobiel was, we hadden met de kraamzorg afgesproken dat Ik dat het weekend zou gaan doen. Maar ja het liep niet zoals verwacht.. Dus ik vraag de verpleegkundige mij te helpen. Ik moet wel eerlijk zeggen, kraamzorg is toch wel fijner hoor. Ik moet alles aan de verpleegkundigen vragen, want uit zichzelf komen ze nergens mee, om eerlijk te zijn werd ik daar wel wat onzeker van. Nu denken jullie misschien, ze is verpleegkundige. Ja ik ben verpleegkundige op en reguliere verpleegafdeling.  Ik kan jullie alles over volwassenen en maag/darm/lever en chirurgie vertellen, maar baby's geen idee. 

Ik deed die dag F voor de eerste keer in bad en ze gilt het uit zoals ze de hele dag doet. Ik vraag me echt af of dit 'normaal' is. Maar ook deze verpleegkundige geeft aan dat ik me niet druk moet maken want het hoort er allebei. 

De dag van de ct scan is aangebroken. Eigenlijk best spannend... aan het einde van de dag komt de arts vertellen dat er verder niets te zien is in mijn buik dus dat het echt een baarmoederontsteking moet zijn. Gelukkig! Omdat na 4 dagen antibiotica mijn ontstekingswaarden nog steeds niet gedaald zijn vraag ik me af of we niet moeten wisselen van antibiotica.  De arts geeft aan dat hij het nog even aan wil kijken. 

De volgende dag wordt ern weer bloed geprikt  en eindelijk begint het te dalen. Van binnen doe ik een dansje. Ik vraag meteen of ik naar huis toe mag. Maar dat vindt de arts iets te enthousiast. De volgende dag wordt er nog 1x bloed geprikt en als het verder daalt mag ik naar huis toe. 

Tijdens de visite van de volgende dag geeft de arts aan dat de ontstekingswaarden verder gedaald zijn en dat ik naar huis toe mag. Wat ben ik blij, het is 24 december en ik hoopte met de kerst toch wel thuis te zijn. Ik krijg duidelijke instructies mee. Bij koorts of pijn terug. Ik krijg van de verpleegkundige nog extra pijnstilling mee zodat ik in ieder geval de feestdagen doorkom. 

Snel bel ik S. Zeg dat ik naar huis toe mag. Hij is nog aan het werk. Dus ik zeg dat ie alles moet laten vallen, want ik wil naar huis.  Een half uur later staat S in het ziekenhuis om me op te halen. 

Zo blij als ik was besef ik ook dat er geen kraamhulp meer is en dat ik er na de feestdagen echt alleen voor sta..