De roze wolk wordt zwart. Deel 1: de bevalling.

Na 's middags nog wat deuren geschilderd re hebben in huis sta ik te koken, want er komen vrienden eten. Zou wel eens het laatste etentje kunnen zijn met z'n 4en grappen we nog. Ik voel me prima, maar merk tijdens het koken dat ik vocht verlies. Ik naar boven en eenmaal daar besef ik dat dit wel eens vruchtwater zou kunnen zijn. Ik laat niets merken, want ja het eten staat op. En als ik nu zeg dat ik vocht verlies gaan onze vrienden ook naar huis toe. Inmiddels mijn vriend, hierna S genoemd, wel op de hoogte gebracht. S twijfelt nog of hij het niet gewoon moet zeggen maar ik zeg dat het prima gaat. Had ook nergens last van. Dus afgesproken dat we het na het eten wel zouden vertellen als ik klachten zou krijgen. 

Tijdens het eten valt het iedereen op dat ik niet zo'n trek heb. Ik eet niets, want ik weet dat de baby binnen een korte tijd geboren gaat worden! S en ik kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen weten we van elkaar dat HET gaat gebeuren. Inmiddels is het tijd voor het toetje en ik voel nog niets, behalve een hoop spanning voor het onbekende. Ik sta op om te plassen en ik voel een plopje in me buik. Voor ik iets doorheb stroomt het vruchtwater langs mijn benen. Het enige wat ik kan uitbrengen is volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Iedereen was verder relaxed en ik zeg nog "eet rustig het toetje op, Ik stap even onder de douche en dan kom ik nog koffie drinken met jullie". Onze vrienden vertrokken richting huis, wilden geen toetje of koffie meer. 

Daar stonden we dan.. ja wat gaan we doen. We hebben ook nog een hondje, hierna B genoemd,. We hadden afgesproken met mijn ouders dat als het zou gaan rommelen wij B naar mijn ouders zouden brengen. S belt naar mijn ouders. Die waren die avond gezellig uit eten samen. Ze waren bij het toetje. Hoe toevallig is dat.. S zegt dat ze rustig aan kunnen doen, want hij zet B gewoon thuis af bij mijn ouders. Op dat moment was mijn broertje ook thuis, dus die wist ook dat de bevalling begonnen was. Mijn ouders hebben geen toetje meer genomen en zijn meteen naar huis toe gegaan, want hun eerste kleinkind zou geboren gaan worden.

Toen S weer thuis was gekomen hebben we de verloskundige maar eens gebeld. De verloskundige kwam rond 22:00, controleerde mijn bloeddruk omdat deze tijdens de laatste controles aan de hoge kant was. Bloeddruk was prima, omdat het verder nog niet rommelde adviseerde de verloskundige ons lekker te gaan slapen. Het kon nog wel 24 uur duren. De verloskundige was de deur nog niet uit of het begon te rommelen. Voordat ze weg ging vertelde ze nog dat het niet nodig was om de eventuele weeën te klokken, want echte weeën voel je wel . S en ik bleven nog even tv kijken, want moe waren we niet. Het daaropvolgende uur begon ik, volgens S, wat meer te puffen en te zuchten. Na een uur zei S dat het echt wel regelmatiger kwam. Wist niet of ik wilde zitten/staan/lopen, dus tegen het advies in van de verloskundige toch maar gaan klokken. Oeps 22 weeën in 1 uur, toch de verloskundige maar weer gebeld. 

Uiteindelijk om 01:30 de verloskundige gebeld. Ze kwam langs, maar moesten nog even wachten op de verloskundige in opleiding. Tijdens een van de laatste gesprekken met de verloskundige werd er gevraagd of er een verloskundige in opleiding bij mocht zijn. Ik vond dat geen probleem, iedereen moet het leren. Uiteindelijk was iedereen er en werd ik gecontroleerd. 2cm pas. Dat was een tegenvaller.  De verloskundige vertelde me dat dit al goed was. Ze deed een voorspelling en vertelde dat de ontsluiting ongeveer 1cm per uur gaat. Wij een snel rekensommetje gemaakt. Zou betekenen dat we einde van de ochtend onze dochter mogen ontmoeten. De tijd kon mij niet snel genoeg gaan natuurlijk. We keken al maanden uit naar dit moment en vandaag zou het dan echt gaan gebeuren. De verloskundige vertelde dat we al richting ziekenhuis mochten gaan, maar we mochten ook nog thuis blijven. Uiteindelijk ervoor gekozen om vast richting ziekenhuis te gaan. Ook gezien de files die je in de ochtend hebt. Je kan er maar beter zijn dacht ik nog. Dus alle spulletjes in de auto gezet en omweg naar het ziekenhuis. 

Aangekomen in het ziekenhuis controleerde de verloskundige me nog een keer. Nog steeds 2cm, weer een kleine tegenvaller. De verloskundige en de verloskundige in opleiding gingen nog even naar huis toe en kwamen rond 05:00 weer terug. Als er iets was mochten we haar gewoon bellen. De verpleegkundige van de kraamafdeling had zich voorgesteld, maar het was een poli klinische bevalling dus het was meer een formaliteit. 

Ik ging maar even douche. Die rug en buik weeën werden heftiger en heftiger. Wist van gekkigheid niet meer wat ik moest doen. S kwam bij me in de douche zitten en samen pufte we de weeën weg. Ik merkte dat de weeën steeds heftiger werden en dat er een korte pauze tijd tussen zat. Ze weeën bleven maar komen en had bijna geen tijd meer om bij te komen van de weeën. Maar ook dat wist ik van tevoren.  Rond 04:45 komen de verloskundige en de verloskundige in opleiding weer terug en controleerde me. Ikzelf had verwacht al rond de 5cm te zitten, maar helaas.. tussen de 2 en 3 cm. Ik kijk S aan en grap dat we de ontmoeting met onze dochter moeten verplaatsen naar de middag. Inmiddels komen de weeën alleen maar en lijken ze niet meer weg te gaan. Alle ademhalingsoefeningen die we doorgenomen hadden vergeet je. Omdat de weeën zo heftig zijn controleert de verloskundige me om 06:00 nog een keer..3 cm. Ik vraag haar of ze het wel zeker weet. Bevallen doet rare dingen met een mens.

Omdat de ontsluiting echt niet doorzet en ik al ruim 8 uur flinke weeën heb draagt de verloskundige me over aan de gynaecoloog. Ik krijg weeën opwekkers en een ruggenprik. De anesthesioloog is snel boven en de ruggenprik zit er zo in. Wat een verademing was dit zeg. S en ik besluiten om even te gaan slapen. Na 2,5 uur voel ik de weeën weer terugkomen in mijn buik en rug. De verpleegkundige komt en zegt dat het bijna niet mogelijk. Met mijn verpleegkundige achtergrond weet ik dat de ruggenprik niet goed meer zit, dus ik vraag haar om te vragen of de anesthesioloog de ruggenprik wil komen opspuiten, helaas zonder effect. 

De arts assistent, mijn held van de dag naast S natuurlijk, komt mij nog een keer controleren en zegt dat ik 4cm ontsluiting heb. Inmiddels is het al 10:00 en besef me dat dit een hele lange dag nog gaat worden. Omdat de ontsluiting niet doorzet wordt de weeën opwekkers steeds maar hoger en hoger gezet. Ik zeg nog tegen S dat ls hij op het rode knopje drukt, pijltje naar beneden en dan weer het groene knopje hij de pompstand naar beneden kan zetten. Wat ik net ook al zei, bevallen doet rare dingen met een mens. S moet om me lachen en zet ,natuurlijk, de pomp niet naar beneden toe.

Om 12:00 ben ik er helemaal klaar mee. Zeker toen er een klinisch verloskundige even de arts assistent kwam waarnemen. Ik vond haar, op z'n zachtst gezegd niet zo aardig en zei tegen de verpleegkundige dat ik de klinische verloskundige niet meer aan me bed wilde hebben. Om 13:00 komt de arts assistent controleren en geeft aan dat ik 10 cm ontsluiting heb. S en ik dolenthousiast. Maar omdat ze nog niet genoeg is ingedaald mag ik nog niet persen. Best een domper, persweeën wegpuffen. Op dat moment vond ik het onmenselijk.  

Na een uurtje mag ik gaan persen, eindelijk denk ik. Je hoort van die droomverhalen 2x persen en de baby is geboren.  Nou na 5 kwartier persen was er nog helemaal niets. De arts assistent ziet dat ik uitgeput raak. Gelukkig deed onze dochter, hierna F genoemd, het geweldig in me buik de hele tijd. De arts assistent haalt de gynaecoloog erbij en stelt voor dat ze een handje gaan helpen. Ik kijk hoopvol en vraag wat het plan is... De vacuümpomp. Nou ik kan jullie vertellen dat als ze me dit van tevoren hadden gezegd ik er niet vrolijk van zou worden. Maar op dat moment was ik zo blij, blij dat het einde in zicht zou zijn. 

Nadat de vacuümpomp geïnstalleerd is op het hoofdje van F gaat het gebeuren. Er wordt een keer aan getrokken tijdens een wee,omdat ik het een naar gezicht vond heb ik me ogen dicht gehouden. Op dat moment hoor ik 'ze zit klem". Blijkt het schoudertje klemt zitten. Eerst probeert de arts assistent het, maar die krijgt het niet voor elkaar. Inmiddels is mijn wee ook weg, maar hoor de gynaecoloog zeggen ze moet er nu uit. Dus hij probeert het schoudertjes los te krijgen en met succes. Ondanks dat ik geen persweeën heb op dat moment moet ik wel persen. Daarna wordt onze prachtige dochter geboren met enkel een bult op haar hoofd ziet ze er verder supergoed en vooral mooi uit! 

Omdat F met de vacuümpomp gehaald is en vrij groot is 4145 gram en 54cm moeten we een nachtje blijven ter observatie. Ook maar goed ook, want het bloeden stopt niet. Maar dat maakte me op dat moment niet meer uit, onze dochter is geboren en wat zijn we blij met haar.