De positieve test en uitbundige blijdschap

Toen er in november 2022 een plusje op de zwangerschapstest verscheen waren we dolblij. Slechts 6 weken na het verwijderen van mijn spiraal bleek ik zwanger te zijn van ons eerste kindje. Ons geluk kon niet op. Met 8 weken hadden we een vitaliteitsecho, waarop we het kleine embryootje voor het eerst zagen. Wat was het magisch om het leven in mijn buik te zien, ook al was het nog maar een klein rijstkorreltje. Kort daarop met 11 weken hadden we de termijnecho. Alles zag er prachtig uit en ons rijstkorreltje ontwikkelde zich prima. Ook de NIPT was helemaal zonder afwijkingen.

Ik keek uit naar de 13-weken echo, waarop de organen en structuren van ons kleintje voor het eerst goed in kaart zouden worden gebracht. Stiekem vond ik het ook best spannend, want garantie op een gezond kind krijg je er niet bij. Daarnaast ben ik van mezelf een behoorlijke doemdenker. Mijn vriend was er een stuk geruster onder dan ik. "Ik geloof erin dat ons kindje helemaal gezond is. Ik voel dat gewoon... Het gaat helemaal goedkomen". Voor we het wisten was de afspraak voorbij en gelukkig wás de uitkomst ook goed. "Ik heb geen bijzonderheden gezien" gaf de echoscopiste aan het einde van het consult aan. Dolgelukkig fietsten we door de sneeuw terug naar huis. De weken vlogen voorbij. Met 16 weken kwamen we er door middel van een pretecho achter dat we een jongetje zouden krijgen. Wat was ik blij. Hij was zo ontzettend welkom. Een week later hadden mijn vriend en ik de naam al bedacht.

Voor we het wisten was het tijd voor de 20 weken echo. De eerste echo's waren een kijkmomentje naar ons kleintje, maar bij de 20 weken echo zouden ontzettend veel structuren en contouren zichtbaar zijn. Ik was behoorlijk gespannen, ondanks dat op de 13 weken echo een kindje zonder afwijkingen zichtbaar was. Mijn vriend sprak wederom met zelfvertrouwen uit dat alles goed zou komen en dat hij aan zijn water voelde dat we een gezond zoontje zouden krijgen. Tijdens de afspraak werd het lijfje nog eens in zijn geheel gecheckt. Opnieuw sprak de echoscopiste aan het einde van de afspraak de mooie woorden: 'ik heb geen bijzonderheden gezien... prachtig kindje'.

Ze liet ons op haar computer nog kort zien hoe ons kindje qua maten op de groeicurve viel. Eigenlijk viel alles mooi in het gemiddelde, behalve de omvang van het hoofdje, dat in percentiel 96 viel. Bij de 13 weken echo viel die nog in het het 53ste percentiel. Toen ik vroeg of dit problematisch was gaf de echoscopiste aan dat ik me er geen zorgen over hoefde te maken en dat het ene lichaamsdeel in deze fase vaak wat sneller groeit dan het andere. Toch merkte ik dat die hoofdomtrek in mijn gedachten bleef spoken. Ik besloot me vast te houden aan de woorden van mijn vriend en het los te laten. Er was vast niets aan de hand...