De ontmoeting, die ook direct een afscheid werd

Donderdagavond 25 augustus

De echo werd afgerond en we konden naar huis. De echoscopiste zou de verloskundige op de hoogte stellen, en zij zou contact met mij opnemen. Nog voor we in de auto zaten, werd ik al gebeld. We spraken af dat de verloskundige vanavond nog bij ons langs zou komen. 

Niet veel later dan wij thuis waren, stond de verloskundige aan de deur. Ze adviseerde om eerst rustig alles te laten bezinken, en niet te snel aan het komende proces te denken. Gelukkig kent Twan mij al langer dan vandaag, hij gaf dus ook al snel aan, dat hij zeker wist dat ik liever gister dan vandaag nog actie zou ondernemen. En dat klopt. Misschien zijn wij daar dan iets té praktisch in op zo'n moment, maar ik kan en wil niet langer zwanger zijn, van een kindje wat niet te redden valt. Ik kan dat niet verwerken of afsluiten, zolang hij (ja, het was een jongetje) nog in mijn buik zou zitten. 

Na wat informatie gekregen te hebben van de verloskundige, over hoe zo'n bevalling verder in elkaar steekt, ging ze weer naar huis. Ze zou me de volgende dag bellen, nadat ze contact had gehad met het ziekenhuis. Nadat de verloskundige naar huis was, ben ik zelf eerst naar de supermarkt gegaan om een fles rode wijn te halen. Het maakte nu toch niks meer uit, en ik kon het goed gebruiken op dit moment. Of ja, 1 glaasje dan he, ik tik niet zomaar een hele fles wijn achterover. In de tussentijd had Twan de jongens gedoucht en op bed gelegd, en even later zaten we met zijn tweeën in de achtertuin. Deze avond hadden we niet alleen het geslacht te horen gekregen, maar was ook onze droom kapot gegaan, en moesten we ineens keuzes maken in zaken waar niemand over na wilt denken wanneer ze bijna 15 weken zwanger zijn. Maar gelukkig zijn wij op dit soort momenten, ondanks het verdriet, nuchter genoeg om hier wel over te kunnen praten, en te beseffen dat er toch niks meer is wat we eraan kunnen doen. Ik weet niet meer precies waar we het allemaal over hebben gehad, maar 1 ding vond ik heel belangrijk: Een naam.Ik heb eerder miskramen gehad. Maar dit voelde anders. We wisten inmiddels dat het een jongetje was, en ik moest echt van hem gaan bevallen in het ziekenhuis. Hij is al zover af, al zover een echt compleet mensje, dat hij een naam verdiende. En zo kwam deze avond, veel sneller dan we ooit hadden gedacht te moeten beslissen, de naam Devi. 

Vrijdag 26 augustus

Op vrijdag gaan Julan en Odin altijd naar de kinderopvang, dus ook vandaag was dat niet anders. Normaal neem ik ze mee, voor ik ga werken, maar dat had ik natuurlijk afgezegd. En omdat de verloskundige mij nog zou bellen, is Twan in de auto gestapt om ze weg te brengen. Al toen Twan thuis was, werd ik gebeld. We konden dezelfde ochtend nog terecht in het ziekenhuis, om de bevalling te bespreken. 

We werden opgevangen door een hele fijne gynaecoloog. Heel meelevend, en ze luisterde echt naar onze wensen. De afspraak bestond vooral uit veel administratieve dingen, om het dossier kloppend te krijgen. Ook hebben we aangegeven dat we heel graag willen dat er onderzoeken gedaan worden, naar de oorzaak van het plotselinge overlijden. Dit is niet standaard in Nederland. Normaal gebeurd dit wel, maar pas vanaf de 16 weken zwangerschap. Ze kon hier daarom ook geen duidelijk antwoord over geven, omdat er andere mensen zijn die aan deze onderzoeken moeten willen meewerken. Maar ze snapte wel heel goed waarom we dit wilden. Mijn vorige miskramen (deze waren nog voor Julan. De eerste al vrij snel rondom de menstruatie in december 2017, en de 2e werd een curettage toen bij 9 weken het hartje was gestopt, in april 2018) in combinatie met Julan zijn medische zwangerschap, waren voor ons reden genoeg om verder te willen kijken. Of dit mogelijk zou zijn, zouden we later dus nog te horen krijgen. De gynaecoloog heeft nog een echo gemaakt, met natuurlijk precies hetzelfde beeld als de avond daarvoor. Daarna hebben we de bevalling ingepland. Het was nu vrijdag, dus er moest nog een weekend overheen, maar maandagochtend mochten we ons al direct melden voor de inleiding. Dit betekende dat ik zaterdagavond de eerste medicatie moest innemen, om het al vast iets in gang te zetten. 

Maandag 29 augustus

Het weekend ging rustig voorbij, zonder enig voorteken dat mijn lichaam zelf al iets in gang zou zetten. Ook na de tabletten zaterdagavond, gebeurde er nog niks.Maandagochtend om half 9 konden we ons melden. Door middel van medicatie zouden de weeën opgewekt worden. Deze medicatie zou ik elke 4 uur krijgen. Maar door personeelstekort kreeg ik de eerste dosis pas om 10 uur. Vanaf dat moment konden we niks anders doen dan afwachten, en dat duurde lang. Er gebeurde naar mijn idee helemaal niks. De tweede dosis kwam ook later dan de bedoeling, om 14:45 uur, en er was nog steeds niks gebeurd. Deze dosis kreeg ik van een andere gynaecoloog dan 'sochtends, zij wilde ook wel verder praten over de wensen die we nog hadden wat betreft de onderzoeken. Ze had inmiddels overal akkoord voor gekregen, en ook de patholoog wilde wel meewerken aan het onderzoek. Dat betekend:mijn bloed werd afgenomen, om te kijken of er sprake was van infecties (zoals toxoplasmose)er zou een kweek worden afgenomen van de placentade navelstreng werd opgestuurd om te onderzoeken op DNA achtige afwijkingenDevi zelf krijgt obductie bij de patholoog

Die obductie betekende dus ook dat wij Devi niet mee naar huis konden nemen na de bevalling. Iets wat veel ouders doen in dit stadium. Middels de watermethode kun je je kindje nog langere tijd bewaren, waarna je hem/haar zelf ergens kan begraven bijvoorbeeld. Wij wisten al wel dat wij dit niet wilden in ieder geval. Alle respect naar een ieder die dit wél heel graag wilt, maar ik kan daar gewoon niks mee. Ik had liever dat er mogelijk een antwoord zou komen op onze duizenden vragen, ook al is de kans nihil dat er iets uit de onderzoeken naar voren zou komen.

Nadat we dit allemaal besproken hadden, moesten we weer verder afwachten op weeën die tot nu toe nog ver te zoeken waren. Pas rond 17 uur had ik het idee dat ik iets begon te voelen van krampjes. Nog niet heel pijnlijk, nog niet noemenswaardig, maar in zo'n moment ga je er op letten, en voelde ik dus inmiddels meer dan heel de dag dat wij daar al waren. Even later kwamen ze het avondeten rondbrengen, en ondanks dat de weeën nog niet echt krachtig waren, was het niet meer fijn om te eten. Rond kwart voor 7 kwamen ze weer langs met dosis nummer 3, op dit moment had ik al niet meer het idee dat ik deze nog heel hard nodig had, omdat de weeën toch wel erg pijnlijk begonnen te worden. Toch kreeg ik deze dosis nog wel, en spraken ze erover dat we even moesten kijken of we zo de nacht nog ingingen, of dat we het misschien maar moesten laten rusten tot de volgende ochtend. Maar aangezien ik eerder ben bevallen, en weet hoe mijn lijf reageert, wist ik al wel dat daar geen sprake meer van was. De bevallingen van Julan en Odin gingen ook heel vlot, en nu de weeën toenamen en ik ze echt weg moest zuchten, wist ik: nu is het in gang gezet, nu zet het ook echt wel door. 

Even later was het al niet meer heel prettig om in bed te liggen, ik ben door de kamer gaan lopen, en bij elke wee greep ik me aan het bed vast om het op te kunnen vangen. Natuurlijk zijn ze heel laagdrempelig in pijnstilling als je moet bevallen van een stil kindje, maar tot nu toe was mij alleen paracetamol en ibuprofen aangeboden. Ergens zag ik hier wel de humor van in, ondanks dat zij heel serieus waren. Alsof deze middelen mij gaan helpen bij de weeën die nu écht niet meer leuk waren. Gelukkig zette het niet door naar een weeënstorm, en kon ik steeds even bijkomen. In die tijd liep ik een beetje te dwalen door de kamer, tot ik ineens iets heel hard voelde knappen in m'n lijf. Direct voelde ik ook hoe het begon te stromen, en wist ik heel zeker dat dit mijn vliezen waren. Twan was er natuurlijk bij en drukte direct op het knopje voor de verpleging (en ik ga haar nu ook gewoon Angelique noemen, ze was zoveel meer dan gewoon een verpleegkundige, ze was echt top en heeft ons zo goed bijgestaan). Ik stond zelf namelijk naast het bed, en wist even niet zo goed wat ik moest doen. Ik voelde ook aan alles dat dit het moment was. Een beetje in de war legde ik uit aan Angelique dat ik nu ook niet zo goed wist, of er nou meer vruchtwater zou komen, of dat ik ook moest plassen. Voorzichtig hebben ze me geholpen naar de wc (waar een po in hing om alles op te vangen) en zodra ik daarop zat voelde ik het vruchtwater nog verder lopen. Terwijl dit liep, voelde ik ook iets van een stolsel eruit komen. Ik durfde alleen niet te kijken, was dit het al? Was dat Devi al? Angelique kwam kijken terwijl ik naar het bed liep. Ze heeft nog een collega erbij geroepen om mee te kijken, maar ze lieten al snel weten dat dit vooralsnog alleen wat slijm was. Zittende op de rand van het bed, waren de weeën al afgenomen. Ik voelde ook dat er nog meer uit moest, maar ik durfde ook niet meer zo goed. Na wat support van Angelique, durfde ik even later weer terug naar de wc. En inderdaad, zodra ik ging zitten werd Devi, om 19:55 uur, al snel geboren. Dus daar zat ik, met Twan, Angelique en haar collega erbij. Hij was al wel geboren, maar de navelstreng zat nog vast aan de placenta, die er natuurlijk ook nog uit moest. Ze boden me aan om Devi vast te houden terwijl ik naar het bed zou lopen, maar opstaan was voor mij geen optie. Ze gaven me nog wat tijd, en alleen met Twan in de badkamer erbij, kwam de placenta ook al snel los. Wat overigens heel fijn is, want de reden dat je in het ziekenhuis moet bevallen op dit termijn, is omdat de placenta in veel gevallen dus niet uit zichzelf komt. In zo'n geval is een spoed curettage nodig, iets wat mij gelukkig nog bespaard bleef. 

Devi 

De gynaecoloog werd erbij gehaald, en samen met ons is ze met Devi aan het bed gaan zitten. Ze heeft alles laten zien van Devi. Zo op het oog was hij perfect, alles is doorlopen. Geen open ruggetje of andere afwijkingen te zien. Hij was nog geen 10 cm groot, maar was al zo mooi, en zo af. Angelique heeft daarna alle kweken afgenomen voor het lab, en Devi in het water gelegd. Ik had mezelf inmiddels opgefrist en aangekleed, en samen met Twan ben ik eerst de kamer afgegaan. Ik zat nu al ruim 12 uur in een ziekenhuiskamertje, en had even de ruimte nodig. Teruggekomen op de kamer, lag er al een prachtig kaartje met zijn naam en geboortegegevens. Hijzelf lag in het water, en dat maakte het nog zoveel mooier.We hebben Angelique erbij geroepen. Ik wilde hem nu wel graag vasthouden, en foto's maken. Maar durfde hem nog niet zo goed zelf op te pakken. Zij heeft ons daarbij geholpen. De foto's zijn heel waardevol om op terug te kijken. Rond 23:00 uur hebben we afscheid genomen van Devi. Heel moeilijk, maar voor ons echt te beste keuze. Met lege handen, en een lege buik, zijn we naar huis gegaan.

Hoe nu verder? 

We zijn nu ruim een week verder sinds de bevalling. En het fysieke herstel gaat met de dag beter. Met Julan en Odin gaat het ook goed, ze hebben echt wel gemerkt dat er iets aan de hand was, maar zijn nog te jong (2 & 3 jaar) om het echt te begrijpen. Eind september heb ik een belafspraak met het ziekenhuis, en begin oktober moet ik daar langskomen. We zullen dan vast ook meer te horen krijgen over de onderzoeken die zijn gedaan. Emotioneel ben ik er nog niet, maar ik heb ook nog geen idee wat me hierin nog te wachten staat. Wel bestaat voor ons allebei de wens om uiteindelijk weer opnieuw zwanger te raken, van dit keer hopelijk een gezond kindje, die het liefste gewoon 9 maanden wacht voor hij/zij geboren zal worden. Maar dat is een zorg, want hoe kun je nou ooit nog zorgeloos zwanger zijn na dit alles, voor later.