De OER-kracht van een vrouw

Even vooraf:

Van het begin van de zwangerschap had ik voor mezelf besloten om te gaan bevallen in een bad, in het ziekenhuis. Niet omdat het medisch gezien noodzakelijk was, maar het leek me fantastisch om in een lekker groot bad in je eigen ‘cocon’ de weeën op te vangen. Tevens is een zittende houding vaak ook prettig ivm de zwaartekracht en het meebewegen van het bekken. Nou, dit alles was mooi bedacht maar zoals je vaak hoort verloopt een zogenaamde bevallingsplan altijd anders dan je van te voren kunt bedenken. Zelfs die ‘cocon’ was bij mij niet van toepassing. 

Dinsdag, 7 juli 2020, had ik (hopelijk) de laatste controle afspraak bij de verloskundige. Ik was 39+5 zwanger en ik vertelde dat ik sinds 2 dagen wat last had van menstruatie achtige krampen. Ze kwamen en ze gingen en ja.. was wel vervelend om het zo uit te drukken. Maar ondanks dat, kon ik nog gewoon een boodschapje ophalen en lekker op bezoek bij mijn ouders. De verloskundige zei tijdens de controle: ‘’Ah ja, dan ben ik direct even heel flauw maar deze zogeheten voorweeën kunnen nog wel 1 tot 2 weken duren, omdat 1e kindjes meestal tussen 40-41 weken geboren worden’’. Het had dus ook niet zoveel zin om al te checken of ik ontsluiting had. Ik dacht.. achja, komt vanzelf. Ik had het al van de baan geschoven dat ik rond mijn uitgerekende datum 9-7, zou bevallen. 

Woensdag, 8 juli 2020. Mijn vriend kwam terug van de fysio en ik ging op bed liggen. Rond 12:30 begonnen de weeën frequenter en heviger te worden. Ik kon ze naar eigen zeggen super goed opvangen. Mijn vriend hield het 45 min bij waarop hij zei: ‘’schat ik denk dat het begonnen is, ik bel de verloskundige’’. Om 13:00 was de verloskundige er en checkte hoeveel ontsluiting ik had. ‘’Nou dame, je zit op 8 cm’’. Ik keek haar aan alsof mijn ogen uit mn hoofd vielen, want ik dacht huh waarom vallen die weeën dan zo mee? Ik moet toch eigenlijk door de grond gaan van de pijn? Toen kwam de vraag... wil je nog naar het ziekenhuis? Ik -altijd met nuchter verstand- zei: ‘’Mwah... ik lig hier best, (met m’n duim omhoog). Laat me hier maar, komt wel goed!’’ Zo gezegd zo gedaan. 

Bij 9 cm ontsluiting werd de kraamhulp gebeld Door de verloskundige en was heel snel bij ons thuis. Ze wilde direct naar boven gaan omdat ze dacht oeh al 9 cm! Ik moet erbij zijn. De verloskundige zei: ‘’laat hen nog maar even. Suzanne en Koos doen het bijna samen. Als ze persweeën krijgt, gaan we naar boven.’’ Later kwam de kraamhulp even kijken en ik had net een flinke wee op dat moment. Na die wee draaide ik me om en stak ik even m’n hand omhoog naar de kraamzorg en zei: mijn hemel, die was heel erg... maare hoi! Ik ben Suzanne😂. Rond 16:40 had ik volledige ontsluiting en kon ik helpen met persen. Echter waren mijn vliezen nog niet gebroken, wat de verloskundige heeft gedaan. Moet wel zeggen... dát was volgens mij mijn pijnlijkste moment. Alsof er een ballon in je lichaam kapot knapt, stiekem is dat natuurlijk ook zo. Beetje bij beetje kwam ons meisje verder ter wereld. Het koppie was half geboren en ik hoorde al haar al huilen. Het geluid wat je dan hoort is alsof je iemand onder water hoort, haha. De verloskundige zei: je bent een powervrouw dame, kom op, druk door. Voor mijn gevoel dacht ik dat heel provincie Groningen mij kon horen, dus zei ik ook nog ‘’och dames sorry dat ik zo schreeuw!’’ Ze moesten lachen en zeiden joh we horen je niet eens! En met al mijn kracht kwam ze ter wereld om 17:33 uur, ons meisje Noortje! De verloskundige vond dat mijn vriend en ik het samen zó goed hadden gedaan als echte teamwork dat ze hoopt er met misschien ooit een 2e kindje nogmaals bij te zijn. Nou, met alle liefde mag ze de bevalling leiden!

Door mijn bevallingsverhaal te delen wil ik andere zwangere vrouwen graag laten weten: Je kan het! Elke bevalling is anders en tuurlijk kan je flinke pech hebben. Toch worden vrouwen, vooral met een 1e zwangerschap, erg bang en onzeker over allerlei dingen. En logisch! Ik moet zeggen dat ik dit niet heb gehad, omdat ik voor mezelf geloof in de volgende dingen: Heb vertrouwen in je lichaam, wees niet bang, persen/bevallen doe je met je buik en niet met je hoofd! Zo kan je de pijn heel goed omzetten in de echte OER kracht. En man.. wat zet je dan iets prachtigs op de wereld.