De mislukte inleiding en de uiteindelijke bevalling

13 juli 2017; 

Met veel spanning hijs ik me weer de auto in op weg naar het ziekenhuis. Vannacht krijg ik weer sedatie en morgen gaan ze eindelijk beginnen met de inleiding. In de auto hebben we het erover dat dit de laatste keer zal zijn dat mijn vriend me weer wegbrengt voor de sedatie, de volgende keer dat we thuis komen zijn we een gezin van 4. SPANNEND. In het ziekenhuis aangekomen blijkt het heel druk te zijn op de verloskamers. Alle andere keren sliep ik op kamer 9 op de verloskamers. Nu hebben ze geregeld dat ik samen met een ander vrouw (die de volgende dag ook ingeleid werd) op de afdeling moeder en kind zou slapen. We kregen beide sedatie. Omdat het druk was en we op een andere afdeling lagen dan waar het normaal gedaan werd gingen er een aantal dingen niet helemaal soepel, maar uiteindelijk kregen we allebei onze spuit en konden we gaan slapen. Helaas bleek de andere mevrouw te snurken dus sliep ik iets minder goed dan de andere keren met de sedatie.

De volgende ochtend was het nog steeds druk op de verloskamers. We moesten dus wachten tot er verloskamers vrij waren. rond 10 uur mocht de andere mevrouw alvast naar de verloskamers toe en bij mij zouden ze eerst op de afdeling nog het CTG (hartfilmpje) maken en daarna zou ik ook naar de verloskamers worden gebracht. Rond 11 uur was ik op de verloskamers. Verloskamer 3 net als bij de geboorte van mijn eerste zoon. Alsof het zo moest zijn. Voor het eerst werd er inwendig onderzoek gedaan om te kijken wat de situatie was. Ik had 1 cm ontsluiting alleen nog een lange baarmoedermond. Ik dacht mooi, in ieder geval al iets van ontsluiting. Er wordt gestart met Cytotec, dit zijn pilletjes die vaginaal ingebracht worden. Deze zou 3 keer per dag ingebracht worden. Voor en na wordt er iedere keer een CTG van een half uur gemaakt en na het inbrengen moet je een uur plat blijven liggen. Dit was voor mij een hele opgave want een verlosbed ligt echt niet comfortabel en mijn bekken ging heel zeer doen. Rond 14 uur werd er weer inwendig onderzoek gedaan, helaas was er niks veranderd dus volgende pilletje. Van te voren hadden ze gezegd dat het soms wel 3 tot 4 dagen kon duren, dus daar hadden we ook op gerekend. Inmiddels rommelde het wel maar er zat geen regelmaat in. Rond 18 uur kwamen ze weer. Er was weer niks veranderd, alleen wilde ze geen pilletje meer inbrengen want ze willen niet dat de bevalling 's nachts begon. Ik zou weer wel sedatie krijgen zodat ik lekker kon slapen en met behulp van een aantal verpleegkundige werd ik ook nog in en uit bad gehesen. Dat bad was echt heel fijn voor mijn bekken, alleen het rommelen stopte volledig. Voor dat ik de sedatie kreeg werd ik nogmaals gecontroleerd maar er was weer niks veranderd. Dus kreeg ik mijn spuit en kon ik weer lekker slapen.     

zaterdag 15 juli. 

Ik werd om 7 uur wakker gemaakt (echt heerlijk slapen met sedatie!) voor een CTG en daarna werd er gekeken naar de ontsluiting. Deze was helaas nog steeds hetzelfde. Weer werd er een pilletje vaginaal ingebracht. Dit hebben ze op deze dag 3 keer gedaan en helaas was er aan het einde van de dag nog helemaal niks veranderd. Ik kreeg van de gyneacoloog nog 1 keer de sedatie. Dus kon weer lekker slapen. 

zondag 16 juli. 

ik werd pas rond 8 uur wakker gemaakt want het was druk op de verloskamers en eerder hadden ze geen tijd. Er wordt weer een CTG gemaakt en er wordt gekeken naar de ontsluiting. Weer niks veranderd, om depri van te worden. Die kleine wil er gewoon niet uit. De gynaecoloog wou vandaag niet meer verder gaan en een rustdag inlassen, morgen zouden ze weer verder kijken. Ze waren bang dat als ze door zouden gaan dat het een keizersnede zou worden en dit willen ze voorkomen. Echt een hele grote tegenvaller. Ik zou met een baby naar huis gaan en nu worden we met "lege handen" naar huis gestuurd. Er werd ons verzekerd dat we morgen weer verder zouden gaan en dat ze dan door zouden pakken. Ik was echt super verdrietig. We hadden de rest van de familie niet op de hoogte gebracht dat we in het ziekenhuis waren, maar ik was nu zo verdrietig dat ik iedereen nu toch maar ingelicht had. Ik was wel een beetje bekomen van 3 nachten slapen, maar zag natuurlijk super op tegen de nacht. 

maandag 17 juli.

We moesten ons om 7 uur melden op de verloskamers. Ik had die nacht weer bijna niet geslapen en zat dus op tijd al helemaal klaar om te gaan. Er wordt weer een CTG gemaakt en er wordt gekeken naar de ontsluiting, helaas nog steeds niks veranderd. Vandaag werden er weer 3 pilletjes geplaatst. Ik wou eigenlijk dat ze iets anders zouden proberen, bijvoorbeeld een ballon. Maar de gynaecoloog wou dat niet. Ik had namelijk al 1 cm ontsluiting en dan zou de ballon er makkelijk uitvallen. Helaas deden de pilletjes weer niks. Ik kreeg in eerste instantie niks om te slapen, maar aangezien ik om 1 uur nog wakker lag kreeg ik een slaappil. Hiermee heb ik 2 uurtjes geslapen. 

dinsdag 18 juli. 39 weken zwanger

Om 7 uur werd er weer een CTG gemaakt en gekeken naar de ontsluiting. Je raad het al wel, niks veranderd. De verloskundige gaat weer met de gynaecoloog overleggen. En uit het niets zeggen ze dat ze er mee willen stoppen. Ze vinden dat mijn lichaam er nog niet klaar voor is en zijn bang dat het een keizersnede zou worden. Ik werd boos en verdrietig. Zondag was me belooft dat ik zou blijven tot de kleine geboren is. Ze willen volgende week maandag pas weer verder gaan met de inleiding. Na veel overleggen mocht ik dan donderdag en zondag nog een keer voor sedatie komen en zouden ze maandag weer met de inleiding beginnen. Heel optimistisch zeiden ze erbij "maar misschien beval je wel vanzelf" nou daar had ik geen vertrouwen in. Vrijdag ochtend hebben ze nogmaals gekeken of er al meer ontsluiting was, maar er was nog steeds niks veranderd. 

zondag 23 juli

om 21 uur melden wij ons weer bij de verloskamers. Ik mag weer naar de vertrouwde kamer 9.  Ik krijg weer een CTG en als die goed gekeurd is krijg ik de sedatie. Omdat ze de volgende dag weer op tijd willen beginnen krijg ik mijn spuit om half 10 al. 

maandag 24 juli

Rond 7 uur word ik weer wakker gemaakt en wordt ik verplaatst naar kamer 7. Er wordt weer een CTG gemaakt en de ontsluiting wordt gecontroleerd, weer niks veranderd. Ze hadden het pilletje al klaar liggen maar net voor dat ze hem wil plaatsen besluit de verloskundige dat ze toch liever een ballon plaatst. Ze gaat overleggen met de gynaecoloog en die gaat accoord. Jippie ze gaan eindelijk iets anders proberen. Om 12 uur komen ze weer controleren. Het ballonnetje is eruit gevallen, maar de baarmoedermond voelt al heel week. De baby ligt alleen nog heel hoog en kunnen ze de vliezen nog niet breken, dus wordt er weer een pilletje geplaatst in de hoop dat ik wat weeën krijg en de baby indaald. 's avonds wordt ik nog een keer gecontroleerd op ontsluiten en je raad het wel, niks veranderd. Ik krijg een slaappil voor de nacht.

dinsdag 25 juli 40 weken zwanger

Nooit gedacht toen de inleiding gepland werd dat ik nu nog steeds zwanger zou zijn. Er werd weer een CTG gemaakt en de ontsluiting werd gecontroleerd. De baarmoedermond leek iets gezakt te zijn maar nog niet voldoende om de vliezen te breken. Er vond weer een overleg plaats over wat ze nu zouden doen. Het plan werd weer een ballon te plaatsen. De ballon werd verder gevuld dan normaal (normaal 20cc nu 50cc) en er werd een inwendige echo gedaan om te kijken of de ballon goed lag. 's avonds werd er nogmaals gecontroleerd. De ballon lag nog op zijn plek en de baarmoedermond leek iets gezakt te zijn. Ik kreeg weer sedatie om lekker te kunnen slapen

woensdag 26 juli de bevalling!

Ik word weer om 7 uur wakker gemaakt voor het riedeltje van de CTG en de controle. Tot mijn grote verbazing zeggen ze dat ik 2-3 cm ontsluiting heb en dat ze de vliezen gaan breken. Eindelijk!!! Dit had ik niet meer verwacht, ik had de hoop een beetje opgegeven. Vandaag zou de baby geboren worden. Het lukte niet om met het kleine haakje de vliezen te breken dus werd er besloten een elektrode op het hoofdje te plaatsen, dit lukte wel. Omdat er alleen een elektrode was geplaatst begon het vruchtwater niet meteen te stromen. Na ongeveer 3 kwartier kwam het vruchtwater, echt heel veel. Gelukkig was het mooi helder. De verpleegkundige ging daarna ook overleggen of ze de oxytocine mag aansluiten aangezien ik nog steeds geen weeën had. Toen ze die aangesloten hadden kwamen de weeën op gang. Na een tijdje moet ik naar het toilet, dus alles losgekoppeld zodat ik naar het toilet kon. Alleen toen ze alles weer aansloten zagen ze dat de hartslag van de baby heel laag was dus moest ik snel gaan liggen. Rond 11 uur werd ik weer gecontroleerd. Het signaal van het CTG was weg gevallen. Tijdens het inwendig onderzoek zag ik de paniek bij de verloskundige, ze voelde iets anders dan alleen het hoofd. De oxytocine moest stop gezet worden en de assistent gynaecologie werd erbij geroepen. Al snel bleek het een hand te zijn. 

waarschijnlijk heeft de baby de elektrode van zijn hoofd getrokken. Er werd weer een plan gemaakt. Ik moest op mijn zij (want dat vond de baby prettiger) in trendelenburg (je hoofd lager dan je benen) en de verloskundige ging proberen het handje terug te duwen. Ze heeft flink geduwd en erin geknepen maar de baby trok het handje niet weg. Nu werd toch de oxytocine weer aangezet in de hoop dat de baby de weeën tegen zijn hand niet fijn vond en hem weg zou trekken. Ik mocht niet meer uit bed en toestemming vragen als ik op mijn andere zij wou liggen. Want ivm met mijn bekken kon ik niet lang in dezelfde houding liggen.

Om 13 uur werd er weer gecontroleerd (liggend op mijn zij) ik had inmiddels 6 cm ontsluiting maar de baby lag nog steeds met zijn hand boven zijn hoofd. Weer  Ik gaf aan dat ik nodig moest plassen. Omdat ik geen extra druk op het handje mocht zetten, mocht ik dus ook niet overeind om te gaan plassen. Ik moest het maar liggend doen. Dat lukte me natuurlijk niet. Ze hebben toen een katheter geplaatst om me te helpen. Ik wou ook graag iets voor de pijnbestrijding. Het liefst een ruggenprik. De verloskundige ging overleggen met de gynaecoloog. Ik kreeg geen ruggenprik gezien de situatie. Voor een ruggenprik moet je namelijk recht op komen zitten. Ik kreeg een pompje met remifentanil. Deze kon ik zelf bedienen, iedere keer als het lampje groen werd mocht ik weer drukken. Voor mijn vriend was dit ook wel fijn want nu kon ik in de afstandsbediening van het pompje knijpen ipv in zijn hand. haha. 

Ik denk dat het rond 15 uur was toen ze weer kwamen controleren (nog steeds in zijligging). De hartslag van de baby daalde namelijk een aantal keer naar 60. Ik heb hier zelf niks van mee gekregen. Ik zat helemaal in mijn bubbel de weeën weg te puffen, want die zaten dicht op elkaar. Ik was niks vooruit gegaan, nog steeds 6 cm ontsluiting en de baby lag nog steeds met zijn hand boven zijn hoofd. De verloskundige pakt haar telefoon en ik hoor haar zeggen "we gaan een sectio doen" Toen ging het opeens snel. Omdat de baby het niet meer leuk vond en nog steeds met zijn hand boven zijn hoofd lag werd de oxytocine gestopt, mijn pompje word afgepakt (tijdens een wee dus had ik niks om in de knijpen) en kwam er een heel team binnen lopen. Voor ik het wist werden er weeënremmers toe gediend (wat is dat rottig spul, daar ga je je echt heel slecht van voelen. Alsof je lichaam op hol slaat) en ik werd met bed in een rechte lijn doorgereden naar OK 3. Daar moest ik snel over (niet echt makkelijk met mijn bekken) naar de operatietafel. Daar werden de vragen gesteld over allergieën ed (heel belangrijk want ik ben allergisch voor propofol, een narcosemiddel) en ondertussen werd alles klaar gezet. Ik werd vlug door 2 OK assistentes overeind gezet en voor ik het wist was de ruggenprik al geplaatst. Al snel voelde ik dat hij begon te werken, eindelijk was de pijn in mijn bekken weg. Ik had niet eens gemerkt dat mijn vriend weg was geweest en op eens zat hij in OK kleding langs me. Er werden blauwe doeken geplaatst en al snel begon de operatie. Een heel raar gevoel dat er allemaal geduwd en getrokken wordt maar dat het niet pijnlijk is. Om 15.32u wordt de baby geboren. Aan mijn vriend de eer om te vertellen wat we hebben, een JONGEN hoera!! hij kijkt mee hoe de kinderarts hem controleerd en mag de navelstreng doorknippen.  Vanuit een ooghoek kan ik meekijken, heel bijzonder. Daarna mag de kleine man lekker bij mij komen liggen want hij doet het heel goed. Alleen zijn handje ziet nog wat paars maar dat trekt weer wel bij. Uit privacy redenen noem ik hem J.De rest van de operatie gaat vlot en de ons mannetje heeft al meteen honger want hij zoekt heel mijn gezicht af naar een tepel, hij denkt zelfs dat mijn oorlel een tepel is en begint heel hard te zuigen, haha. Eenmaal op verkoever aangekomen mag hij lekker drinken en dit doet hij ook meteen goed. Rond half 5 zijn we op de afdeling en gaan we onze zoon S. en de oma's/opa's/tantes en ooms op de hoogte brengen van de geboorte van J. Ze komen allemaal nog een de kleine man bewonderen. Onze oudste zoon S. vond het maar apart dat de baby er nu was. Hij was wel heel lief en gaf hem een kus en een knuffel, daarna ging hij weer verder stuiteren door de kamer en alle kastjes open maken en op alle knoppen drukken, haha. 

Het is een heel verhaal maar eindelijk is hij er dan. Onze kleine man!! De kraamtijd in het ziekenhuis verliep ook niet helemaal vlekkeloos. Hierover vertel in meer in een andere blog.