De maanden vlogen voorbij

... Ik moest nog wel even naar de dokter voor een bloedonderzoek. Even controleren of ik immuun ben voor cmv of toxoplasmose en of de rest van de hormonenboel wel oké zit. 

Hoera, immuun voor toxo, nog niet voor cmv! Ik werkte als coördinator in een kinderdagverblijf dus het was wel opletten geblazen om niet met kindjes in contact te komen. Ik wou het nog niet vertellen op het werk dus dat was nog niet zo eenvoudig als ik even wou helpen in de leefgroepen. Ik denk dat de kindbegeleidsters me toen ook af en toe gehaat hebben omdat ik hen nooit kwam helpen op drukke momenten (sorry nog eens hiervoor 😅). 

Helaas werd ik al snel spuugmisselijk. Ik deed er een halfuur langer over om op het werk te geraken. Vaak moest ik in het midden van de weg stoppen om over te geven in de kant. Dan stond ik op een autostradeparking naast een trucker die zijn blaas aan het ledigen was en zag je hem denken: "zij heeft een zware nacht gehad...". Probeer dan maar eens zonder buikje (of ja, zonder babybuikje) mensen te overtuigen dat je nochtans al een aantal weken geen alcohol meer hebt gedronken. 

Het werd wel makkelijker toen ik het goede nieuws eindelijk kon vertellen aan de collega's. Ik moest niet meer onopgemerkt naar de wc lopen in de hoop dat er niemand net naast kwam zitten. (in stilte overgeven is echt on-mogelijk, neem het van een ervaringsdeskundige aan!). Helaas duurde die misselijkheid nog wel tot de allerlaatste dag maar daar leer je mee leven 😉. 

Ik kreeg al snel harde buiken en maakte mij daar weinig zorgen in. Op 28w was dat wel anders. Ik timede en had om de 2 minuten een harde buik die precies 1 minuut duurde. Toch maar even op controle dan. Mijn baarmoederhals was op enkele dagen tijd van 3,5cm naar 2,1cm gegaan. Dit was te vroeg dus vanaf dan platte rust. Ik kreeg een halfuurtje rondlooptijd per dag. Dit werden nog lange weken (al lijkt het nu achteraf alsof ik er op een dag of 5 wel van af was). Elke week op controle en een minifeestje met de gynaecoloog toen ik de 34weken haalde. Dat had ze niet verwacht! 

37w ver, ze mocht nu wel gaan komen hoor. Bijna 10w platte rust. Ik had nu alle hoeken van mijn huis wel gezien en dat bedoel ik niet op de leuke manier want dat mocht ook niet. In de linkerhoek van de living hing een spinnenweb dat alsmaar groter werd, in de rechterhoek zag ik nog een vlekje dat dringend eens beschilderd moest worden. Ik wist dus wel wat doen van zodra het mocht. 

39+4 dagen. Ongelooflijk hoe ze zich eerste bijna opdringerig aanmeldde en hoe ik nu nog steeds op haar moest wachten. Ik wou savonds in mijn bed kruipen tot ik wat bloed zag bij het afvegen. Ik belde de materniteit en ze raadden me toch aan om dit even te laten controleren. Op naar het ziekenhuis dus! Ik had 4cm ontsluiting maar geen weeën te bespeuren. Ze gingen de gynaecoloog bellen om te horen of ik naar huis mocht. 

Intussen was het al 1u snachts voor ik antwoord kreeg. Je mag hier in de verloskamer gaan slapen, de gynaecoloog van wacht komt morgenvroeg om 8u als eerste bij je langs. Oké, hier was ik niet op voorbereid. Ze raadden me intussen ook aan om B. op het verlosbed te laten slapen want dat lag niet zo goed en ik had mijn rust wel nodig. Nu, ik kan je zeggen dat met die spanning geen enkel bed goed ligt, ook het logeerbed niet. Ik heb die nacht dus niet zo veel geslapen.

De volgende ochtend was het wachten op de gynaecoloog. Intussen kwamen ze mijn ontsluiting nogmaals opmeten. 6cm intussen. Om 10u kwam de gynaecoloog dan eindelijk binnen gewandeld. Ze stelde me voor de keuze: ofwel ga je nu naar huis maar de kans is groot dat je water onderweg breekt, ofwel breek ik je water nu en bekijken we of het zo wel op gang komt. Mijn man is zelfstandige en had net al zin patiënten al afgebeld voor die ochtend. We keken elkaar aan en we knikten. Het is goed geweest, ze mag nu echt wel gaan komen! Voorbereid op een hele lange weg prikten ze met iets wat op een lange breinaald leek door de vruchtzak. We konden er aan beginnen! 

Een kleine 2 uur later begonnen de weeën nu echt wel op te komen. Ik had elke paar seconden een wee van nog geen minuut. Een uur later had ik geen zin meer om dit nog veel langer vol te houden en vroeg ik een epidurale. Op haar dode gemakje kwam de gynaecoloog langs. "De meesten die me zeggen dat ze nog afwachten en dan opeens een epidurale vragen die zitten aan de 10cm en mogen er meestal aan beginnen". Ik geloofde het niet want ik had nog maar een goed uurtje weeën. En toch, alles werd in gereedheid gebracht want ze kwam er aan! 

Alleen die weg naar buiten bleek nog niet zo makkelijk te vinden daar in het donker. Mijn weeën waren waardeloos en ik had amper pauzes om tot rust te komen. Anderhalf uur later zei de gynaecoloog dat ik nu echt niet mocht meepersen maar wat denk je dat ik deed? Na zo lang moest ze er echt wel uit en die laatste, die hou je niet zomaar tegen. Met een vaart vloog ze de wereld in (je kan de gevolgen wel raden natuurlijk 😉). Maar dat vergeet je gelukkig allemaal snel als je dat kleine meisje eindelijk op jou mag houden. Mijn grootste geluk, mijn grootste liefde! Om 14u15 werd Juune geboren! Welkom mijn lieve kleine meid ❤️