De laatste loodjes van de zwangerschap

In de maanden die volgden in de zomer, werd er hard gewerkt door alle betrokkenen om het allemaal op tijd af te krijgen. De planning was redelijk strak, maar we zouden een week of 3 hebben tussen de laatste loodjes en de vermoedelijke bevallingsdatum. Nu hoor ik je denken: vermoedelijke bevallingsdatum? Jep. Hier kom ik straks even op terug. 🙃

Er mocht dus niets groots verkeerd gaan, maar we hadden wat speelruimte qua tijd. Echter is een bevalling nu niet echt te plannen enzo (soms wel, maar zelfs dan kan er nog van alles wijzigen in die planning 😅🙈). Er gingen wel wat dingen mis, en dan serieus ook alleen maar aan zaken die door externe partijen moesten worden geregeld en gerealiseerd. Frustrerend, maar ik kon het gelukkig heel goed handelen. Beter dan de mensen om mij geen, want ik had 0,0 stress, terwijl anderen zich maar druk bleven maken om de naderende bevalling. En guess what? Alles is op tijd goed gekomen 😅🤪

Terugkomend op de vermoedelijke bevallingsdatum...Ik heb diabetes en als gevolg daarvan is er normaal gesproken een protocol dat er rond de 38e week wordt ingeleid als de bevalling nog niet spontaan op gang is gekomen. 24 november 2020 was onze officiële uitgerekende datum, maar daarvan wisten we al dat we dat niet gingen halen. Naarmate de zwangerschap vorderde, kreeg ik ook meer groeiecho's. Mede op basis daarvan zou er uiteindelijk bepaald worden wanneer het het beste was om te starten met de inleiding. 

2 november 2020: controle in het ziekenhuis. Weer een groeiecho. De kleine werd op dat moment (36 +6 weken zwanger) op ruim 4 kilo geschat. De echo's ervoor kreeg ik ook al te horen: het kindje is wel echt groter/zwaarder dan gemiddeld, als gevolg van mijn diabetes. Mijn gevoel riep dat dit niet klopte, dat had ik ook de laatste 2 of 3 groeiecho's al aangegeven. De gyn ging in het team toch overleggen om al eerder te starten met de inleiding. Alle voor- en nadelen van ofwel langer laten zitten ofwel eerder starten/geboren worden werden daarbij tegen elkaar afgewogen. Mijn eigen arts had namelijk wat zorgen omtrent de ontwikkeling van een kindje van een moeder met diabetes, omdat zij bij een termijn van rond 37 weken regelmatig prematuur gedrag vertonen omtrent hun eigen suikerwaarden op peil houden. Maar langer laten zitten bracht weer andere risico's met zich mee, vandaar dat zij dit met het team wilde bespreken alvorens ons een voorstel te doen. De controle was op maandag, dinsdag was zij eigenlijk vrij, maar dan vond ook het overleg plaats, dus zij ging daar wel zelf bij aansluiten en ze zou ons op de hoogte brengen.

Dinsdag, 3 november 2020. In de middag werd ik gebeld door de gyn. Uit het overleg was het adviesbnaar voren gekomen om toch rond 37 weken in te gaan leiden, aangezien het kindje nu al zo groot werd geschat en dit in een week tijd nog meer zou worden. Daarbij is het starten van de inleiding nog geen garantie dat er binnen 24 uur een baby is. Zij vond dat zij het niet kon maken om ons die middag nog binnen te halen, maar de afspraak was al gemaakt dat wij woensdag 4 november, rond de klok van 14.00 uur zouden bellen of er plek was voor ons. 

Whaaaaaaa!!! Dit gaat ineens snel 😅🙈 Maar oooooh wat heb ik er zin in, niet wetende wat ons te wachten stond....

Woensdag 4 november. Er is plek, we mogen ons rond 15.30 uur melden. Vol spanning, maar toch relaxed gingen we naar het ziekenhuis. We zouden onze kleine spruit nu snel gaan ontmoeten. Little did we know....

We krijgen een kamer, settelen ons en de verpleegkundige komt ons uitleggen wat er gaat gebeuren. Niet veel later wordt de ballonkatheter ingebracht en mag die zijn werk gaan doen. En of die werk te doen heeft.... ik ben natuurlijk pas 37 +1 weken, en alles zit nog potdicht. Geen ontsluiting, niet verstreken, niets. Maar goed, daar gaan we nu mee bezig om dat te creëren. Ik voel niet veel, enkel wat krampjes, maar meer niet. In de loop van de avond valt de ballon uit. Wauw! Nu al? In mijn hoofd vier ik een klein feestje, want ik weet inmiddels als die uitvalt, dat je dan op 3 cm zit. Na een inwendige check blijkt dat ik wel een kleine 3 cm ontsluiting heb, maar alles zit nog veel te hoog en mijn baarmoederhals is nog veel te lang. De volgende ochtend wordt er nog een ballonnetje gezet, in de hoop dat die de rest gaat doen. In de loop van de middag valt die uit, maar nog steeds is alles nog te hoog/te lang. Wel een opening van een goede 3 cm, dus een nieuwe ballon heeft geen zin. Gezien het tijdstip werden en de goede staat waarin de kleine en ik verkeerden, werd er geen nieuwe actie opgestart. Vrijdagochtend gingen we weer verder, tenzij er in de avond of nacht zelf iets zou worden gedaan door mijn lichaam. Maar helaas.

Vrijdagochtend 6 november 2020. Ik krijg hormoongel aangebracht in de hoop dat dit zijn vruchten zou gaan afwerpen. De eerste lading in de vroege ochtend zorgt wel voor flinke krampen, maar mijn gedachten konden alleen maar denken: dit is goed, er gebeurt nu eindelijk iets. Toch bleek een paar uurtjes later dat ik nog steeds op hetzelfde zat qua verstrijken. Oke, een nieuwe lading prostingel.... Wauw!! Ooookkkeeeee, dus dit zijn weeën 😅 

De verpleegkundige zag dat mijn relaxte ik inmiddels wel moest zuchten om wat op te vangen. Deze waren wel degelijk serieus aanwezig. Maar voor het goede doel, positief als ik ben en ook toen wilde blijven, had ik de grootste lol met de wederhelft en het medische personeel. Alle checks bleven op vrijdag helaas met dezelfde uitkomst. Het gaat tergend langzaam. Ik relativeer nog voor mezelf: je bent niet de enige, er is er nog nooit 1 blijven zitten, dit komt goed. De hele dag weeën zonder resultaat.... hoe lang ga ik dit vol kunnen houden? De nacht ging redelijk en naarmate de zaterdagochtend-check van 6 uur dichterbij kwam, zwakte de weeën af. 

Er werd daarop besloten nog een lading prostingel te zetten en boem! : volle bak in de weeën! Nou jongens... zou het dan toch vandaag gaan gebeuren?

Eind van de zaterdagochtend, weer een inwendig onderzoek. Het ging tergend langzaam, maar er was minimale vooruitgang. Misschien moesten we een rustdag hebben thuis, werd er gezegd. En toen brak ik. Door de grote C mochten we de kamer niet af, er mocht geen bezoek komen en na al die dagen positief blijven, wilde mijn hoofd gewoon even niet meer. Waarom liet mijn lichaam me zo in de steek? En ik kon dat wel weer recht praten in mijn hoofd: ik was ook pas 37 en een halve week onderweg. Moeder natuur zou mij anders misschien hebben laten lopen tot 42 weken, weten wij veel.  Mijn lichaam was er nog niet aan toe kennelijk. 

Na die mentale breakdown mochten wij, als uitzondering en met een aantal maatregelen, toch even een luchtje scheppen in de tuin. Hoe heerlijk was dat!? Ik heb er zo van  genoten en het deed me goed. Het gaf me energie om weer door te gaan. Kom maar op! En ondanks dat ik tussendoor de weeën op moest vangen, heb ik heerlijk even de benen kunnen strekken.

En zaterdag, eind van de dag, na dus weer een hele dag volle bak kwam er een lichtpuntje: ze moesten het systeem nog even laten rekenen, maar met de dingen die nu werden gevoeld was de score genoeg om zondagochtend de vliezen te breken! Oowww pleaseeeee, let it be?! 

En ja, het was een krappe score van 6, maar het was een 6! Zondagochtend zouden ze breken, mits het niet in de nacht spontaan gebeurde. Zaterdagavond dan toch maar een slaaptabletje na al die dagen, want zondag werd hard werken 🙈🥰 nog harder 😉

Zondagochtend, 8 november 2020. Rond de klok van half 8 werden de vliezen gebroken, de infusen aangesloten voor (weeënopwekkers en kalium). Van de kleine 4 cm ontsluiting moest ik er 10 zien te maken en het laatste stukje verstrijken moest ook nog gebeuren. Na een aantal ophogingen van de oxytocine, naar mijn idee vrij kort op elkaar, kwam ik eind van de ochtend in een weeënstorm terecht. Dit zou niet minder gaan worden de komende uren en wetende dat ik al dagen bezig was, wist ik ook dat dit niet met 5 of 6 uurtjes gedaan zou zijn. Ik heb om een ruggenprik gevraagd en de verpleegkundige heeft me nog bedankt dat ik daarvoor koos. Zo had me de dagen ervoor ook al bezig gezien en ze was bang dat ik mezelt nog verder zou afmatten, puur uit principe dat ik in eerste instantie geen ruggenprik wilde 😬😅 Nu was het wachten op de anesthesioloog en tot die tijd was het afzien en doorbikkelen.

Rond de klok van 14.00 uur kwam ze dan eindelijk mijn kamer op. Helaas moest ze 4 keer prikken voor hij zat, maar wat een feestje toen het begon te werken. Van de situatie dat je geen tijd hebt om op adem te komen tussen de weeën door, naar een situatie waarbij je de weeën fluitend en vol humor kan hebben --> lekker spul hoor 🤣

De ontsluiting ging langzaam vooruit, maar hé, we gingen vooruit. Rond 23 uur in de avond werd er weer gecheckt hoe ver we waren en dit bleek inmiddels een ruime 9 cm te zijn met alleen nog een klein randje aan de achterzijde. Het kindje lag echter nog steeds erg hoog (dit was de hele tijd al het geval), maar ze kon voelen dat het wel helemaal goed lag qua richting. Alleen niet ingedaald. Na overleg werd de weeënopwekker nog verder opgeschroefd in de hoop de weeën krachtiger te maken, zodat het laatste zetje naar beneden zou worden gegeven en we verder konden. Aangezien ik al een poosje op maximaal draaide, gingen we dus nog een stapje verder. Maar goed: het is voor het goede doel, we zijn er bijna dacht ik nog. Gelukkig verkeerde de baby en ik nog steeds in prima conditie en was er geen reden tot paniek ofzo. 

Mennnnn, dwars door de ruggenprik heen kwamen er hele series met mega weeën. Ik hoorde de verloskundige, die inmiddels zat te aanschouwen (observeren) wat mijn lichaam nu precies deed, zeggen dat dit weeën waren van pers-formaat, maar dat ik ze zo goed mogelijk weg moest puffen. WAT?!?!?! En HOE wil je precies dat ik dat doe?!?!?! Die kleine moest eerst de kans krijgen wat te zakken...

De klok liet inmiddels 2 uur in de nacht zien. Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe lang houden zowel de baby als ik dit vol?

Hoe dit verder gaat, lees je in de volgende post.

Liefs,

Maaike