De laatste controle bij de verloskundige!

We gaan verder met het verhaal van mijn vorige blog.

Ik weet het nog goed het was dinsdag 26 maart 2019. Ik had om 9:45 uur een afspraak bij de verloskundige. Ik voelde mij al een paar dagen een plofkip met echt heel veel last van mijn maagzuur en andere vervelende zwangerschapskwaaltjes.

Zoals altijd controleert de assistente mij op mijn gewicht bloedruk en al dat geneuzel.

Mijn bloeddruk was altijd perfect. Dus ik had niets te vrezen. Alleen deze keer keek de assistente mij vreemd aan. Ze vertelde mij dat ik beter even rustig kon gaan zitten. Misschien kwam het van de inspanning. Nou na 5 min begon ze opnieuw te meten. Shit weer 210/95!!

Ik snapte er werkelijk niets van? Dat verklaarde misschien wel mijn nare gevoel.

Toen ik binnen kwam bij de verloskundige ging ze eerst weer aan mijn buik voelen. Meneer was goed aanwezig. Hij zat nog prima daar!

Ze vroeg mij waar ik allemaal last van had. Ze trok een bezorgd gezicht. Ze maakte een spoed afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik moest direct door naar de prikpost en mijn urine in gaan leveren. ‘Ik ben bang dat je een zwangerschapsvergiftiging hebt.’

Bammm.... oké? Hu? Maar hoe kan dat nou?

Ik belde meteen mijn man op en die schoot totaal in de stress. Op de kazerne een spiegel eraf gereden, best wel grappig. Hij kwam snel naar huis terwijl ik thuis met mijn gekke nesteldrang nog even wat laatste dingen aan het opruimen en strijken was. Als ik er nu aan terug denk moet ik daar zo hard om lachen.

Mijn man kwam thuis en we hebben alles rustig in de auto geladen en op naar het ziekenhuis. Ik zei nog ik denk dat dit ons laatste ritje met zijn 2e is. Ik voelde gewoon dat het zou gaan gebeuren!

Eenmaal blauw geprikt en wel komen we aan bij de gynaecoloog. Die heeft nog een echo gemaakt van de baby en alles zag er met hem goed uit. Ik was toen 38+2 dagen dus mocht in principe bevallen. Die gynaecoloog constateerde dat ik inderdaad een zwangerschapsvergiftiging had. ‘Slik!’ Ze zei we gaan je opnemen en we willen dat de baby binnen nu en 3 dagen geboren gaat worden.

Mijn man en ik liepen naar de kraamafdeling. Jezus het gaat gewoon gebeuren. Heel anders dan wij hadden verwacht. Daar zaten we dan vol spanning in de wachtruimte. Ik appte nog snel even mijn moeder dat het nu echt ging gebeuren en dat ze de bevalling gaan opwekken!

We werden naar een beval kamer gebracht en daar brachten ze meteen een ballonnetje in. Ja niet heel relaxt al die lampen en die mensen die recht in je doos staren. Uiteindelijk had ik het erger verwacht en was het gedaan.

Ik werd meteen aan de CTG gegooid en wachten maar. Continu die bloeddruk metingen. Ze zagen dat ik aardig aan het opzwellen was. Dus besloten alvast een infuus te prikken. Aangezien dat met het uur lastiger aan het worden was. Tja dan gaat het nog even 2x mis en hup hij zat. Danku... danku...

Ik moest die avond al blijven omdat ik mij niet goed voelde. We kregen een fijne kamer waar we nog even in alle rust samen konden zijn. De hele nacht heeft het lopen rommelen en slapen deed ik niet echt. Logisch toch?!

Ik ga jullie in mijn volgende blog alles vertellen over de inleiding van mijn bevalling.