De kleinste baby's zijn de grootste vechters
Vrijdag 27 december. Of derde kerstdag, het is maar net hoe je het wilt zien. Ik wist dat ik vandaag mijn meisje zou ontmoeten. Dat was al weken van tevoren gepland, want het werd een keizersnede. Dat was overigens niet de eerste keuze van de gynaecologen, maar daar kom ik misschien later nog op terug.
Nu eerst het verhaal van de dag waarop mijn mooie mini meisje voor het eerst de wereld kon bekijken van buitenaf.
Ik had de nacht ervoor slecht geslapen, dat was niks nieuws. De zwangerschap had mij gesloopt, ik had ontzettende bekkenpijn, verhoogde bloeddruk, hield vocht vast en was bijna 20 kilo aangekomen. Als je al te zwaar bent is dat veel. Te veel. Ik voelde me net een aangespoelde walvis. Ik was er klaar voor, vandaag was de dag waarnaar ik al maanden uitkeek, ik werd mama!
Na een zwangerschap van 39+3 vond de gynaecoloog dat het goed was. De baby was groot genoeg. Dacht iedereen. Ik heb een aantal groeiecho's gekregen, omdat ik zwangerschapsdiabetes had. Ze verwachtten een grote baby, maar ze was klein van stuk. Niet te klein, maar wel onder het gemiddelde.
Heel vroeg in de ochtend werden mijn vriend en ik opgehaald door mijn ouders. Mijn vriend heeft geen rijbewijs en ik kon natuurlijk niet rijden. Om 5.45 stonden ze voor de deur. Ik moest me om 7.00 melden. Bepakt en bezakt stapten we in de auto. De mooiste babykleertjes in maat 50/56 hadden we meegenomen. Ze moest er natuurlijk wel goed uitzien op haar eerste dag 'on the outside'.
We kwamen in het ziekenhuis en hoe langer het duurde, hoe nerveuzer ik werd. Mijn vriend en ouders kregen een kop koffie, waar ik best wel verdrietig van werd. Iets met zwangerschapshormonen, honger en nuchter moeten blijven...
Na een aantal controles was het dan eindelijk zover. We mochten naar de OK! Mijn vriend werd in zo'n charmant pak gehesen en moest even wachten terwijl ik de ruggenprik kreeg. De minuten leken wel uren. Ik wilde gewoon mijn meisje in mijn armen kunnen nemen.
De ruggenprik begon in te werken en de operatie kon beginnen. Yes! Na een partijtje gal spugen, omdat de gynaecoloog in opleiding behoorlijk hard duwde en trekte was ze er. Mijn mooie, lieve dame. Ik was zo blij! Ze werd op mijn borst gelegd en ik kon niet stoppen met staren. "Ze is wel erg klein," hoorde ik ver weg. "Nog geen drie kilo". Gelukkig mocht ze bij me blijven liggen, maar ze werd wel gewogen. 2735 Gram was ze. Een dysmatuur, nog maar net, maar toch. Voor de geboorte had ik hier nog nooit van gehoord. Dysmaturen zijn kindjes die bij de 10% kleinste baby's horen. Ze kunnen hun temperatuur soms niet regelen, hebben lage glucosewaardes en zien er vaak dun uit.
Ik schrok hier best wel van. Wat gaat er nu gebeuren? Omdat ze niet wilde aanhappen moest er een flesje worden gegeven, anders zouden haar suikers te ver dalen. Eenmaal op de kraamafdeling merkten we dat haar temperatuur te laag was. Ze kreeg warme kleren aan, die veel te groot waren. Er werd een schapenvachtje in de wieg gelegd, twee kruiken en twee dekens om haar warm te houden. Als haar temperatuur niet steeg moest ze in de couveuse. Gelukkig was dit uiteindelijk niet nodig.
We moesten nog een nachtje blijven, maar de volgende dag mochten we naar huis. Eigenlijk staan er twee dagen voor een keizersnede, maar ik voelde me best oké, dus we gingen naar huis.
Bij de nacontrole kwam ik erachter dat de placenta niet goed was aangelegd in het begin van de zwangerschap, waardoor ze te weinig voedingsstoffen binnenkreeg. Ik had er dus weinig aan kunnen doen.
Ze is nu 6 weken oud en meer dan een kilo aangekomen vanaf haar geboortegewicht. En die mooie kleertjes in maatje 50/56? Die past ze nu wel.
MamadeJong
Gelukkig dat alles is goed gekomen! En wat een ontzettend schattige foto van het kleine meisje!