De helse bevalling!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik ben begonnen van me af te schrijven. Ik was gebleven bij het feit dat ze mij in gingen leiden...

De gynaecoloog kwam na een aantal spannende uren wachten bij mij om te vertellen dat ik die avond werd ingeleid. Doodeng vond ik het maar ik kon alleen maar huilen. Mijn vriend was er op dat moment niet en die heb ik gelijk opgebeld. Hij kwam ook direct naar het ziekenhuis.

Die avond zou ik om 19.00 uur worden ingeleid door middel van een ballonkatheter. 19.00 uur werd 20.00 uur. In de tussentijd zijn mijn ouders, vrienden en mijn schoonouders nog even geweest. Ik kan me vooral herinneren dat ik op het moment van die ballon, alleen maar wilde weten wat ze gingen doen en wat de vervolgstappen waren. Tijdens die ballon plaatsen kreeg ik magnesium toegediend door het infuus wat daarvoor het geplaatst was. Ik kreeg het daar zo warm van! Ik wist even niet waar ik het zoeken moest. De hele nacht heb ik gehuild van de pijn door de magnesium! Achteraf gezien was het infuus verkeerd geplaatst en was het een verkeerd infuus.

De volgende ochtend was ik helemaal kapot van al het huilen van die nacht. Wie had dat gedacht, nog meer pijn hebben van die magnesium dan van de krampachtige pijn van de ballon. Ze wilden op dat moment gaan bekijken of ze mijn vliezen konden breken, dit omdat de ballon eruit was gevallen diezelfde ochtend. Ik kon vervolgens alleen maar huilen dat ze dat niet mochten doen omdat ik geen energie meer overhad om de weeën op te vangen. Mijn lichaam was helemaal op! Ik was helemaal op! Ik kon niet meer op dat moment en wilde per direct een ruggenprik.Ze hebben mij toen gezegd dat de weeën echt niet per direct op gang zouden komen en zodra ze mijn vliezen gebroken hadden zouden ze de anesthesist erbij halen. Zo gezegd zo gedaan. Mijn vliezen konden gebroken worden en binnen een uur stond de anesthesist er ook. Dat was even een frisse windvlaag wat binnen kwam. Normaal gezien zou ik die man hebben weggejaagd om hoe hij binnen kwam, maar op dat moment was het precies wat ik nodig had. Die man had haast omdat de volgende al zat te wachten. En heeft het zo mooi gedaan dat hij ook binnen 5 minuten de kamer weer uit was.Na die ruggenprik heb ik eindelijk wat kunnen eten en drinken. Dat had ik al niet meer gedaan sinds de vorige avond. Wat een genot was dat zeg! Er werd ook een ander infuus ingezet waardoor het magnesium naar het andere infuus geplaatst kon worden. Wat dat betreft had ik het hele pretpakket aan medicatie bij elkaar.

Vanaf het moment van de ruggenprik werd ik ook aan de weeën opwekkers gezet. En toen tikten de uren langzaam voorbij. Elk uur zo'n beetje kwamen ze kijken hoe het ging en hoever mijn ontsluiting was. Ook bekeken ze of de kleine het nog goed deed en genoeg zuurstof kreeg. Aan het einde van de middag kwamen we nog niet verder dan 5 cm ontsluiting en het vliesje van mijn baarmoedermond was nog niet helemaal weg. Ze hebben meermaals met een kokertje over het hoofdje van de kleine geschraapt om te kijken hoeveel zuurstof de kleine nog had. Ik werd op een gegeven moment ook niet lekker. Ik wilde graag wat drinken en kreeg geen boterham of iets meer door de keel dus ik vroeg om een snoepje. Gelijk toen ik beide op had, kwam alles er ook weer uit en vanaf dat moment heb ik non stop gespuugd. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder nog gebeld werd om nieuwe kleding te brengen. Die schrok zich dood toen ze de verloskamer binnen kwam. Achteraf heb ik gehoord dat ze alleen maar heeft gehuild erna omdat ze zo geschrokken was.

Na 2 uur overgeven werd de knoop dan eindelijk doorgehakt. Wat was ik bang op dat moment. De kleine kreeg geen zuurstof meer en ik was helemaal op van al het spugen. Ze hebben per direct een operatiekamer geregeld en binnen 10 minuten lag ik erop. Ik was doodsbang! Ik wilde al geen keizersnede maar er zat niks anders op. Ik heb de weg naar de anesthesie gespuugd, tijdens het zetten van de ruggenprik gespuugd en op de operatietafel gespuugd. Ze konden mij er ook niks voor toedienen totdat de kleine geboren was.

En toen was het moment daar... We wisten allebei niet wat het zou worden, en daar kwam onze kleine meid. Milou! Zo perfect en wij stonden zo perplex omdat we er zo van overtuigd waren dat ze een jongetje zou zijn. Maar dit voelde al gelijk compleet. Mijn vriend ging gelijk met de kinderarts mee om te kijken of alles goed ging met Milou en ik werd op dat moment dicht genaaid. Ik kan me nog herinneren dat mijn vriend met Milou bij mij is gekomen om haar te laten zien maar zelfs dat was teveel. Ik kon alleen maar zeggen van haal haar weg want ik spuug haar hele hoofd onder! In die 5 seconden is de bovenstaande foto gemaakt. Achteraf gezien maakt het me zo verdrietig dat ik zo gereageerd heb maar ik kon echt niet meer. Ik ben gelijk daarna ook in slaap gevallen en werd wakker op de uitslaapkamer.