De geboorte van onze 3e zoon

Heb je nog niet mijn andere bevallingsverhalen gelezen over de thuisbevallingen van onze 1e en 2e zoon? Doe dat dan zeker even, af en toe zal ik daar naartoe verwijzen. 

Verlof

Het is half maart 2020.. En toen was daar ineens corona en stond ieder zijn leven op de kop. De momenten dat ik aan het aftellen was dat ik vanaf 1 april verlof zou hebben werd ineens een heel ander verhaal. Ik kreeg een paar dagen eerder verlof omdat de werkzaamheden anders werden voor mij en ik zat thuis met 2 kinderen. 

Niks niet in alle rust mijn nesteldrang onder controle krijgen... Nog even quality time met Noah... Nee.... Slik....

Maar al snel kwam er een positieve kant. Hoogzwanger slaap je niet best meer, dus pluspunt 1 was: geen wekker! Ander pluspunt was dat Senn zachtjes zijn kamer uit kwam lopen rond 8.00 uur, vertelde dat hij wakker was en beneden ging spelen. Bouwen, strijkkraaltjes, kleuren.. Rond 9.00 uur werd ik dan wakker van Noah. Echt waar! BTW: Nu een jaar later zijn ze voor 7.00 uur wakker, ik denk dat het zo had moeten zijn.Dus, mij hoorde je niet klagen. Elke dag tot 9.00 uur in mijn nest. TOP! 

De rest van de dag was ook chill, want: geen afspraken! Gewoon niks! Af en toe met een vriendin afspreken bij een speeltuin, de kids lekker spelen en ik met m'n gezicht in de zon en m'n billen op een bankje. 

Alle tijd nog even voor deze 2 alleen, wat heb ik daar van genoten!

39 weken zwanger

Ik voelde mij goed! Ondanks de enorme buik, slecht slapen, voorweeën en onrustige benen ging het lichamelijk goed. Maar mentaal? Wat ben ik mezelf tegengekomen. De meesten weten dat 'Jantje-ongeduld' mijn 2e naam is. Ik was er klaar voor! Vanaf 37 weken eigenlijk al. Nieuwsgierig naar de bevalling, klaar met zwanger zijn, maar vooral om onze 3e zoon mogen ontmoeten.

De dagen kropen voorbij en wonder boven wonder tikte ik de 39 weken aan. Die zag ik zo niet aankomen. Verwend als ik ben. Senn werd geboren met 38.2 weken en Noah met 38.5 weken. 

Ik was op controle bij de verloskundige en vertelde dit. Ik had al dagen voorweeën wat het mentaal nog een tikkeltje lastiger maakte. We maakten een afspraak om een dag later te gaan strippen. Dit omdat ik al 1 cm ontsluiting had én mijn lichaam had laten zien eerder bevallen te zijn, maar geen garanties.... Ik greep deze kans met beide handen aan.

Strippen 

Vrijdagochtend 8 mei was het zover, ik werd gestript. Thuis kreeg ik al een flinke buikkramp, yes, ga zo door! Lekker buiten de wasjes aan het hangen en het huis weer aan kant. 

De hele dag door had ik voorweeën, ze kwamen om de 10 a 15 min, maar het zette niet door. Ik hield hoop, ik dacht; bij de vorige 2 bevallingen begon het ook in de nacht, wie weet! Eind van de middag had ik de verloskundige gebeld; "het is flink aan het rommelen, jullie hoeven nu nog niet te komen, maar wie weet bellen we vanavond of vannacht". Lang verhaal kort: ik besloot om 23.30 uur maar naar bed te gaan. Ik viel als een blok in slaap en de volgende ochtend werd ik wakker; dit was de beste nacht ooit. Maar wat een domper, er is niks gebeurd, he bah! 

De verloskundige gebeld en bovenstaande meegedeeld. Samen besproken; dan is het nog niet zijn tijd, de baby komt wanneer hij moet komen. We plannen de afspraak met 40 weken (ik dacht; no way dat ik daar nog naar toe moet) maar ik hield hoop. Ik moet me niet zo aanstellen, we hebben het een kans gegeven, het gebeurd niet nu, we wachten af.

Paar uur later weer een flinke kramp. Ze kwamen elke 7 a 10 min. Ik zei tegen Gerrit: "dit voelt echt anders als gisteren", ohhh wat spannend weer. De hele dag ging het zo door.. Om 23 uur dacht ik weer, ik ga naar bed. Als ik kan slapen is het dus weer niet zo ver - en zo geschiedde... Ik werd wakker, zondag 10 mei 2020.

Moederdag 

Moederdag, slik.. toch nog niet mama van 3, tjonge dit zag ik echt niet aankomen - eigenwijs als ik ben. Ik nam me voor geen valse hoop meer te krijgen met die voorweeën.

Dan gaan we vanmorgen maar even naar Gerrit zijn ouders voor moederdag. Af en toe weer een stomme kramp vanuit het niets; ik was er klaar mee; of zet door of stop hiermee. Ik gaf daar aan; nee er is nog geen baby in aantocht, alsjeblieft praat er niet over, anders ga ik weg. Haha, zo onaardig ben ik normaal niet hoor ;-) Het grapje "wie weet tot morgen" durfde niemand te maken (lees je terug in de bevallingsverhalen van Senn en Noah).

We aten thuis een broodje, de jongens keken een filmpje en ik trok mezelf terug. Ik ging in bad zitten. Ik moest ontspannen, man wat maakte ik mezelf de kop gek. Wat heb ik gehuild, wat een zelfmedelijden had ik. Als klap op de vuurpijl vond ik mezelf enorm verdrietig dat ik niet verwend was voor moederdag... De man des huizes had niet bedacht even wat met de kids te maken of kopen voor mij (want ja opvang en scholen dicht, dus daar kregen ze ook niks mee), het zal een mannending zijn... Mijn hormonsters maakten er een drama van natuurlijk. Nadat het bad overstroomde met mijn tranen heb ik mezelf weer een schop onder de billen verkocht. 

's Middags gingen we naar mijn ouders, daar even moederdag vieren. Mijn zusje en zwager waren er ook, gezellig.

Zodra ik mijn moeder zag barstte ik in huilen uit (echt, die hormonen hoor, ik huil niet zo snel). Oef wat een zelfmedelijden. Gelukkig een flinke knuffel en ik kon er weer tegenaan. Mijn moeder had heel lief een plantje voor mij (en mijn andere zussen) gekocht, toch nog in de watten gelegd, zo lief!

Ik kon mijn aandacht er niet bij houden

Het was rond een uur of 16.00 uur, we zaten lekker buiten wat te drinken met z'n allen. Ik kon steeds minder mijn aandacht erbij houden. Mijn zusje keek af en toe naar mij, maar daar bleef het bij. Stomme voorweeën. Elke 10 minuten weer zo'n scherpe kramp...

We waren rond 17.30 uur weer thuis en ik zei tegen Gerrit; "die stomme voorweeën ben ik echt klaar mee, ik weet het niet meer, ik weet het echt niet meer". We aten snel een broodje met z'n 4tjes en Gerrit zei ik breng de jongens naar bed en ruim de tafel af, doe jij maar rustig aan. Ze lagen er in om 18.50 uur, zonder protest ;-)

We dronken koffie en steeds vaker/sneller liep ik even naar de keuken om die stomme voorwee op te vangen. Ineens begon mijn rug pijn te doen. Ondertussen appte ik met een lief vriendinnetje. Zo fijn om even met iemand je twijfels te delen.

"Oh dit voelt als een rugwee, het moet toch echt niet gekker worden" "Ik wil echt geen valse hoop meer hebben en geven, maar ik weet het niet meer, als dit oefenweeën zijn dan wordt ik helemaal gek" - tjonge en dat is dan je 3e bevalling!!

Het was 20 uur en ik zei "ik ga douchen, dan weet ik het snel genoeg, kom je over een half uurtje even bij me kijken hoe het gaat?"Ik moest weer even een kramp opvangen, liep naar boven en daar kwam weer zo'n gemene kramp.

Gerrit moest even naar boven om wat op te halen, zag mij staan en zei: "mmmmm nu al weer? dat is wel snel...."Ik zei: "blijf maar bij mij in de douche, misschien moeten we toch maar gaan timen, het gaat hard"Gerrit: "moeten we de verloskundige al bellen?"Ik: "nee jo, eerst timen, even afwachten of het echt zo is"

Gerrit ging timen.. Ze kwamen om de 5 minuten, flink een minuut lang een krachtige, opbouwende wee. Ik hangend over de douchestang met het water op m'n rug. O mennn die rugweeën, vreselijk. Na elke wee riep ik: "ja stop, mmm dit was een gele.." - we hadden een of andere weeëntimer app waarbij je moest aangeven hoe "sterk" de wee was. Groen, geel/oranje of rood. Haha, als je dan een rode had was je trots dat hij zo krachtig was en hij achter "de rug" was :'-)

Ik kreeg een appje van mijn zus; "hee hoe is het nu? zullen we morgen een kopje koffie doen?"Gerrit appte terug op mijn verzoek: "gaat goed, koffie morgen is goed, gezellig :-)"Haha lekker sneaky! We hadden haar achter de hand, mochten we opvang nodig hebben voor Senn en Noah. Die nu dus in bed sliepen door al het gerommel heen.

De verloskundige kwam..

Om 21 uur belde Gerrit de verloskundige. Zij was er om 21.45 uur.. Ze keek naar mij, vroeg hoe het ging, luisterde naar het hartje van de baby en dat allemaal terwijl ik nog aan het douchen was.

Vk: "Wat wil je?"Ik: "zo lang mogelijk douchen, dat als ik er onderweg kom ik op bed kan en de "show" kan beginnen".

Ik durfde er niet zo goed onderweg, want onder de douche was prettig, een fijne houding aannemen (helemaal met rugweeën) is bijna onmogelijk, dus als het draaglijk is, dan zo, het liefst zo lang mogelijk.

Ze belde de kraamhulp en die zou er zsm aankomen. De kruiken werden warm gemaakt en dat is het besef moment dat het "gewoon" bijna gaat gebeuren. Tjonge.. en dan allemaal weer thuis... wauw..

Het moment van de waarheid

De verloskundige vroeg weer: "wat wil je? ... ik denk niet dat we op de kraamhulp moeten wachten..."Ik: "we gaan het proberen.."

Oef.. uit de douche, wee; auw. Snel afdrogen, wee; auw. Snel een hemdje aan en "rennen" naar het bed, wee; auw. Op bed gaan liggen en het moment van de waarheid..

Het was inmiddels 22.30 uur: ik had 7 cm ontsluiting. "PRIK ZE MAAR DOOR" riep ik. Ik had dit aangegeven in mijn geboorteplan, met Noah zijn bevalling hadden ze dit achteraf eerder moeten doen zodat het wat door ging zetten.Zo geschiedde..

Ik mocht zelf afwachten wanneer ik persdrang zou krijgen.Ik zag er vreselijk tegenop om de weeën op bed op te vangen, maar dit viel me deze keer reuze mee. Uiteraard pijnlijk, maar te handelen.De verloskundige zei; "niet schrikken als je straks ineens persdrang kan krijgen, het kan ineens zover zijn, duw dan maar rustig mee"Bij de wee die erna kwam riep ik beteuterd "ik voel nog niks". 1 minuut/1 wee later: "ja, o help, ja ik voel het" ... Wat blijft dat toch een spannend moment. Ik mocht dus persen. Inmiddels was de kraamhulp erbij gekomen (timing)!

Ik kreunde en huilde "ik wil dit niet meer" .... en ik had me nog zo voorgenomen dit niet te zeggen want ja, je móet natuurlijk wel én je weet dat je er dan bijna bent.. Dat werd dus ook bevestigd.. 

Na een aantal keren persen gaf de vk aan even te willen kijken/voelen wat er had al wat moeten gebeuren. Ze moest nog een soort vlies om het hoofdje wegschuiven (AUW!!) en dat was het hoor.. toen kon hij geboren worden...

Welkom lief klein broertje

Om 23:16 uur werd onze zoon geboren, ik mocht hem zelf aanpakken en wauw wat weer een magisch moment. Wat een wonder. Onze 3e zoon en broertje Mikk Javi. Wat zijn we blij dat je je er bent.

Mikk was 3230 gram en 51 cm lang.

Hij had een huidsmeer waar je 'u' tegen zegt en zijn hele gezichtje was verfrommeld. Hij had in het vruchtwater gepoept, maar alles leek goed te gaan. Om snel naar het zkh te moeten hadden we ook niet meer gered.

Dankbaar. Dankbaar voor onze 3e gezonde kind die veilig ter wereld is gekomen. Ons zondagskindje... Hét mooiste moederdagcadeau...

Met de minuut werd hij knapper. De frommels uit zn gezichtje verdwenen en hij begon steeds meer op zijn grote broers te lijken. Wauw.

Video bellen

We wisten dat mijn zus net klaar was na haar avonddienst. Omdat ze ook nog geappt hadden konden we het niet laten om even met haar te bellen. Video bellen wel te verstaan. Gerrit belde haar, ze nam op en zei; "oh, is het zo ver? moet ik komen?!!"

Wij in koor: "hij is er al!!"

Wat een geweldig moment... Ze kwam om 2.00 uur nog even om het hoekje kijken. Zo fijn! Niets leuker dan je pasgeborene te showen.

De nacht ging voorbij. Veel voedmomentjes en vooral knuffel- en staarmomenten. Slapen na een bevalling? Dat is mij nog nooit gelukt.. haha. We waren klaarwakker om 6.30 uur en besloten om alvast te starten met videobellen om de geboorte aan te kondigen bij familie en vrienden. Wat was dat ook weer leuk. We hebben ons krom gelachten om alle duffe koppies en schorre blije stemmen.

Ontmoeting tussen de broertjes

En toen eindelijk.. waren de grote broers wakker. Het was 7.30 uur. Ze kwamen naar onze kamer... en toen stonden ze even stil!

Hun broertje was geboren. Wat was dit ook weer wonderlijk mooi. Zo intens genoten. Wat een rijkdom.

De kraamzorg kwam binnen om 8.00 uur en de kraamweek kon beginnen!