De geboorte van ons wonder

Inmiddels zijn we ook in het Wilhelmina Kinderziekenhuis geweest in Utrecht. In Aken was het gevoel heel goed, maar we willen wel het gevoel hebben een keuze te hebben in welk ziekenhuis onze dochter geboren en behandeld gaat worden. En deze keuze hebben we ook. Na een bezoek aan Utrecht rijden we naar huis met een heel ander gevoel dan we in Aken hadden. We voelden ons veel minder als persoon behandeld, en we hadden dit anders verwacht. Daarom rijden we enigszins verdoofd naar huis. Op dat moment is het voor ons indirect al duidelijk; ook al zien we een beetje op tegen de taalbarrière die we in Aken zullen ervaren, ons gevoel was daar zóveel beter. Zeer kundige artsen en we voelden ons echt als persoon behandeld. Er was aandacht voor het medische maar ook het hele psychologische aspect, wat het met ons doet.

Eind april 2021 ben ik uitgerekend. Een week voor de uitgerekende datum word ik opgenomen in Aken. We spreken af met de artsen dat we afwachten tot de uitgerekende datum verstreken is. Is er tot die tijd nog geen ‘beweging’, dan zal de bevalling worden ingeleid.

Op woensdag 19 april melden we ons. Vanwege COVID met alle maatregelen van dien. Na 2.5 uur aan diverse onderzoeken die bij opname horen, mogen we naar de afdeling waar ik zal komen te liggen. Wanneer we daar aan komen, zien we dat de bezoekregeling op die afdeling 1 uur per dag is. Op dat moment kan ik wel huilen. De gedachte dat ik Martijn maar 1x per dag voor 1 uurtje mag zien terwijl je al op zo’n onbekende plek bent, je niet in je eigen taal je kunt uitdrukken, maakt me echt verdrietig en doet weer beseffen dat we het zo graag anders hadden gezien allemaal.

Martijn zal vanaf nu in het Ronald McDonald huis verblijven wat op 10 minuten lopen ligt van het ziekenhuis. Is echt super georganiseerd en het is van alle gemakken voorzien. Echt een plek om even af te kunnen schakelen voor (toekomstige) ouders waarvan hun kindje helaas in het ziekenhuis ligt en er veel zorgen zijn.

De volgende dag ben ik wel ‘geland’ en, zoals ik ben, ga ik ervoor en bekijk ik de dingen positief. De dagen kom ik aardig door; 3x per dag moet ik naar de verloskamers voor een CTG van 30 minuten en tussendoor zit ik ook vaker op het dakterras in het zonnetje een boek te lezen met een koffietje erbij. ‘s Avonds meeten Martijn en ik buiten voor de hoofdingang en kunnen we elkaar tenminste nog even zien. We lopen of, in mijn geval, waggelen een stukje.

De uitgerekende datum nadert en er lijkt nog geen start van de bevalling aan te komen. Op internet zoek ik naar tips om het op te wekken, want het liefste wil ik niet worden ingeleid. Bitter lemon wordt ingeslagen, ik loop de trappen van -2 naar de 8e verdieping; maar helaas zonder succes. Dus op de uitgerekende datum geeft de gynaecologe ‘s morgens tijdens haar visiteronde aan dat ze willen starten met een inleiding. Eigenlijk zou er ‘s morgens gestart worden met de eerste tabletten, maar op de verloskamers is het zo druk dat ze nog even willen wachten. Dit vind ik niet heel erg, aangezien ik liever geen inleiding wil. Die avond rond 21:00 lig ik weer aan de CTG en geven ze aan dat ik rond 23:00 terug mag komen voor weer een CTG en dan zal ik de eerste tabletten krijgen. Dus om 23:00 ben ik weer bij de verloskamers. Eerst een CTG van 30 minuten, dan krijg ik de eerste tabletten Misoprostol en dan nog eens 30 minuten CTG. Het kan nu zeker nog 24 uur duren voordat de bevalling begint.

De volgende dag moet ik me weer om 7:00 uur melden en gaat hetzelfde riedeltje opnieuw; 30 min CTG, 2 tabletten Misoprostol, 30 min CTG. Dit dan 4x per dag. Hierdoor is deze dag helemaal snel voorbij.

Ik heb een aardige kamer genote en die avond sta ik naast mijn bed om bijna te gaan slapen. En dan breken mijn vliezen. Er wordt transport opgeroepen en voor ik het weet ben ik met bed en al naar de verloskamers gebracht. 

Eenmaal daar aangekomen vraag ik aan de verloskundige die bij me komt of ik mijn man mag bellen. ‘Nee nog niet, dadelijk eerst even kijken hoe ver je bent’, geeft ze aan. Oh oké… denk ik. Ruim een uur later komt ze kijken en nee, mijn man mag nog niet komen. In eerste instantie willen ze me terug sturen naar de afdeling, met het advies dat ik nog wat kan proberen te slapen. Slapen??! denk ik. Ik had al medelijden met mijn kamergenote. Ik kon echt niet slapen met deze pijn die ik nu al voelde! Buiten dat wil ik dat ons meisje in de gaten wordt gehouden omdat ik ook nog eens een velamenteuze navelstreng heb, wat risico’s met zich meebrengt. Uiteindelijk is dat ook wel de reden dat ik gewoon op de verloskamer mag blijven.

Uiteindelijk lig ik 6 uur alleen in de verloskamer terwijl de weeën echt al heel erg pittig zijn en elkaar snel opvolgen, ik vermoed dat de Misoprostol daar zeker een aandeel in heeft. Tegen 5:30 mag ik eindelijk Martijn bellen en rond 6:00 is hij er.

Dan gaat het vrij snel en om 11:54 wordt ons prachtige meisje Féline geboren. Martijn krijgt een schaar in zijn handen geduwd om de navelstreng door te knippen, ze wordt een split-second bij me gehouden zodat ik haar een kusje kan geven en ze wordt meteen meegenomen. Er staat een team voor haar klaar van zeker 8 man.

Ongeveer 20 minuten later (geen idee van tijdsbesef maar gok dat het zoiets was), komt er iemand bij ons en zegt dat het goed met haar gaat. Martijn mag bij haar gaan kijken. De verloskundige die bij ons was, zei dat ik ook wel mee mag als ik wil? Ik probeer wel te lopen, als het niet lukt merk ik dat wel. Door alle adrenaline lukt het me om te lopen naar de andere ruimte waar ons meisje ligt. Ze heeft in beide handen en voeten al een infuus en krijgt ondersteuning in de ademhaling door middel van een kapje op de neus. En nu pas kunnen we haar voor het eerst echt goed zien, omdat ze na de geboorte echt direct is weggehaald. Ze is zó mooi! Heel onwerkelijk dat daar onze dochter ligt. We gaan op een gegeven moment weer zodat zij hun werk goed kunnen doen. Féline zal naar de Intensive Care worden gebracht.

Uren later staan we uiteindelijk ook op de Intensive Care. Toen we aankwamen werd er al een echo van haar hartje gemaakt, er stonden zeker 5 personen bij haar bedje.

Maar ze deed het heel goed, kregen we meteen te horen. Zo fijn. Ze is zo klein en zo mooi. Ik ben kapot, moe, toe aan slaap, maar mijn hart stroomt direct over van liefde.