De geboorte van ons meisje (deel 1)

22-08-2019

40 weken en 6 dagen zwanger... Vanaf het moment dat ik wakker werd had ik al direct last van voorweeën. Godzijdank voor de airco in huis, want het was ook nog een graadje of 27 buiten.

Een week geleden had ik ook zulke erge pijn, om de zoveel minuten. Na de hele dag verschillende bezoekjes van de verloskundige gehad te hebben, werd ik s avonds om 21:30 uur nog naar het ziekenhuis gestuurd om te kijken wanneer ze me zouden sederen de weeën misschien door zouden zetten.

Helaas was dat niet het geval en dus lag ik een week later weer met hetzelfde liedje.

De afspraak voor het ziekenhuis betreffende een gesprek om in te leiden was al gepland, en dus wist ik zeker dat het nu ook gewoon loos alarm was.

Om 12:30uur vriendlief een berichtje gestuurd dat ik er zo klaar mee ben en dat ze er gewoon uit MOET! Ze zit in de weg, ik kan amper meer lopen en ben er helemaal klaar mee. Ik ben maar een klein meisje en mijn buik was inmiddels zo groot als dat ik lang ben ongeveer. (Ja dat is iets overdreven maar zo voelde het echt! ;) )

 De hele dag ga ik van de bank naar het bed en ik denk dat ik heel mijn verlof niet zo veel geslapen heb als deze dag. Vriendlief had beloofd dat hij vanavond zijn zoontje, dochter en een vriendje van zijn dochter mee neemt naar de Mc Donalds. Of ik ook wat wil......... Arme man! Ik kan hem de slaapkamer wel uit meppen, en dat leest hij dan ook wel af aan mijn gezicht als ik hem een blik toewerp of hij gek is! 

Als hij twee uur later terug komt ben ik zowaar uitgeslapen. Ik ben een compleet ander mens vergeleken met 2 uur geleden. Zit vol energie, heb ontzettende honger en zie alles zeer rooskleurig in! De dagen dat wij normaal gesproken de 2 bonusjes hadden, was al besproken met hun moeder dat ze in ieder geval bij haar zouden slapen voor het geval het ’s nachts zou gebeuren. Dus wanneer zij de kids op komt halen zit ik inmiddels op de bank aan mijn kapsalon, en als mijn kleine vriend zegt: ”nou J., misschien heb ik morgen wel een zusje, ik ga er heel hard op hopen!” vertel ik hem niet te veel hoop te hebben, omdat ze vast volgende week pas gehaald wordt.

22:30 uur zit ik nog steeds samen met vriendlief op de bank, een unicum aangezien ik mijn hele zwangerschap dat tijdstip niet eens gehaald heb zo moe was ik, en stel ik zowaar voor om nog lekker een film te kijken. Ik was onrustig en had energie voor 10. Achteraf had ik het natuurlijk door kunnen hebben dat het niet zo lang meer zou duren. Samen besluiten we om maar in bed te gaan kijken, mocht ik in slaap vallen lig ik in ieder geval al in bed.

23:55

Ik lig net zo lekker, maar moet onwijs plassen.. Dus hup film op pauze, waggel waggel naar de badkamer.

De kleine muis zit ontzettend te duwen met haar knie, en ik verzoek haar vriendelijk of ze niet even anders kan gaan liggen, terwijl ik op mijn buik een beetje duw.

Knap! Huh??!! Zit ik nu te plassen of zijn mijn vliezen gebroken?

Uit nader onderzoek (ja ja, hij offerde zich op om even te kijken waar het vandaan kwam terwijl ik op mijn buik duwde.) was het toch echt vruchtwater!

HALLELUJA!!!! Ze komt er eindelijk aan!!

Zo opgewonden ben ik nog nooit geweest... Zonder erover na te denken of ze misschien al sliep direct mijn moeder gebeld! Uiteindelijk ook maar de verloskundige. Toch gek hoe je je soort van opgelaten voelt om de mensen die hier op voorbereid zijn uit hun bed te bellen en je over je moeder niet eens nadenkt!

Op de een of andere manier was ik heel erg gefixeerd op mijn vruchtwater. “Schat, is dit wel helder? Ja hoezo weet ik veel?! Jij hebt dit toch al 2x eerder mee gemaakt? Zou ze niet in het vruchtwater gepoept hebben?” ( Dames, je voelt veel meer aan dan je denkt)

Anyway.... Om 02:15 uur als ik eindelijk een beetje gekalmeerd en gedoucht ben toch maar proberen om te gaan slapen. Ik heb tenslotte nog geen weeën. Het moment dat mijn hoofd mijn kussen raakt, begint het te rommelen in mijn buik... Zou het gaan beginnen? Ja hoor... Daar komen ze!

Wat eerst nog rustig begint en goed te handelen en op te vangen is terwijl ik rond liep of op de bank lag, verandert al snel in weeën die in mijn rug blijven hangen, wat er voor zorgt dat ik eigenlijk continu pijn heb, niet eens meer kan liggen, omdat ik bijna moet overgeven door de pijn. Dus keer ik in mijzelf, krijg het idee dat ik moet “aarden” en zit rechtop op de bank met mijn voeten plat op de grond, een kruik in mijn rug mezelf richting 06:00 uur te puffen, het moment dat de verloskundige voor het eerst langs komt.

1 cm??!! Je maakt een grapje?! Nou dus niet.. Na de bemoedigende woorden; “Ga zo door! Je doet het super en vangt ze heel goed op!” besluiten we dat hij 3 uurtjes later weer even langs komt.

Waar vriendlief al die tijd is? Hij besluit een niet te stoppen vorm van nesteldrang te krijgen, en is het hele huis aan het poetsen, het terras aan het opruimen en ohja, mijn kruik aan het voorzien van nieuw warm water, blijft maar vragen of hij nog iets voor me kan doen en wordt een pro in mijn vernietigende blikken te ontwijken. (Nope, ik ben één van de vrouwen die niet begrijpt dat sommige mannen hun vrouws rug masseren hun hand vasthouden.... Aan mijn lijf zo geen polonaise! Wegwezen! ☺️😇)

Om kwart over 8 besluit ik nog maar eens mezelf naar het toilet te puffen.... Plons! What the f... is dat? Een bruine prop..... Hmmm.... “Schat! Geef mijn telefoon eens, ik maak hier even een foto van! Volgens mij heeft ze in het vruchtwater gepoept! Hoe laat is het nu? Oké, ik wacht wel tot 09:00 uur als hij er is.”

Tijdens deze controle blijkt inderdaad dat ons meisje in het vruchtwater gepoept heeft en was ik, ja ja, nog steeds maar 1 cm verder!!! Omdat ze in het vruchtwater gepoept heeft is het sowieso al het moment om naar het ziekenhuis te gaan (ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen.) Had ze niet in het vruchtwater gepoept had ik alsnog gegaan omdat mijn ontsluiting niet vordert, geeft mijn verloskundige aan.

In het ziekenhuis aangekomen word ik overgedragen aan een hele lieve verloskundige van het ziekenhuis. Samen met mijn eigen verloskundige word er met ons besproken wat ze gaan doen.

Ik ga aan de CTG met daarbij weeopwekkers. Na controle blijkt dat ik nog steeds rond de 1cm zit. En dat terwijl de weeën van mezelf gewoon nog lekker door razeb. Het advies is dan ook dat ik een ruggenprik krijg. Niet alleen omdat het nog heftiger gaat worden met de weeopwekkers, ik de hele nacht niet geslapen heb en al het werk nog moet gaan beginnen, maar ook voor het geval de ontsluiting niet vordert en ik een keizersnede zou moeten ondergaan, ben ik er gewoon lekker bij als onze muis geboren zou worden.

Dat geeft de doorslag en man wat ben ik blij dat ik even adem kan halen! Mijn weeën voel ik nog wel iets, maar het is zo goed te doen, dat ik zelfs nog even lekker kan ontspannen en zelfs grapjes met mijn vriend kan maken. Dat heeft hij wel verdient na mijn boze blikken! ;)

Dat lachen zal mij alleen ineens heel snel vergaan......

Wanneer het was weet ik niet eens meer, maar tijdens mijn zwangerschap, ik denk rond de 35 weken, kwam ik een artikel tegen over een bevalling. Normaal las ik de bevallingsverhalen niet, maar dit artikel trok mijn aandacht. Het ging over een MBO, micro bloedonderzoek. Wanneer uit de CTG blijkt dat de hartslag van de kleine niet in orde is, doen ze een MBO om te bepalen of er een zuurstof gebrek is bij de baby. Op basis van de PH-waarde van het bloed kunnen ze bepalen of er verzuring in het bloed van de baby optreed en er dus een gebrek aan zuurstof is. Ze maken een klein sneetje in het hoofdje van de baby en nemen zo bloed af om dit te testen. Deze kan lastig zijn om te doen voor de gynaecoloog, omdat bepaalde factoren wel mee moeten werken zoals bijvoorbeeld, haartjes bij de baby, het bloed mag niet te snel stollen, ontsluiting, enz enz.

Rond een uur of 12 (denk ik) komt de gynaecoloog binnen. Ze stelt zich netjes voor en verteld dat de verloskundige haar er even bij geroepen heeft omdat het op de CTG lijkt alsof de hartslag van de kleine meid te vlak is. Ze kijkt even hoeveel ontsluiting ik inmiddels heb, wat nu inmiddels rond de 3cm is, en vraagt of ik misschien even op mijn zij wil gaan liggen zodat ze het even een half uurtje kunnen monitoren.

Zo gezegd zo gedaan komt ze een half uur later vertellen dat ze er nog steeds niet gerust op is, het lijkt niet heel heftig te zijn maar ze vertrouwd het niet helemaal en wil een MBO doen.

Ze legt uit wat het onderzoek in houdt, en waar ze naar gaan kijken. Ik vertel haar dat ik er toevallig over gelezen had, dus dat ik weet wat het inhoudt en ze haar gang mag gaan.

Aangezien ik nog maar 2cm ontsluiting heb en onze kleine meid al wat haartjes heeft, lukt de eerste poging niet.... Op naar de tweede poging... Ja ze heeft een beetje bloed, eeeehhn nee toch niet het stolt te snel.

Inmiddels is het richting half 2 en ze zegt me nog maar even te ontspannen, ze blijven de kleine in de gaten houden en komen straks terug voor nog een poging..

Rond 2 uur loopt ze nog even binnen. Ontsluiting 3cm, lastig voor een nieuwe poging, niets veranderd aan de CTG maar inmiddels wel aan mijn gevoel.

“Dokter, ik word hier echt heel onrustig van!! Ik word hier echt heel erg zenuwachtig door! Ik hoef echt niet perse op de natuurlijke manier te bevallen! Als mijn dochter maar oké is! Dus is dat met een keizersnede; dikke prima! Als ze eruit moet haal haar eruit!!!”

“Rustig maar J. Je hoeft nog niet zenuwachtig te worden. Pas op het moment dat wij zenuwachtig worden is het voor jou ook tijd om dat te worden. Het komt echt goed!”

Deze woorden stellen me iets gerust.

Dan is ze daar weer rond kwart voor 3.

“J. we gaan nog een keer een MBO proberen. Maar ik heb je gehoord. Als dit niet lukt gaan we je gereed maken voor een keizersnede en niet langer verder tobben. Ben je er klaar voor? Oké, je zit nu rond de 4,5cm ontsluiting, dus hopelijk lukt het nu beter.”

En ze gaat aan de slag.

En ja hoor! Het lukt haar zo waar. Ze geeft dit mee aan de verloskundige en geeft aan dat ze het nog een keertje doet, mocht die eerste toch niet goed gelukt zijn.

Wat lijkt binnen 2 seconden zie ik de verloskundige mijn kamer weer binnen komen. Van haar gezicht kan ik niets aflezen maar ze zegt tegen de gynaecoloog; “Dokter..... 6,9.”

En toen ging het ineens heel snel.

Terwijl ik bij mezelf denk; F***!!!! Dat is verzuring!!! Wat nu??!!! Zie ik dat het hoofd van de dokter omhoog schiet en ze zegt: “ Dan moeten we NU naar de OK! J., ik vertelde je zojuist dat wanneer wij zenuwachtig worden jij dit ook mag worden, dat moment is nu aangebroken! Je dochter moet NU geboren worden!” Ik kijk op de klok, waarom geen idee, maar het is 2 minuten over 3. 

Terwijl ik alleen maar kan huilen en zoek naar de hand van mijn vriend word ik naar de OK gereden, althans rijden is niet het goede woord aangezien het gewoon racen is, en hoor ik om me heen alleen maar “code rood, code rood, code rood!” terwijl mijn vriend al rennend, met een gezicht vol angst, instructies krijgt om mijn armbandjes af te doen. Op de OK word hij tegengehouden om zich in een maan pakje te hijsen, zoals hij het zelf zei, en ik hoor mezelf nog schreeuwen; “IJ., laat me niet alleen!! Ik ben bang!!” Ik word gerust gesteld door de verpleegkundige die mij verder de OK op begeleid.

Wat ik dan zie geloof ik gewoon niet! Is hier een feestje?? Even uit de losse pols denk ik dat er wel 30 man op de OK staan. De gynaecoloog die mij gaat opereren stelt zichzelf voor, en ik kan alleen maar denken; Je ziet er echt lief uit, maar je naam boeit me echt niet, haal mijn dochter eruit!!!!

Terwijl ik gereed gemaakt word voor de operatie staat mevrouw hoofd anesthesie naast mijn hoofd einde. Ook zij stelt zich voor, en wat is ze verschrikkelijk lief! Ik kan niet anders zeggen! Ik vraag om vriendlief en ze zegt dat hij er zo aan komt. Ze verteld me dat ze mijn ruggenprik gaan versterken en als ik het voel dat er gesneden word, ik het moet zeggen.

Terwijl de snede gezet word heb ik echt pijn en kan niet anders dan auw auw auw huilen. Het laatste wat ik dan hoor is; “Het spijt me J., nu gaat het even heel snel” En ik ben weg.

To be continued...