De geboorte van Mason

Toen ik 35 weken zwanger was kwam ik voor controle bij de verloskundige. Al een tijdje had ik het gevoel alsof Mason was ingedaald. Toen de verloskundige ging voelen dacht ze dat Mason goed lag maar voor de zekerheid toch nog even een liggingsecho gemaakt. En ja hoor, Mason was ingedaald maar wel met de verkeerde kant! Een stuitligging dus. Ik werd meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis mocht ik meteen gaan liggen. De gynaecoloog begon wat te drukken (ik bedoel heel hard!) en wist het eigenlijk gelijk al. Mason was al zover ingedaald dat een draaipoging al geen zin meer had. De kans dat die terug draaide was heel groot.

En daar zat ik dan. Ik moest de keuze maken: of een keizersnede of een stuitbevalling. Na een gesprek met de gynaecoloog zijn we toch voor een keizersnede gegaan. Een stuitbevalling ging heel zwaar worden, omdat Mason een flink koppie had.

Ik was 39+5 weken zwanger en de dag dat de keizersnede stond gepland was aangebroken. Meeeega zenuwachtig natuurlijk! We moesten ons melden om 06:30 in het ziekenhuis en de keizersnede stond gepland om 08:00. Gelukkig was ik de eerste van de dag, anders moet je nog de hele dag wachten. Toen we onze kamer kregen moesten we ons klaar maken voor de OK. En jongens, een katheter!! Wat een naar gevoel is dat!!

08:00 het was zo ver! Ik werd naar de OK gereden. En jeetje, wat is het koud in die kamers! Ik mocht komen liggen en ze waren klaar om de ruggenprik de gaan prikken. Ik was hier zo bang voor. Ik had al van alles gelezen op internet over hoe het kan voelen. Een wespensteek x 10, een scherpe hark in de ruggengraat, stroomstoot. Uiteindelijk helemaal niks van gevoeld! Zo gek dat je gewoon helemaal je benen niet meer kunt gebruiken. Voordat ik kon vragen wanneer ze gingen beginnen, waren ze al begonnen. Tijdens het gesprek met de gynaecoloog had ze al een beetje uitgelegd hoe het in z’n werk ging. “Als je een soort gezuig hoort betekend het dat de baby er bijna uitkomt.” En toen ik dat geluid hoorde besefte ik pas echt dat ik zometeen gewoon moeder ben.

Om 08:25 is mijn zoontje Mason geboren. Hij was 3930 gram! Als ik er aan terug denk word ik weer emotioneel. Zo’n bijzonder moment.. gewoon niet te beschrijven eigenlijk.

Toen ik eindelijk weer dicht was gemaakt :p mochten we samen naar de verkoeverkamer. Het is zo’n apart gevoel. Je hebt eindelijk je kindje in je armen maar ondertussen ben je ook zo high als wat van de morfine dus dat besef heb je ook niet echt. Het herstel van de keizersnede ging wel echt heel snel bij mij. Na een week ongeveer kon ik alweer een blokje lopen.

Als ik er nu zo op terug kijk vond ik dat alles wel heel snel is gegaan. Voordat ik kon beseffen dat ik die dag moeder werd, lag ik al in de operatie kamer. En de dagen in het ziekenhuis vond ik ook echt verschrikkelijk. Uiteindelijk mochten we na twee dagen alweer naar huis en kon ik lekker samen met m’n vriend en kindje in ons eigen bed liggen.